Ξέρουμε ποιοι προσφεύγουν:
α) ανταγωνιστές του επενδυτή
β) τοπικοί παράγοντες (της αριστεράς, συνήθως) που θέλουν να πουλήσουν προστασία
γ) αποτυχημένοι πολιτευτές που θέλουν να ακουστεί το ονοματάκι τους
δ) καθαρόαιμοι εκβιαστές που θέλουν να τα πάρουν από τον επενδυτή
ε) αργόσχολοι δικομανείς στ) οικολόγοι του χαβαλέ
ζ) χαβαλέδες του χαβαλέ ...
Το πρόσχημα είναι εύκολο να βρεθεί.
Συνήθως είναι μια σάχλα περιβαλλοντικού χαρακτήρα (στην Κατερίνη μου δείξαν μια εκπληκτική επένδυση που μπλοκάρει χρόνια τώρα για να μην ενοχληθεί η σαύρα με τα στραβά πόδια που κόβει βόλτες εκεί κοντά...)Δόξα τω Θεώ από χαβαλέδες η Ελλάδα έχει να φαν κι οι κότες.
Επενδυτές δεν έχει.Και είναι γνωστό στο σύμπαν, πλέον, ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να κάνεις business plan στην Ελλάδα.
Θα υπολογίσεις ας πούμε έναρξη της δραστηριότητας σε δύο χρόνια που θα αποδειχθούν εικοσιδύο γιατί θα μπλέξεις εκτός από τη γραφειοκρατία και με τα δικαστήρια, ενώ το μισό budget θα σου έχει φύγει για δικηγόρους.Το απίστευτο είναι ότι πολύ συχνά το ίδιο το κράτος στρέφεται κατά του εαυτού του ακυρώνοντας επενδύσεις!
Η λύση είναι απλή.Όσοι έχουν αντιρρήσεις να τις υποβάλλουν στην δημόσια αρχή που αδειοδοτεί την επένδυση και είναι αρμοδιότερη λόγω συνάφειας με το αντικείμενο να αποφανθεί.
Από τη στιγμή που η επένδυση εγκριθεί, καμία προσφυγή να μην γίνεται δεκτή από κανένα δικαστήριο.Αν στην πορεία της λειτουργίας της επένδυσης, κάποιος θεωρεί ότι παραβιάζεται η νομοθεσία, να μπορεί να υποβάλλει αγωγή, αλλά σε περίπτωση που απορριφθεί να πρέπει να αποζημιώσει τον επενδυτή στο ακέραιο για τη ζημιά που υπέστη.
Γενικά το να πληρώνεις και πρόστιμο και αποζημίωση στον αντίδικο, αν χάσεις μία δίκη, είναι ένα μέτρο που θα απέτρεπε πολλούς δικομανείς από το να υποβάλουν μηνύσεις για ψύλλου πήδημα ή καθαρά για εκφοβισμό”
.gif)