Φαίνεται, τελικώς, πως τα σημαντικά αναγκαστικά παραμένουν “επίκαιρα”…
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε, πάνω απο 6 χρόνια πριν, στην εφημερίδα ΜΕΤΡΟ στις 22/08/2010…
Τα ερωτήματα που θέτει παραμένουν ανοικτά και γίνονται όλο και πιο ακανθώδη…
Και οι απαντήσεις που απαιτούνται καθίστανται όλο και πιο πιεστικές…
Ας…ξυπνήσουμε…
“ Για Μια Νέα Βιομηχανική Πολιτική ”
“ Η κρίση και η υποκριτική ξενοφοβία μας…
– Για όλα φταίει η παγκοσμιοποίηση!
– Πίσω από όλα τα δεινά μας κρύβονται και θα κρύβονται, πάντα, οι συνωμοσίες των ξένων!…
– Ναι! Τα ξένα κεφάλαια, τα ξένα ΜΜΕ, οι πολυεθνικές, οι μετανάστες!…
– Έξω οι ξένοι!…
Και όμως, θέλω να ελπίζω ότι ορισμένοι, τουλάχιστον, από τους αναγνώστες αυτού του άρθρου, όπως και εγώ, θα έχουν πλέον βαρεθεί αυτή την κατάσταση. Θα έχουν, επιτέλους, κουραστεί να βλέπουν τόσο πολλούς συμπολίτες μας -δήθεν, «αυστηρούς» λάτρεις της «εθνικής μας αυτάρκειας»- να κερδίζουν, εδώ και χρόνια, «το καθημερινό τους μέλι» από δραστηριότητες απολύτως συνδεδεμένες με τη διεθνή αγορά (τουρισμός, ναυτιλία, υπηρεσίες, μεταποίηση, τα πάντα και με τις «μίζες» τους μαζί), ενώ δεν σταματούν στις συζητήσεις τους να πυροβολούν ακατάπαυτα «τη διαρκή εκμετάλλευση που επιφέρει νομοτελειακά ο διεθνής καπιταλισμός στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες, για να τις κρατήσει δεμένες για πάντα, μέσα στη μόνιμη φτώχεια». Τη «διαρκή εκμετάλλευση και τη μόνιμη φτώχεια» που, μεταξύ άλλων, φυσικά, κατέστησε αυτούς τους συμπατριώτες μας πλειοψηφικούς χρήστες Καγιέν σε παγκόσμιο επίπεδο και τις, μέχρι χθες «περιφερειακές και οικονομικά ασήμαντες», Κίνα και Ινδία σε κινητήρες του σύγχρονου παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.
Ελπίζω πως πολλοί από μας θα έχουν απαυδήσει να αντικρίζουν τόσοο πολλούς «ιππότες της εθνικής μας καθαρότητας» να απασχολούν μαζικά, χαμηλά αμειβόμενους ανασφαλίστους αλλοδαπούς, ενώ καταδικάζουν μετά βδελυγμίας την «πολιτισμική αλλοίωση» που επιφέρει, δήθεν, η οικονομική μετανάστευση στον τόπο «τους»: λες και η Ελλάδα ήταν, είναι ή θα γίνει ποτέ η αποκλειστική ιδιοκτησία τους.
Να ακούμε, εντέλει, τόσο πολλούς «Έλληνες διανοούμενους» που, ενώ έφτιαξαν την όποια «πνευματική προίκα» τους στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, δεν σταματούν να αναφέρονται στους, δήθεν, κουτόφραγκους, που «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί έτρωγαν βελανίδια»: αποφεύγοντας, βέβαια να αναλογιστούν, συγχρόνως, τι χτίζουν εκείνοι οι «κουτόφραγκοι» σήμερα δίπλα στις βαλανιδιές τους και τι εμείς, εδώ και τόσα χρόνια, δίπλα στον Παρθενώνα μας.
Παρομοίως, όμως, έντονα ενοχλητική ελπίζω ότι καθίσταται, πλέον, για αρκετούς από εμάς και κάθε προσπάθεια ακραίας εξιδανίκευσης της παγκοσμιοποίησης. Αυτό τουλάχιστον, στο βαθμό που αυτή η εξιδανίκευση δεν συνοδεύεται από μια ευθέως ομολογούμενη πλήρη αδιαφορία σχετικά με τα προβλήματα του λιγότερο ικανού, του λιγότερο προικισμένου, του λιγότερο προσαρμοστικού συνανθρώπου μας.
Όχι, η αδιαφορία και ο κοινωνικός κανιβαλισμός δεν αποτελεί, ούτε και αποτέλεσε ποτέ, λύση για καμία κοινωνία. Η κοινωνική αναλγησία δεν οδηγεί πουθενά αλλού -δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά αλλού- παρά σε αυτοκαταστροφικές για μια κοινωνία εκρήξεις, σε μια οδυνηρή διασπάθιση του αναπτυξιακού μέλλοντός της.
Άλλωστε, όπως μας διδάσκει η παγκόσμια οικονομική ιστορία, η τυφλή λατρεία του «δικαίου του ισχυρότερου» σπανίως ακολουθήθηκε ως επιλογή από τους πραγματικά δίκαιους και πραγματικά ισχυρούς, από τις πραγματικά πολιτισμένες κοινωνίες του πλανήτη μας.
Έτσι πιστεύω ότι η κοινωνία μας οφείλει, πλέον, να δει την παγκόσμια πραγματικότητα που μας περιβάλλει με μια νέα, περισσότερο ισορροπημένη, οπτική. Χωρίς τους συνήθεις υποκριτικούς αφορισμούς ή τα γλυκερά ευχολόγια.
Να αποτινάξει τους αγκυλωμένους δογματισμούς περί παγκοσμιοποίησης -τα άστοχα αναθέματα και τις ανούσιες υμνολογίες- για να αρχίσει, επιτέλους, να αντιλαμβάνεται και με έναν νέο, πραγματικά γόνιμο, τρόπο και την έξοδο από την παρούσα βαθιά κρίση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Για να καταφέρουμε κάποτε
να αποκτήσουμε μια πραγματικά δημιουργική θέση
μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι που μας περιβάλλει, το θέλουμε ή όχι… ”
