“Με την εισαγωγή της σύστασης της Ε.Ε. στο Πτωχευτικό Δίκαιο, (Ν4336/2015), ορίστηκε ότι τα φυσικά πρόσωπα απαλλάσσονται, πλήρως, από τα χρέη της πτωχευτικής περιουσίας, εντός τριών ετών από την (έντιμη) πτώχευση.”
Η δεύτερη ευκαιρία και η φιλοσοφία του επιχειρείν
Γράφει ο Γιώργος Φλωράς
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Finance & Markets Voice
της Πέμπτης 10 Δεκεμβρίου 2015
“Η δεύτερη ευκαιρία στους έντιμους πτωχεύσαντες είναι, ήδη, μία πραγματικότητα στην ελληνική νομοθεσία.
Για την πλήρη και αποτελεσματική εφαρμογή της διάταξης έχουμε δρόμο ακόμη. Πρέπει να απαντηθούν πολλά ερωτήματα. Ένα από αυτά, από τα πλέον ουσιαστικά, είναι: πότε καθίσταται μία επιχείρηση αφερέγγυα και τι πρέπει να γίνεται μόλις γίνει η διαπίστωση;
Στην Αγγλία, παγκόσμια οικονομική δύναμη, η αφερεγγυότητα ορίζεται ως η αδυναμία μιας επιχείρησης να εκπληρώσει τις βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις της. Με απλά λόγια (δεν είναι έτσι απλό), έρχεται η ώρα να οφείλεις σε μισθούς, ενοίκια, εφορία, ταμεία, προμηθευτές; Τέλος.
Η αλήθεια είναι ότι ένα υγιές επιχειρηματικό περιβάλλον, απαιτεί σύγχρονο Πτωχευτικό Δίκαιο. Απαιτεί μία επιχείρηση που αποτυγχάνει να φεύγει γρήγορα από το «πεδίο μάχης» κι εφόσον ο επιχειρηματίας που απέτυχε δεν οδήγησε με δόλο την επιχείρηση στην πτώχευση, να συνεχίζει άμεσα, παίρνοντας και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία…
Αγγλική συνταγή
Ας φανταστούμε, λοιπόν, ότι εφαρμόζεται η αγγλική συνταγή για τη διαπίστωση της αφερεγγυότητας και στην Ελλάδα. Τι αλλαγές θα φέρει στο επιχειρηματικό περιβάλλον; Θεωρώ δεδομένο ότι θα ισχύει η άμεση δεύτερη ευκαιρία, διότι το ένα μόνο του δεν στέκει.
Οι επιχειρηματίες θα αναγκαστούν να ασχοληθούν με την ουσία της επιχείρησης, με τις χρηματοροές (cash flow). Θα συνειδητοποιήσουν ότι το επιχειρείν δεν σημαίνει απλώς τζίρος και κέρδη, αλλά θετικές χρηματοροές. Άρα, θα αλλάξουν λογική σε κάθε κίνησή τους, συνεχίζοντας, φυσικά, να ρισκάρουν. Πλέον, κάθε δράση τους, κάθε απόφαση θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη το αν θα υπάρχουν, σε συγκεκριμένες στιγμές, αρκετά μετρητά (της επιχείρησης ή δανεικά) διαθέσιμα.
Λιγότερα φέσια
Τα χρέη που θα δημιουργούνται από μία επιχείρηση, που οδεύει προς την καταστροφή, θα είναι εξαιρετικά μικρότερα. Αν για παράδειγμα μία επιχείρηση οφείλει στην εφορία μία ή δύο δόσεις, τότε έχουμε άμεση ενεργοποίηση της διαπίστωσης της αφερεγγυότητας και η επιχείρηση (αν δεν «συμμορφωθεί») θα κλείσει. Άρα τα «φέσια» στην αγορά θα είναι μικρότερα.
Οι επιχειρήσεις θα εκτιμούν διαφορετικά τον κίνδυνο και δεν θα «κοιμούνται» με ασφάλεια, όταν δίνουν πιστώσεις, σκεπτόμενοι ότι «θα τον πάω στα δικαστήρια» κ.λπ. Ο έντιμος πτωχεύσας θα απαλλάσσεται πλήρως από ποινικές και αστικές ευθύνες, άρα ο πιστωτής θα το σκεφτεί 100 φορές καλύτερα να του δώσει πίστωση. Δεν θα περιμένει τον Εισαγγελέα να γίνει αρωγός του στην είσπραξη της επιταγής.
Θα αναγκαστεί να αξιολογεί καλύτερα κάθε συνεργάτη, να μελετάει τα οικονομικά στοιχεία του πελάτη και μετά να δίνει (αν δίνει) πίστωση. Οι πιστώσεις θα μειωθούν σημαντικά. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Αγγλία μιλάς για πίστωση 60 ημερών και σε νομίζουνε… τρελό.
Το πνεύμα της… αποτυχίας
Οι επιχειρήσεις θα επιλέγουν την ενοικίαση (και όχι την αγορά) παγίων στοιχείων. Θα μπει στο πνεύμα του επιχειρείν ότι η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι, ευπρόσδεκτη από μία προηγμένη επιχειρηματικά κοινωνία, οπότε ο επιχειρηματίας που δεν νοιώθει βεβαιότητα για το μέλλον, θα επιλέγει ενοικίαση και όχι αγορά παγίων στοιχείων.
Θυμίζω, τελειώνοντας, ότι υποχρεωτική πίστωση δεν δίνει κανείς. Όποιος δίνει πίστωση, ρισκάρει για να κερδίσει. Το ρίσκο ανήκει σε όλες τις επιχειρήσεις, όχι μόνο σε αυτές που λαμβάνουν πιστώσεις.”
