“Στην Αργεντινή οι πάντες συσπειρώθηκαν πίσω από κεντρώο φιλελεύθερο που κάτι είχε να πει. Η ηχηρώς χρεοκοπημένη χώρα κάνει το πρώτο βήμα να απαλλαγεί από τον περονισμό. Να απαλλαγεί από το νεποτισμό των Κίρχνερ. Να αποκτήσει μια προοπτική.
Στη Βενεζουέλα οι πάντες συσπειρώθηκαν σε ενιάια πλατφόρμα. Η πλούσια σε ορυκτούς πόρους χώρα με τα αδειανά σούπερ μάρκετ κάνει τα πρώτο βήμα να απαλλαγεί από τον τσαβισμό. Να αποκτήσει μια προοπτική.
Στη Γαλλία που παίζονται και καρέκλες οι σοσιαλιστές αποσύρονται σε δύο περιφέρειες (για πέντε χρόνια δεν θα υπάρχει σοσιαλιστής περιφερειακός σύμβουλος - τη χώρα κυβερνά σοσιαλιστής πρόεδρος) για να υψωθεί φράκτης στους εθνικιστές. Να κοπεί η προοπτική της ακροδεξιάς.
Στην Ελλάδα, το περασμένο καλοκαίρι η υποτιθέμενη ευρωπαϊστική αντιπολίτευση, έδωσε σε συσκευασία δώρου στη συμμαχία Τσίπρα-Καμμένου το ήδη σγκροτημένο μπλοκ του 39%. Άνευ όρων, στους εθνολαϊκιστές και ακροδεξιούς. Ασμένως απεδέχθησαν την ήττα από το μπλοκ υπό την ηγεσία των συγκυβερνητών της εθνοσωτηρίου, το οποίο βεβαίως είχε τη στήριξη κάθε ψεκασμένου, των ακροδεξιών αλλά και των καθαρών ναζί.
Στην Ελλάδα, το περασμένο καλοκαίρι, η υποτιθέμενη ευρωπαϊστική αντιπολίτευση, ούτε καν έφθασε σε σημείο να συζητήσει την προοπτική ενότητας.
Ούτε καν συζήτηση!
Γιατί;
Γιατί, λέει, προέχει να δώσουμε τη μάχη κατά των νεοφιλελεύθερων ναζί!
Γιατί, λέει, προέχει να δώσουμε τη μητέρα όλων των μαχών για το χρέος και τα πόδια των παλιών βρωμάνε!
Γιατί, λέει, με λίστα είναι οι εκλογές, πρέπει ξαναβγούν αυτοί που βγήκαν τον Ιανουάριο.
Πολιτική από πολιτικά δειλούς!
Πολιτική από επίδοξους κυβερνητικούς εταίρους.
Προς ποιά κατεύθυνση;
Μα τον περονισμό, τον τσαβισμό και βέβαια την ώσμωση της λαϊκής εθνικιστικής δεξιάς των ψεκασμένων με το βαθύτερο σοσιαλεθνικισμό της πασοκαρίας και τους καφενόβιους της αριστεράς που βύζαινε το κράτος σαράντα χρόνια τώρα.
Για όλα αυτά επιστρατεύεται ο μπαμπούλας του διχασμού!
Λες και οι Αργεντίνοι ή οι Βενεζουελάνοι δεν είχαν πρόβλημα διχασμού της κοινωνίας τους.
Αντί να συναινέσουν - όπως εσχάτως μας προτρέπει η αυτοτροφοδοτούμενη και αυτοαναφορική "ελίτ" μας για την Ελλάδα - επέλεξαν να δώσουν τη μάχη, ονοματίζοντας καθαρά τον αντίπαλο.
Έκπληξη η νίκη και στις δύο περιπτώσεις, με τα δεδομένα μέχρι πριν μερικές εβδομάδες από τις μάχες.
Οι μάχες δόθηκαν!
Δεν λάκισαν.
Δεν αναγνώρισαν απλώς την ηγεμονία των ολετήρων για να βολευτούν σε κάποιες καρέκλες πάνω στα ερείπια.
Οι μάχες μπορεί να κερδηθούν ή να χαθούν.
Αυτές που αποκλείεται όμως να κερδηθούν είναι αυτές που δεν δίνονται.
Στη Γαλλία, με την αστική δεξιά να επιχειρεί να ανακτήσει τη χαμένη ηγεμονία, οι σοσιαλιστές δεν δίστασαν ούτε στιγμή.
Ο στόχος είναι ένας - αποσύρθηκαν.
Ακόμη και στις διαπραγματεύσεις πια το ζήτημα είναι η ενότητα στον ελάχιστο στόχο.
Όσο πιο νωρίς τόσο πιο πλούσιο είναι αυτό το ελάχιστο.
Η δημοκρατική απάντηση και στην Ελλάδα δεν μπορεί παρά να είναι η ευρεία συμπαράταξη απέναντι στις δυνάμεις που οδηγούν στην καταστροφή.
Σε ένα ελάχιστο πρόγραμμα ενότητας.
Ας βάλουμε όλοι τις προτεραιότητές μας.
Σωτηρία ή να αλλάξει αποσμητικό ο διπλανός;
Αν χρειασθεί, τα υποτιθέμενα ευρωπαϊστικά κόμματα, ας διαλυθούν.
Καλύτερα οργανωμένα, παρά άτακτα.
Για να υπάρξει άμεσα εναλλακτική της καταστροφικής διακυβέρνησης
Τσίπρα-Καμμένου.
Ισχύει και για την αλλαγή:
καλύτερα οργανωμένα παρά άτακτα.”
