“Άλλος ένας καλός φίλος έφυγε από την Ελλάδα για να συνεχίσει τη σταδιοδρομία του στο εξωτερικό. Δύο ακόμη ετοιμάζονται.
Μέσα στο 2015 μέτρησα 43 δικούς μου ανθρώπους που ενώ είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό, διάλεξαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα, να στήσουν σταδιοδρομίες και οικογένειες, και τελικά να ξαναφύγουν στο εξωτερικό.
43 φίλοι με εξαιρετικές επαγγελματικές και ακαδημαϊκές ικανότητες, με σημαντικές επιτυχίες στους τομείς τους, και με εξαιρετική καταξίωση και αναγνώριση στους χώρους τους:
chief technology officer, chief investment officer, VP of Marketing, CEO, director of research, chief of medicine, director of engineering, senior researcher, senior project manager· για να παραθέσω λίγους από τους ρόλους τους.
Φεύγοντας στο εξωτερικό, πέρασαν σε νέες μισθολογικές κλίμακες.
Ο χαμηλότερος μισθός που μου εκμυστηρεύτηκαν ήταν $89.000.
Ο υψηλότερος $400.000, χώρια τα μπόνους.
Ο διάμεσος: $170.000.
Αυτοί οι άνθρωποι είχαν κάθε καλή πρόθεση να μείνουν στην Ελλάδα γνωρίζοντας πως έξω τους περίμεναν καλύτεροι μισθοί και καλύτερες ευκαιρίες.
Έμειναν στην Ελλάδα να το παλέψουν, φτιάξαν οικογένειες, και γίναν παραδείγματα προς μίμηση.
Σοβαροί, μετριοπαθείς, ορθολογιστές και πάνω απ όλα υπομονετικοί.
Αλλά έχει κι η υπομονή τα όριά της.
Είδαν το μέλλον των παιδιών τους να κινδυνεύει.
Είδαν το προσωπικό τους και επαγγελματικό τους αφήγημα να ξεθωριάζει.
Κι είπαν να κάνουν ένα τελευταίο μακροβούτι, γεμάτοι απογοήτευση κι ελπίδα.
Με τη ικανοποίηση της επαγγελματικής καταξίωσης να ισοφαρίζει τη θλίψη της αναχώρησης, του ξεριζώματος.
Καλοτάξιδοι.
Καλοδεχούμενοι.”
