“Ζούμε σε μια πολύ παράξενη εποχή. Όλα δείχνουν ότι η ελληνική οικονομία, η ελληνική κοινωνία, ολόκληρος ο κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός στην Ελλάδα, σε όλες του τις πτυχές, βρίσκεται, στις αρχές του 21ου αιώνα, μπροστά σε ένα εξελικτικό σταυροδρόμι.
Πολλά αυτονόητα του χθες καταρρέουν.
Πολλές βεβαιότητες εξατμίζονται.
Ακόμα περισσότερο, η ίδια η αβεβαιότητα,
ενώ δε σταματά να εντείνει τον επαναστατικό καλπασμό της,
δείχνει πως ενσωματώνει, συγχρόνως, ένα νέο και
ακατάπαυστα μετεξελισσόμενο ποιοτικό περιεχόμενο.
Το σχετικά ενιαίο και προβλέψιμο μεταπολεμικό μοντέλο ανάπτυξης της οικονομίας μας θρυμματίζεται, όλο και περισσότερο: ένα πολύπλοκο μωσαϊκό νέων θέσεων, νέων δυνάμεων, νέων προοπτικών, νέων ευκαιριών και απειλών αναδύεται στη θέση της απερχόμενης εποχής. Ο παλιός κύκλος ανάπτυξης κλείνει μέσα από κλιμακούμενους βίαιους –συνήθως σιωπηλούς- σπασμούς: ένας νέος αγωνίζεται να αναδυθεί, να σταθεροποιηθεί.
Η κρίση πονά αλλά η κρίση είναι που γεννά το νέο…
Και ακριβώς σε αυτό το σημείο αναφύεται, σύμφωνα με την άποψη του γράφοντος, η κρισιμότερη ίσως πρόκληση για τη σημερινή ελληνική οικονομία και κοινωνία. Η πρόκληση του να κατανοήσει, με γόνιμο και εποικοδομητικό τρόπο, αυτή τη νέα δυναμική πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης, που τη διαπερνά από άκρη σε άκρη.
Να την κατανοήσει και να προσαρμοστεί βαθμιαία με ενεργητικό, συνεκτικό και προ-δραστικό τρόπο.
Να προσαρμοστεί, όμως, όχι με τρόπο παθητικό, ασυνάρτητο και αντιδραστικό, όπως το συνηθίζει εν πολλοίς έως σήμερα. Να προσαρμοστεί έξυπνα, δημιουργικά και υπεύθυνα, προσπαθώντας να μειώσει, κατ’ αυτόν τον τρόπο, το κοινωνικοοικονομικό κόστος και να αυξήσει τα οφέλη της προοδευτικής ένταξής της, εάν είναι δυνατόν για όλα τα μέλη της.
Να βρει, εντέλει, το δικό της ανοικτό και γόνιμο μονοπάτι μέσα στο συνεχώς εξελισσόμενο παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης…
Και το κυριότερο, όσο αναβάλλουμε τον αναγκαίο, πραγματικά ουσιώδη διάλογο περί παγκοσμιοποίησης, ο οποίος βρίσκεται τελικά στη ρίζα όλων των μεγάλων κοινωνικο-οικονομικών σύγχρονων ζητημάτων που μας απασχολούν, τόσο το χειρότερο για την κοινωνία μας ως σύνολο, και στο άμεσο και στο απώτερο μέλλον. Τόσο το χειρότερο για την μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας και, ιδιαιτέρως μάλιστα, για τα πιο αδύνατα τμήματα της.
Καμία αναβολή και καθυστέρηση δεν είναι χωρίς αναπτυξιακό τίμημα: και το συγκεκριμένο, μάλιστα, φαίνεται πως είναι και θα είναι οδυνηρά υψηλό…
Αγαπητοί αναγνώστες, οι προηγούμενες τέσσερις παράγραφοι είναι από την εισαγωγή του προηγούμενου βιβλίου μου, με τίτλο «Η Δυναμική της Παγκοσμιοποίησης και οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα», γραμμένο πριν από 10 περίπου χρόνια. Όλα αυτά θα τα βρείτε “τυπωμένα στο χαρτί”, το 2006. Όταν όλα, δήθεν, πήγαιναν «περίφημα»…
Το ότι δεν χρειάζεται να επινοήσω μια νέα εισαγωγή γι’ αυτό το βιβλίο –πέραν του ότι με απαλλάσσει από τον κόπο, δεν εκφράζει καμία διάθεση ανόητης έπαρσης …- σημαίνει, τουλάχιστον, ένα πράγμα:
Η τρέχουσα κρίση που βιώνουμε δεν έπεσε από το πουθενά, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία…
Όχι, αυτή η κρίση δεν μας βρήκε τυχαία και στα ξαφνικά.
Αντίθετα, πάρα πολλά δεδομένα οδηγούσαν, ήδη από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, στην βαθμιαία κατανόηση ότι βρισκόμασταν έναντι ριζικών αλλαγών, διεθνώς αλλά και μέσα στην δικιά μας οικονομία και κοινωνία. Η ανάγκη δραστικών μεταρρυθμίσεων και αναπροσαρμογών ήταν καταφανώς επείγουσα. Ο κόσμος γύρω μας άλλαζε ριζικά, μα η κοινωνία μας, στην μεγάλη πλειοψηφία της, συνέχιζε τον «μακάριο ύπνο» της…
Το βιβλίο που (μπορείτε) να κρατήσετε στα χέρια σας είναι, κατά κάποιον τρόπο, το «αδελφάκι» και, συγχρόνως, η συνέχεια κι η διάδοχη εξέταση αυτής της «Δυναμικής της Παγκοσμιοποίησης».
Έτσι ή αλλιώς, αυτό το βιβλίο είναι γέννημα της βαθύτατης και οδυνηρότατης κρίσης
που βιώνουμε ως κοινωνία και, την ίδια στιγμή, μια εκ των προσπαθειών δημιουργικής απάντησης σε αυτήν.
Έστω και καθυστερημένα…
Και επιθυμεί να αποτελέσει μια συνδρομή σε όλους όσους ζητούν, επιτέλους,
την αναγκαία ελευθερία αλλά και το ευσταθές πλαίσιο για να χτίσουν,
με την αξία και την εργασία τους,
ένα καλύτερο μέλλον, με δυναμισμό μέσα στην σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία…”
Από το καινούργιο μου βιβλίο…
Κάπως έτσι ξεκινάει…
Ίσως κάτι να αξίζει, τελικά, και η οπτική ενός οικονομολόγου
