“ Είδα χθες στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και το ελληνόφωνο Διαδίκτυο αρκετές δημοσιεύσεις σχετικές με γενικό γραμματέα υπουργείου. Συνοδεύονταν από φωτογραφία που δεν ήταν ιδιαιτέρως κολακευτική για το πρόσωπο αυτό από αισθητική άποψη και με επισημάνσεις του τύπου «πρώην συνδικαλιστής του ΣΥΡΙΖΑ.
Τότε πολέμησε με λύσσα την αξιολόγηση και τώρα αξιολογεί και καθαιρεί διοικητές!», τις οποίες ακολουθούσαν σχόλια όπως «Με ποιους έχουμε μπλέξει!» και «Θεέ μου, τι μας έχει βρει».
Το πρόβλημα έγκειται στο ότι, λόγω επαγγελματικού παρελθόντος, συμβαίνει να έχω διαμορφώσει ιδία άποψη για το συγκεκριμένο πρόσωπο. Για να είμαι ειλικρινής, ο χαρακτηρισμός «συνδικαλιστής» και μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ο τελευταίος που θα περνούσε από το μυαλό μου.
Δημόσιος υπάλληλος καρριέρας, προϊστάμενος διεύθυνσης του υπουργείου του οποίου διετελεί πλέον γ.γ., διοικητής της μεγαλύτερης μονάδας του χώρου εξειδίκευσής του (επιλεγείς μάλιστα από υπουργό που χαίρει μεγάλου σεβασμού στους πολιτικούς χώρους της κεντροαροστεράς και δεξιότερα και δη μεταξύ των αποκαλούμενων μεταρρυθμιστών), γενικός διευθυντής του ίδιου υπουργείου, δηλαδή πρόσωπο που ανήλθε στην υψηλότερη θέση που μπορεί να καταλάβει Έλληνας δ.υ.
Στο πλαίσιο της διαδικασίας αξιολόγησης κι επιλογής γενικών διευθυντών βάσει του νόμου Ραγκούση είχε καταταγεί πρώτος μεταξύ των συνυποψηφίων του. Παύθηκε από υπουργό που αυτοπροσδιορίζεται ως υπέρμαχος των μεταρρυθμίσεων και της αξιολόγησης των δημοσίων λειτουργών.
Δεν γνωρίζω αν είναι άγγελος ή δαίμονας, «καλός ή κακός άνθρωπος». Εικάζω ότι θα έχει λάβει σωστές και εσφαλμένες αποφάσεις, θα έχει ωφελήσει κι αδικήσει ανθρώπους, θα έχει φίλους και εχθρούς, όπως ο καθένας που έχει υπηρετήσει σε θέσεις ευθύνης και άσκησης εξουσίας.
Γνωρίζω όμως ότι βάσει βιογραφικού έχει αντικειμενικά σχεδόν το ιδανικό προφίλ για τη θέση που κατέχει: δεν είναι αποτυχών πολιτευτής ούτε κομματικός υπηρέτης, αλλά πεπειραμένο στέλεχος της δημόσιας διοίκησης.
Βεβαίως, δεν θα είχε καμία απολύτως πιθανότητα να διακριθεί σε καλλιστεία. Αλλά αν αυτό αποτελεί ορθολογικό κριτήριο για την επιλογή γενικών γραμματέων υπουργείων, τότε ας αναζητήσουμε στελέχη στα πρακτορεία μοντέλων.
Όταν διαβάζω επιπόλαιες κριτικές σχετικά με πρόσωπο για το οποίο έχω προσωπική γνώμη, αρχίζω να δυσπιστώ και για την ορθότητα των επικρίσεων που αφορούν ακόμη και άτομα για τα οποία και η δική μου αυθόρμητη αντίδραση είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη των επικριτών:«Με ποιους έχουμε μπλέξει!» και «Θεέ μου, τι μας έχει βρει».
Προσοχή, λοιπόν. Η άσκηση κριτικής πρέπει να πληροί ορισμένες προυποθέσεις για να είναι αποτελεσματική. Και να εστιάζει σε πράξεις, όχι στην εξωτερική εμφάνιση ή σε ανακριβή στοιχεία.”
