“ Με την συνήθη τρέχουσα σημασία του όρου, ως εξωστρεφής χαρακτηρίζεται κάποιος ο οποίος δεν κρατάει μέσα του τις σκέψεις και τα συναισθήματά του αλλά τα εξωτερικεύει. Ο όρος αυτός όμως, στις μέρες μας, έχει εγκατασταθεί, για τα καλά και στην «αργκό» των επιχειρήσεων μας.
Το βασικό περιεχόμενο της έννοιας είναι απλό. Η εξωστρέφεια ενός οποιουδήποτε φορέα δράσης –ατόμου, επιχείρησης, κλάδου δραστηριότητας…– αφορά την τάση που αυτός υλοποιεί ενεργώντας προς «τα έξω», προς «το εξωτερικό» του.
“ Για Μια Νέα Βιομηχανική Πολιτική ”
Στην περίπτωση μιας εθνικής οικονομίας, ως σύνολο, το ζήτημα αυτό δεν είναι φυσικά, απλώς, θέμα εξαγωγών, θέμα εμπορικού ισοζυγίου ή ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, αλλά είναι ένα θέμα πολύ πιο πλατύ, πιο βαθύ και πολύ πιο πολύπλοκο. Είναι, τελικά, ένα θέμα που ακουμπά ολόκληρο το εθνικό αναπτυξιακό μοντέλο μας, σε κάθε δομική και λειτουργική πτυχή του.
Βέβαια, δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση και το γιατί η αναζήτηση εξωστρέφειας αποκτά, σήμερα, τέτοια κρισιμότητα για την οικονομία μας και ειδικότερα, στα ζητήματα της συγκεκριμένης διαπραγμάτευσης μας, για την επιβίωση και την ανάπτυξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων μας. Μέσα σε συνθήκες έντονης κρίσης, με τις εγχώριες αγορές σε μια φάση κλιμακούμενης συρρίκνωσης και με ένα ευρύτερο επιχειρηματικό περιβάλλον χαρακτηριζόμενο από αστάθεια και έντονη αβεβαιότητα, το άνοιγμα προς τα «έξω» φαίνεται απολύτως αναγκαίος δρόμος για την επιβίωση και των μονάδων αλλά και του συνόλου του επιχειρηματικού μας «οικοσυστήματος».
Γενικότερα, στην βάση της αναγκαίας ανατοποθέτησης του αντιληπτικού πλαισίου της «τυπικής» μικρομεσαίας βρίσκεται η κατανόηση της δυναμικής της παγκοσμιοποίησης, ως μια διαδικασίας όλο και βαθύτερης ενοποίησης αγορών, κανόνων και φορέων οικονομικής δράσης. Η επιχείρηση είναι το μοναδιαίο κύτταρο μέσα σε ένα εξελισσόμενο παγκόσμιο οικονομικό και επιχειρηματικό «οικοσύστημα», το θέλει ή όχι.
Οφείλει, λοιπόν, να αντιλαμβάνεται προοδευτικά πως δεν μπορεί να επιβιώσει και να αναπτυχθεί, πλέον, εξαντλώντας την οπτική και την δράση της σε στενά τοπικά ή εθνικά όρια. Αντίθετα, πρέπει να κατανοήσει πως εμπλέκεται αναγκαστικά στο δίκτυο του παγκόσμιου εφοδιασμού -δηλαδή της αγοράς υπηρεσιών και συστατικών μερών από τους πλέον κατάλληλους προμηθευτές σε όλο τον κόσμο, ανεξάρτητα από την τοποθεσία τους – και του παγκόσμιου ανταγωνισμού στο εσωτερικό αυτού του δικτύου.
Και δεν αρκεί, πλέον, να «αμύνεται» παθητικά…
Οφείλει να «αντεπιτεθεί»…
Μία από τις πλέον δραστικές «καινοτομίες»,
με βάση όσα είδαμε προηγουμένως,
είναι και το άνοιγμα νέων αγορών και, μάλιστα, στο εξωτερικό… ”
