Αντιγράφω από το δελτίο τύπου του δικαστηρίου:
Του Αριστείδη Χατζή
The Court holds that the [search] operator is, in certain circumstances, obliged to remove links to Web pages that are published by third parties and contain information relating to a person from the list of results displayed following a search made on the basis of that person’s name.Πρόκειται για το περίφημο «δικαίωμα να σε ξεχάσουν» (right to be forgotten). Σύμφωνα μ’ αυτό, έχεις το δικαίωμα να απαιτήσεις από μια ηλεκτρονική υπηρεσία, π.χ. το Google, το Yahoo ή το Bing να αφαιρέσουν τις αναφορές και τα links στο παρελθόν σου. Εάν, για οποιονδήποτε λόγο, δεν θέλεις να μπορούν να βρίσκουν άλλοι πληροφορίες για σένα, πληροφορίες που έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες, δικαστικές αποφάσεις κλπ. μπορείς να απαιτήσεις από τις μηχανές αναζήτησης να αφαιρέσουν όλα τα links στο όνομά σου. Το Δικαστήριο δεν αποφάσισε βέβαια να κατέβουν όλα τα σχετικά δημοσιεύματα που σε αφορούν (αυτό θα ήταν παρανοϊκό) αλλά αποφάσισε να δυσκολέψει τη ζωή όσων κάνουν (για οποιονδήποτε λόγο) έρευνα πάνω σε ζητήματα που σε αφορούν.
Αλλά η απόφαση (που πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι έρχεται σε σύγκρουση με την εξαιρετική Πρόταση/Εισήγηση του Γενικού Εισαγγελέα για το ίδιο θέμα) είναι ακόμα πιο προβληματική. Διότι δεν είναι δυνατόν να έχουν οι πάντες το δικαίωμα να αφαιρεθεί ό,τι τους αφορά από το Google. Ποιοι τότε θα μπορούν να το απαιτήσουν; Και με πιο κριτήριο θα προστατεύονται κάποιοι ενώ άλλοι όχι; Αντιγράφω από το ρεπορτάζ της WSJ (με αποσπάσματα από την απόφαση):
The Court said that because the impact on people of what comes up in search results relating to them is so huge, they should have the right to get certain material removed, but also that a balance needs to be struck with the public interest, especially with people who have a prominent role in society. “This balance may however depend, in specific cases, on the nature of the information in question and its sensitivity for the data subject’s private life,” it said, as well as the public interest, “which may vary, in particular, according to the role played by the data subject in public life.”Μάλιστα. Εξασφάλισε το ECJ δουλειά για δικηγόρους. Ποιος θα είναι αρμόδιος να αποφασίσει;
Σύμφωνα με την απόφαση οι εθνικές αρχές. Δηλαδή για την Ελλάδα η «Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα». OMG!!!Δεν χρειάζεται νομίζω να τονίσω πόσο παράλογη και ανεδαφική είναι η απόφαση και πόσο σύντομα θα καταστεί ανεφάρμοστη. Όσο για την αύξηση του administrative cost... Ας το αφήσουμε καλύτερα. Άλλωστε για πολλούς δικαστές αυτά είναι ψιλά γράμματα ή μάλλον terra incognita. Αλλά νόμιζα ότι αυτό δεν ισχύει για τους δικαστές του ECJ και ομολογώ ότι απογοητεύτηκα πολύ.
Πιστεύει πραγματικά το Δικαστήριο ότι μπορεί να περιορίσει με μια δικαστική απόφαση την Πληροφορία; Έκανε τη στάθμιση και θεώρησε ότι το τρομακτικό κόστος που θα επιβάλλει στα search engines και σύντομα και στη Wikipedia (θυμίζω ότι από εκεί ξεκίνησε και εκεί θα καταλήξει αυτή η θλιβερή ιστορία) και ο απαράδεκτος περιορισμός του δικαιώματος στην πληροφόρηση θα αντισταθμιστεί από καλύτερη προστασία προσωπικών δεδομένων; Είναι δυνατόν να επιβάλλει ένα τρομακτικό κόστος για ένα ιδιαίτερα αμφίβολο και αμφισβητούμενο ελάχιστο όφελος;Το ECJ έπεσε σε μια μεγάλη φορμαλιστική παγίδα στην οποία νόμιζα ότι πλέον μπορούσαν να πέσουν μόνο δικαστήρια στα λίγα εναπομείναντα βασίλεια του νομικού φορμαλισμού. Προς το παρόν έχουμε μόνο το δελτίο τύπου του δικαστηρίου. Ας διαβάσουμε και την απόφαση και κυρίως τη μειοψηφία (που ελπίζω να υπάρχει). Μετά ίσως γράψω κάτι πιο σοβαρό από ένα post στο Facebook. Αλλά από την άλλη δεν νομίζω να αξίζει. Αυτή η απόφαση θα καταρρεύσει κάτω από το βάρος της πραγματικότητας όπως και κάθε άλλο αυτιστικό νομικό κείμενο.
Για όσους δεν γνωρίζουν την ορολογία: ο νομικός αυτισμός ονομάζεται νομικός φορμαλισμός ...”
.gif)
