“Μετά το δημοψήφισμα και το δραματικό κλείσιμο της "διαπραγμάτευσης", τότε που το όχι νίκησε αλλά μεταλλάχτηκε στο ηττημένο ναι, τότε που ήμασταν με το ένα πόδι μέσα σε όσα ξέραμε και με το άλλο πόδι στο αβέβαιο, ανασφαλές, αχαρτογράφητο μέλλον, συντελέστηκε, νομίζω, ένα οριστικό κλείσιμο του κύκλου των ψευδαισθήσεων για την κατάσταση της χώρας μας.
Είμαστε και το ξέρουμε ξεκάθαρα πια, απόλυτα εξαρτημένοι οικονομικά και πολιτικά από τους δανειστές μας, είμαστε εθνικά μη κυρίαρχοι αφού για οποιοδήποτε έλασσον ή μείζον πλέον ζήτημα μπορεί να τεθεί με απροκάλυπτη εκβιαστικότητα το ή υπογράφεις ή χρήματα γιοκ, είμαστε τραγικά ανέτοιμοι να απεξαρτηθούμε από τις δόσεις μας και να σταθούμε στα πόδια μας.
Το χειρότερο είναι ότι δεν βρίσκεται ούτε για δείγμα ένας άνθρωπος στο πολιτικό μας σκηνικό όχι οραματιστής, όχι ηγέτης, όχι ικανός, αλλά έστω απλώς στοιχειωδώς σοβαρός, με επαρκή γνώση των προβλημάτων της χώρας και σχέδιο επίλυσης έστω των βασικών απο αυτά, για να ακουμπήσει ο μέσος πικραμένος πολίτης πάνω του τις ελπίδες του.
Αντιθέτως• οι βασικοί παίκτες της σημερινής πολιτικής σκηνής έχουν περάσει έκαστος με το κόμμα του τουλάχιστον από μία φορά από την κατάσταση
αντιμνημονιακός ->
μνημονιακός ->
μνημονιακός στο corpus ->
αντιμνημονιακός στο animus
και εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να δίνουν μάχες χαρακωμάτων πάνω στον εξαιρετικά βολικό και χρήσιμο, αν και εντελώς ξεπερασμένο, αυτόν διχασμό.
Κανείς δεν τολμάει να σηκώσει τα μάτια λίγο πιο ψηλά προς τη μεγάλη εικόνα και να βάλει στο τραπέζι ερωτήματα για την Ευρώπη που θέλουμε, για το νόμισμα που μπορούμε, για το οικονομικό και πολιτικό στίγμα που επιδιώκουμε. Πορευόμαστε ακόμα με τις παρηγοριές του μπακλαβά γωνία οικοπέδου που αγαπούν οι Αμερικάνοι στη Μεσόγειο και απλώς ελπίζουμε οι εταίροι και οι γείτονες να μη θέλουν για εμάς το χειρότερο ή να έχουν πολλά άλλα προβλήματα για να μην προλάβουν να ασχοληθούν με εμάς.
Άλλωστε, γιατί να συζητήσουμε τα σοβαρά μας ταμπού, όταν έχουμε να πλακωθούμε σαν Πράσινοι με Βένετους για το ποιός ειναι λιγότερο μνημονιακός και ποιός διαπραγματεύτηκε καλύτερα την εθνική μας αποτυχία. Και επειδή διαχρονικά ο ανώφελος αλλά πολιτικάντικα χρήσιμος διχασμός πουλάει σαν ζεστό ψωμάκι στους Έλληνες, όπως πολεμάμε στο χαράκωμα του μνημονιοπολέμου που τελείωσε (μαλλον ενός πολέμου που θα έπρεπε να έχει μεταφερθεί σε άλλα μέτωπα), προσθέτουν οι διάφοροι που κακοχώνεψαν τον σπαραγμό του 44 πινελιές περαιτέρω εμβάθυνσης του ρήγματος, άλλοι με κορώνες ότι μας κυβερνούν -ήμαρτον Παναγια μου- "νεοφιλελεύθεροι αλλά κομμουνιστές", άλλοι με φορεμένα στο κούτελο τα "ναι ρε ειμαι εθνικιστής και πολεμώ για να λήξει η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς" και άλλοι αγκαλιά με το φαιδρό όνειρο ότι κέρδισαν με εκλογές τον τρίτο γύρο και κυβερνά πρωτη φορά η αριστερά.
Είναι προφανές ότι ως κυβέρνηση εννοούμε τους εντολοδόχους των δανειστών που εφαρμόζουν τις απαιτήσεις των χρηματικών μας αιμοδοτών.
Είναι προφανές ότι οι δανειστές μας δεν θα διαφυλαξουν ανθ' ημών και για λογαριασμό μας τα δικαιώματα και τις προοπτικές μας -αυτό είναι δική μας δουλειά και απλώς δεν την κάνουμε.
Είναι προφανές ότι έχουμε υπογράψει συμφωνίες που δεν πρέπει να εφαρμοστούν γιατί χωρίς να λύνουν πραγματικά οποιοδηποτε σοβαρό μας πρόβλημα, εμβαθύνουν τα ήδη υπάρχοντα.
Η ανάπτυξη ποτέ δε θα έρθει σε ενα αντι-ανταγωνιστικό περιβάλλον παραλογης φορολογίας, άθικτων μεγάλων μονοπωλίων ή ολιγοπωλίων, δαιδαλώδους νομοθεσίας, διανοητικά καθυστερημένου και απαρχαιωμενου και κρατικού μηχανισμού, αμοιβαίας καχυποψίας κράτους και πολιτών, καταδιωκόμενης επιχειρηματικότητας πλην της ακόμα διαπλεκόμενης και ταυτόχρονης ανάδειξης των τραπεζών σε προστατευόμενη περιοχή natura της ελληνικής οικονομίας όπου κάνουμε τα πάντα για να διατηρήσουν τον (ακαταδίωκτο) θεσμικό τους ρόλο ως εργαλεία ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και αυτές όλα μπορούν να τα κάνουν εκτός από το να λειτουργήσουν ως εργαλεία ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Επίσης ειναι κάτι ακόμα προφανές.
Ότι και αν θεωρήσουμε κυβέρνηση τους υπογράφοντες τις συμφωνίες, σίγουρα δε μπορούμε να θεωρήσουμε όση φαντασία και να εχουμε, οποιοδηποτε από τα λοιπά κόμματα ότι ειναι αντιπολίτευση. Ο μέσος πικραμμένος μενουμευρωπαιστής που δεν χωράει το μυαλό του τη χλαπατσα απο τρεις συνεχόμενες εκλογικές ήττες και κηρύττει με μένος στα πέρατα των social media τον περισσότερο ή λιγότερο σοβαρό αντισυριζέικο λόγο του, ασκεί σοβαρότερη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση από την αντιπολίτευση που της ασκεί η "αξιωματική αντιπολίτευση".
Το θλιβερό, διαλυμένο απομεινάρι του πάλαι ποτέ κραταιού "αστικού κόμματος", "της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης", έχει καταλήξει μαγαζάκι που σκέπτεται με το μυαλό του ποινικά και οικονομικά ελεγχόμενου Παπαμιμίκου, μιλάει με τη φωνή του ομοφοβικού υβριστή Κρανιδιώτη και τρέχει προς τις ραγδαίες εξελίξεις με το πλαδαρό τζοκινγκ του Τζιτζικωστα.
Ένα απόκομμα που συνωστίζεται στην πόρτα της λαικής δεξιας μαζί με τους ΑνεξΕλ και το ΛΑΟΣ, φλερτάρει με τη Χρυσή Αυγή και αδιαφορεί προκλητικά για τον οργισμένο και άστεγο κεντρώο νεοδημοκράτη, αυτόν που συστηματικά προδόθηκε από το κόμμα το οποίο, θεωρητικά, ηταν ο θεματοφύλακας των συμφερόντων της ισορροπημενης μετριοπαθους πλειοψηφίας με ταση στροφης από τον συντηρητισμό προς την προοδευτικότητα δια της " εργαλειοθήκης" της φιλεύθερης ατζέντας ανάδειξης και προστασίας των ατομικών και κοινωνικων δικαωματων.
Το διαλυμένο μαγαζάκι τους δεν ενδιαφέρει, πλέον, παρά όσους τρώνε ακόμα από αυτό, μερικούς αθεράπευτα ρομαντικούς ιδεολόγους και λίγους κολλημενους αντισυριζαίους.
Ωστόσο• αυτό το διαλυμενο ανερμάτιστο βοσκοτόπι δεξιών, ακροδεξιών, εθνικιστών, θεωρητικά φιλελεύθερων, υμνητών του Σαμαρά, αρνητών του Σαμαρά, φιλοκαραμανλικών, χουντοβασιλικών κλπ παραμένει η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας. Έχουν στα χέρια τους τον θεσμικό ρόλο ελέγχου της κυβέρνησης, ανάδειξης των προβλημάτων, των σφαλμάτων, των σκανδάλων, των πρωτοβουλιών της.
Δυνητικά παραμένουν στον προθάλαμο της εξουσίας και, δυστυχώς, ο ρόλος τους ειναι ακόμα πολύ σοβαρός για να εγκαταλειφθεί στα χέρια των ασόβαρων.
Όσο και να τους σιχαίνεται κανείς, την Κυριακή έχει εκλογές (αν τα καταφερει) όχι το αυτό που απέμεινε ως Νεα Δημοκρατία, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας. Δεν ειναι εσωτερική τους υπόθεση, ώστε να αφήσουμε ελαφρά τη καρδία να εκλέξουν αρχηγό στο παπαμιμικάδικο οι οπαδοί ποδοσφαιρικών θυρών του Βορρά και του Πειραιά.
Για αυτό:
με πλήρη συνείδηση ότι κανείς δεν είναι θαυματοποιός και με πλήρη ανάμνηση πχ της απόπειρας του Κυριάκου να καταργήσει τη Διαύγεια ως υπουργός του Σαμαρά, του Μεϊμαράκη να βρίζεται λιμανίσια στο όνομα της αστικης ευγένειας, του Αδωνη να προωθεί διαγραφή των χρεων της Νεας Δημοκρατίας, την ωρα που ο κοσμάκης θα χανει τα σπιτια του εξαιτιας των μη διαγραφόμενων χρεων του, αλλά και όλων των υπόλοιπων αμαρτιών των τριων υποψηφιων, την Κυριακή θα κατέβω να ψηφίσω.
Νιώθω υποχρέωσή μου να συμμετέχω στην προστασία της αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας απο την περαιτέρω πνευματική και ιδεολογική φτωχοποίηση στην οποία θα τη βυθίσει η προωθούμενη από αθλητικούς συλλόγους, τον εθνικιστή Βορίδη και τους Παπαμιμίκειους Σαμαρόκυκλους ανάδειξη του γεροντονέου υποψήφιου τίποτα ως αρχηγού της.
Το τελευταίο σκαλί πολιτικής αποχαύνωσης η χώρα δεν πρέπει να το κατέβει με την ανάδειξη στο τιμόνι της πάλαι ποτε κραταιάς "φιλελεύθερης παράταξης" του Απόστολου Τζιτζικώστα, ενός δηλαδή light Πάνου Καμμένου.
Το φιάσκο της προηγούμενης εκλογικής διαδικασίας τους που κακώς χρεώθηκε στον Μεϊμαράκη αν και εκπορεύτηκε από την ΚΕΦΕ (Παπαμιμίκος), η μηδεποτε διαψευσθείσα στήριξη Τζιτζικωστα από Μαρινάκη-Σαββίδη, τα φιλοβασιλικά αισθήματα της οικογένειάς του, η συμμαχία του με τον επενιστή (πριν ξεπλυθει απο τα μμε) Βορίδη και η αδυναμία του να μιλήσει οποιαδηποτε άλλη γλωσσα πέρα απο ξύλινα ΟΝΝΕΔίτικα συνοικιακού εκθεσάδικου ειναι οι μόνες αλλά επαρκείς πληροφορίες που διαθέτουμε για αυτόν, ικανές για να ξέρουμε ότι, αν κάτι δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή η χώρα, ειναι Τζιτζικώστα στην αξιωματικη αντιπολίτευση.
Θα τους άξιζε να λουστούν για αρχηγό τους τον γερασμενο μπουζουκονεαρό που φαίνεται να μην ξεπέρασε ποτέ το συνδρομο "ΝεοΔημοκράτης το 2004 σε λεω" και επίσης θα του άξιζε να ζητά ματαίως θεσμική υπακοή στο κόμμα στο οποίο ο ίδιος λειτούργησε ως αντάρτης.
Αλλα το θέμα δεν ειναι αν αξίζουν ο ενας στο άλλο,
αλλά τι αξίζει στη χώρα.
Υπάρχει, ενα αποτέλεσμα της επομενης Κυριακής που μπορεί να ικανοποιεί τον μέσο (χωρίς προσωπικα συμφέροντα) συνετό πολίτη αυτης της χώρας και για το οποιο αξίζει ακόμα και να κατεβει κανεις να ψηφίσει:
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην πρώτη θέση,
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης στη δεύτερη,
Ο Αδωνης Γεωργιάδης στην τρίτη και
Ο Απόστολος Τζιτζικώστας στον Βασίλη Καρά του.
Και ο Θεός να βαλει το χερι του.”
