“ Οι “φυσιολατρικές” αντιλήψεις περί ανάπτυξης καλά κρατούν και κυριαρχούν,
ακόμα, σε μια δυστυχώς πολύ μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας…
Πολλοί νομίζουν πως η γεωγραφική μας θέση,
η λιακάδα και οι παραλίες μας είναι αρκετές για να αναπτυχθούμε…
Αμ δε…
Ούτε η γεωγραφική θέση, ούτε το κλίμα, ούτε καν ο πλούτος σε φυσικούς πόρους
δεν επαρκεί ούτε και ερμηνεύει οποιαδήποτε αναπτυξιακή διαδικασία…
“ Για Μια Νέα Βιομηχανική Πολιτική ”
Ποτέ δεν άρκεσαν αυτά και πουθενά, για μια μακρόπνοη ανάπτυξη…
Ελβετία, Σουηδία, Ιαπωνία, Δανία…
Χώρες “ευλογημένες” σε αυτά παλεύουν, ακόμα, μέσα στην φτώχεια:
Σουδάν, Αιθιοπία, Νιγηρία, Βενεζουέλα….
Πλήθος σχετικών επιστημονικών ερευνών τα τελευταία χρόνια (Ρόμερ, Λούκας, Ατζέμογλου, Ρόμπινσον…) δικαιολογημένα θεωρούν ως την πλέον σημαντική πηγή ανάπτυξης ενός τόπου-χώρας το θεσμικό της υπόστρωμα: δηλαδή, τους νόμους και τους κανόνες συμβίωσης, που επικρατούν σε αυτήν…
Απο εκεί πηγάζει ο πλούτος ή από εκεί εμποδίζεται η παραγωγή του…
Στο βάθος, η ρίζα της ανάπτυξης είναι η αποτελεσματικότητα του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος που παράγει (ή όχι..) αυτό το αναγκαίο θεσμικό πλαίσιο για την ανάπτυξη…
Αφήστε, λοιπόν, τις ψευδαισθήσεις…
Ή θα αποφασίσουμε να αναδιοργανωθούμε, επιτέλους, πολιτικά και θεσμικά ή η κοινωνία μας θα συνεχίσει να κατρακυλάει χωρίς φρένο προς την φτώχεια και την υπανάπτυξη…
Απλά κι αληθινά… ”
“ Για Μια Νέα Βιομηχανική Πολιτική ”
Απόσπασμα απο το βιβλίο: “Στρατηγική μικρομεσαίων επιχειρήσεων σε συνθήκες κρίσης”
