Παραλειπόμενα της "επιλεκτικής χρεοκοπίας" (selective default)

“Το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ άσκησε κριτική (συγκεκριμένα, "μετάνιωσε"/'regretted") κατά της απόφασης αμερικανικού δικαστηρίου, με την οποία κάποια funds εξαιρούντο της συμφωνίας των πιστωτών για την αναδιάρθρωση του χρέους της Αργεντινής, άρα μπορούσαν να διεκδικήσουν να πληρωθούν εξ ολοκλήρου την ονομαστική αξία των αργεντίνικων ομολόγων που είχαν αγοράσει στη δευτερογενή αγορά.



Και γιατί αυτή η ανησυχία της αμερικανικής κυβέρνησης και η έμμεση υποστήριξη των ΗΠΑ στην Αργεντινή;
Λόγω ιδεολογικής συνάφειας των δύο κυβερνήσεων;
Δύσκολο.
Μήπως λόγω ανησυχιών για τη σταθερότητα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και την εύρυθμη λειτουργία των διεθνών αγορών κεφαλαίου από την αθέτηση των ρητρών συλλογικής δράσης που μπαίνουν στις συμφωνίες περί αναδιάρθρωσης χρέους;
Σύμφωνα με αυτές τις ρήτρες, ο διακανονισμός (εν προκειμένω το ποσοστό απομείωσης της πραγματικής αξίας των ομολόγων, κοινώς το "κούρεμα", καθώς και η περίοδος χάριτος μετά την οποία το σύνολο του ποσού μπορεί να διεκδικηθεί) που θα επιτευχθεί μεταξύ του κράτους οφειλέτη και μιας αυξημένης πλειοψηφίας των πιστωτών δεσμεύει όλους τους πιστωτές, άρα και τα hedge funds που επιθυμούσαν διακαώς να αυτοεξαιρεθούν για να διεκδικήσουν την πληρωμή όλου του ποσού που τους οφειλόταν.
Αν ένα δικαστήριο επιτρέψει την αθέτηση της συμφωνίας από κάποιους μεμονωμένους πιστωτές, τότε ανοίγει κυριολεκτικά η οδός της αναρχίας στις διεθνείς εκδόσεις χρέους, όπου κανείς δε θα μπορεί να βασιστεί σε οποιαδήποτε συλλογική συμφωνία για αναδιάρθρωση και το κάθε κράτος θα κάνει ελεύθερα ό,τι του φανεί σκόπιμο κατά περίπτωση, χωρίς καμία προβλεψιμότητα - κάτι στο οποίο, ως γνωστόν, οι αγορές έχουν ιδιαίτερη αλλεργία.

Κάτι ακόμα:
Μήπως αυτή η ανησυχία οφείλεται εν μέρει και στο ότι η δικαστική απόφαση που έδωσε το δικαίωμα σε κάποια funds να αυτοεξαιρεθούν από τη συμφωνία με τους πιστωτές θέτει δυνητικά σε κίνδυνο την έκδοση ομολόγων σε αμερικανικό δίκαιο, στο οποίο φυσικά βασίζεται και η δικαιοδοσία των αμερικανικών δικαστηρίων, τη στιγμή που το αγγλικό δίκαιο αποδεικνύεται πολύ πιο "φιλόξενο" για τους απανταχού ανά την Γη δανειστές;
Ο διεθνής ανταγωνισμός στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες είναι πολύ μεγάλος και διαρκώς εντείνεται λόγω του τεράστιου τζίρου αυτού του κλάδου.
Και κάτι τελευταίο, που ούτε και αυτό είναι γνωστό:
Το ΔΝΤ, εδώ και πολλά χρόνια και μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο (δηλαδή πριν το ξέσπασμα της κρίσης των subprime loans το 2007, που μετεξελίχθηκε σε κρίση δημόσιου χρέους), επιδιώκει τη θέσπιση ενός διεθνούς πτωχευτικού δικαίου για τις αναδιαρθρώσεις χρέους, με μηδενική έως τώρα επιτυχία...”



Δημοφιλείς αναρτήσεις