“Η κρίση και η σύγχυση που την ακολούθησε δημιούργησαν δύο κατηγορίες ψεκασμένων.
Τους κανονικούς ψεκασμένους και τους εξ αντιδιαστολής.Οι πρώτοι αντιμάχονται ένα μνημόνιο που δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνον ως άσκηση επί χάρτου των καλών συμμάχων μας.
Οι δεύτεροι υπερασπίζουν φανατικά ένα μνημόνιο που δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ, μόνο και μόνο επειδή πιστεύουν ότι για να το πολεμούν οι πρώτοι, οι κανονικοί ψεκασμένοι δηλαδή, σίγουρα κάτι καλό θα είναι.
Με τον τρόπο αυτό αισθάνονται μάλιστα και ιδιαίτερα υπερήφανοι για την ανωτερότητα τους, μια και αντί για ψεκασμένοι αυτοαποκαλούναι ρεαλιστές, εκσυγχρονιστές και φωτισμένοι ευρωπαϊστές.Όλοι αυτοί μαζί υπηρετούν πιστά τον γνήσιο και χωρίς κανένα ιδεολογικό έρεισμα ιδιοτελή αυταρχισμό των κλεφτοκοτάδων που κυβερνούν την χώρα, με τον γνήσιο βαλκανικό τρόπο, που πλέον δεν κάνουμε τον κόπο να κρύψουμε, επειδή δεν χρειάζεται. Η υπεράσπιση του προκύπτει αυτομάτως μέσα από την σύγκρουση των φαντασιόπληκτων των δύο πλευρών και από την σκόνη που σηκώνεται βουνό ...”