Αυτά βέβαια στην επιφάνεια. Επειδή πίσω από την κουρτίνα εφαρμόζονταν η πολιτική της επανένωσης της γαλάζιας πολυκατοικίας και μεθοδεύονταν η σταδιακή ενσωμάτωση των αδελφών πολιτικών ομάδων στην "παράταξη", μια και το αίμα νερό δεν γίνεται. Σήμερα όλα αυτά ξεχάστηκαν και ο κ. Γεωργιάδης είναι το wet dream κάθε συνεπούς ευρωπαϊστή και εκσυγχρονιστή, που σέβεται τον εαυτό του. Μέλος της dream team που οδηγεί και σώζει την χώρα. Ο γραφικός ΛΑΟΣ και ότι τρομακτικά ακραίο εξέφραζε δεν υπήρξαν ποτέ.
Με την ΧΑ ακολουθήθηκε η ίδια ακριβώς πρακτική. Περισσότερο ανομολόγητα βέβαια, μια και εδώ υπήρχε ο λεκές του ναζισμού. Πλην όμως οι άνθρωποι της ποτέ δεν έπαψαν να θεωρούνται αναπόσπαστο μέρος της δεξιάς (μια μοιραία πλάνη) και σάρξ εκ της σαρκός της "παράταξης". Πλανημένα τέκνα της. Και το όνειρο της ενσωμάτωσης στην μητέρα Νέα Δημοκρατία ήταν ένα όνειρο ευγενές και προ πάντων πατριωτικό. Ο Φαήλος άλλωστε και τόσοι άλλοι ποτέ δεν το έκρυψαν.
Μόνον όταν στράβωσε η υπόθεση και έγινε αντιληπτό ότι η ηγεσία της ΧΑ είχε την δική της φιλόδοξη και αυτόνομη ατζέντα, επιχειρήθηκε η εξουδετέρωση της στην κορυφή, ώστε ο ανώνυμος κόσμος της, ελλείψει άμεσης πολιτικής εκπροσώπησης, να συρθεί αναγκαστικά στο μαντρί του φυσικού του χώρου (η μοιραία πλάνη που λέγαμε προηγουμένως, η πλάνη ότι η μεταμφυλιακή δεξιά παρέμενε η ίδια, από τα μακρινά χρόνια του '50, σαν να μην πέρασε από τότε ούτε μια μέρα).
Η αναχρονιστική, προσκολλημένη στα μετεμφυλιακά δόγματα ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας νομιμοποίησε όλα αυτά τα χρόνια τον ναζιστικό σχηματισμό, προσβλέποντας υστερόβουλα στην απορρόφηση του. Με τον τρόπο αυτό ήλπιζε να συγκεντρώσει την δύναμη που χρειάζονταν ώστε να πάψει να εξαρτάται από την δηλητηριώδη φιλία με τον Βενιζέλο και τα υπολλείμματα του ΠΑΣΟΚ. Το άγχος του τελευταίου, μάλιστα, μήπως και καταστεί αχρείαστος πια και πεταχτεί σαν στυμμένη λεμονόκουπα στα αζήτητα, δεν κρύβιονταν, πολύ καιρό πριν αρχίσουν οι δικαστικές διώξεις.
Το αποτέλεσμα ήταν η σταδιακή απενοχοποίηση των ψηφοφόρων και η καθιέρωση της ΧΑ ως ανερχόμενου παίκτη του συστήματος. Τώρα μας φταίνε οι τελευταίοι. Λες και έχουν περισσότερη ενσυνείδηση αυτοί από όσους ψηφίζουν, χωρίς να αντιλαμβάνονται τι κάνουν, τους ποδοσφαιρικούς παράγοντες, τους τηλεοπτικούς αστέρες, τους νέους ολιγάρχες και το παιδιά των πολιτικών τζακιών. Η μόνη διαφορά είναι στο κερασάκι του ναζισμού ...”
.gif)