[...] Ήταν απλή εικασία και μετά την δημόσια ομολογία αποτελεί πλέον έγκυρη βεβαιότητα. Ο προσδιορισμός των φόρων κάθε είδους, από τους σχεδιαστές του υπουργείου οικονομικών, γίνεται με βάση της ακατέβατες και μη διαπραγματεύσιμες ανάγκες του κράτους, αφού εκτιμηθεί σε αριθμούς το γεγονός ότι κάποιοι δεν πρόκειται να πληρώσουν, είτε από αδυναμία είτε από κακόβουλο υπολογισμό.
Ο φόρος λοιπόν των συνεπών προσδορίζεται κάθε φορά με βάση το έλλειμμα που προβλέπεται να δημιουργηθεί από την στάση των για κάθε λόγο ασυνεπών. Τι θα γίνει στο μέλλον με τους ασυνεπείς; Είναι απολύτως γνωστό εκ των προτέρων. Για κάποιο διάστημα θα φαίνονται τυπικά ως οφειλέτες. Στην συνέχεια και με δεδομένη την ανικανότητα, αλλά κυρίως την απροθυμία της διοίκησης να ξεχωρίσει τις περιπτώσεις αντικειμενικής αδυναμίας από αυτές της άρνησης οι οφειλές θα διαγραφούν. Σιωπηρά στην αρχή και τυπικά στο τέλος. Δεν μπορεί μεγάλες κοινωνικές ομάδες να βρίσκονται για καιρό στο περιθώριο, χωρίς ικανότητα δικαιοπραξίας.
Είναι σκόπιμο να σκεφθεί κανείς το αποτέλεσμα που έχει η παραπάνω πρακτική, - που λίγο πολύ εφαρμόζονταν πάγια εδώ και χρόνια, χωρίς όμως να γίνεται ενοχλητικά αντιληπτή, λόγω των καλών συνθηκών που επικρατούσαν για την πλειοψηφία -, στην διαμόρφωση του αισθήματος δικαιοσύνης του πληθυσμού και κατ' επέκταση στην κοινωνική συνοχή, στην διάθεση επίδειξης αλληλεγγύης, στην εμπιστοσύνη του ενός προς τον άλλον και όλων μαζί προς το κράτος.
Για κάθε έναν που έχει πληρώσει όλοι αυτοί που ψωνίζουν αμέριμνοι δίπλα του στο σούπερ μάρκετ είναι αυτονόητα ύποπτοι.Και αυτός το κορόιδο.
Εφαρμόζουμε με συνέπεια συνταγές διχασμού και σίγουρης αποτυχίας.Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα. [...] Να δείτε, που με καθυστέρηση μεγάλη, θα αρχίσουν κάποια στιγμή να το γράφουν κι άλλοι.”
από τον Ermippo Ermippiou πλην του τίτλου