“Άσχετο, αλλά με ταλαιπωρεί σαν σκέψη εδώ και καιρό. Ένα πράγμα που ποτέ δεν κατάλαβα, και με το οποίο ποτέ δεν κατάφερα να ταυτοποιηθώ συναισθηματικά, είναι η λογική της συντεχνίας.
Σύμφωνα λοιπόν με την λογική της συντεχνίας με τα άτομα με τα οποία μοιράζεσαι π.χ. τον ίδιο χώρο εργασίας, το ίδιο επάγγελμα ή σε ακόμα ευρύτερα πεδία, το ίδιο "αίμα" (συγγένεια), κοινωνικό περιβάλλον ή (για να το τραβήξω ακόμα περισσότερο) την ίδια ας πούμε ιδεολογία κλπ κλπ σας συνδέει μία σιωπηλή αλλά αυτονόητη αλληλεγγύη.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ασχέτως της ουσίας των πράξεων ή των απόψεων τους, έχουν a priori δίκιο σε οποιαδήποτε αντιδικία ή διαφωνία με τρίτους, ή ακόμα κι αν έχουν άδικο εννοείται ότι θα τους υποστηρίξεις και θα πάρεις το μέρος τους (και vice versa). Ο συντεχνιασμός/φατριασμός αντικαθιστά δηλαδή την κριτική σκέψη, τα αξιολογικά κριτήρια ή τις ηθικές αρχές (πλην του loyalty) με βάση τις οποίες κάθε περίπτωση θα έπρεπε να εξετάζεται ad hoc.
Δεν είμαι σίγουρος εάν αυτή η εμμονή στην, ας πούμε, άκριτη αλληλεγγύη είναι αποτέλεσμα φόβου, ανασφάλειας και ανάγκης του ατόμου να ανήκει κάπου ασχέτως συνεπειών, ή αποτέλεσμα ηθικής και πνευματικής κενότητας. Σε κάθε περίπτωση η λογική αυτή αποτελεί τεράστιο εμπόδιο στην αξιοκρατία, την εσωτερική συνέπεια, την πρόοδο και το ανοιχτό μυαλό.
Την στάση αυτή την παρατηρούμε σε κάθε έκφανση της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής της Ελλάδας, αλλά προσωπικά την έχω ζήσει π.χ. και στον εργασιακό χώρο στην Βρετανία. Εννοείται ότι η ιδιότητα του μέλους της ομάδας είναι από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης και συχνά αυτή επισκιάζει κάθε άλλη ανάγκη, ειδικά όταν υπάρχει η άμεση απειλή ενός εξωτερικού εχθρού.
Επομένως ίσως αυτό που εγώ πιστευώ ότι είναι η "σωστή" αντιμετώπιση διλημμάτων και καταστάσεων ίσως τελικά να είναι μία ατομικιστική, αντικοινωνική προσέγγιση.”
