“Άνθρωποι έρχονται, κουτιά επιστρέφουν...
Για προσωπικούς λόγους βρέθηκα στον εμπορευματικό σταθμό του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος. Στο μεγάλο υπόστεγο υπήρχαν μερικά κιβώτια από εξαγώγιμα προϊόντα (τραπεζομάντηλα και μέλι πρόλαβα να προσέξω), όμως στη μέση του υποστέγου υπήρχαν αρκετά ορθογώνια κουτιά από ανοικτό ξύλο που πήγαιναν κάπου στην Μ. Ανατολή.
Δεν είχα δώσει περισσότερη σημασία μέχρι που εμφανίστηκε ένας κύριος με καλοραμμένο σκούρο κουστούμι και δύο τρεις να τον συνοδεύουν, ένας εκ των οποίων πήρε ένα μπρίκι κι άρχισε κάτι να βράζει. Πλησίασα από περιέργεια να δω τι ήταν και διαπίστωσα ότι σφράγιζαν τα κουτιά με το λιωμένο βουλοκέρι με μια σφραγίδα στα αραβικά. Σ' ένα από τα κιβώτια υπήρχε ένα χαρτί της περιφέρειας που αποκάλυπτε το περιεχόμενό του.
Ήταν η σωρός μιας γυναίκας (ή κοπέλας), από το Ιράκ, που είχε πεθάνει από πνιγμό στο Φαρμακονήσι. Πέρασε από την καθημαγμένη πατρίδα της στην Τουρκία ή την Συρία και μετά προσπάθησε να περάσει στην Ευρώπη.
Στον Έβρο υπηρχε ο φράκτης του λαϊκισμού.
Ο φράκτης που οδήγησε τους ανθρώπους αυτούς στην αφάνταστα πιο επικίνδυνη και βλαπτική για μας (λόγω τουρισμού κι έλλειψης υποδομών) θαλάσσια διαδρομή.
Έτσι κατέληξε στο Φαρμακονήσι κι από εκεί η σωρός της πήρε το δρόμο της επιστροφής.
Πλήρωσε με τη ζωή της το εισιτήριο των υπολοίπων γιατί οι ευρωπαϊκές κοινωνίες για να αποδεχθούν το πρόβλημα έπρεπε πρώτα να δουν τα ξεβρασμένα πτώματα των γυναικών και των μικρών παιδιών στις οθόνες της τηλεόρασης τους.
Σας έχω γράψει και στο παρελθόν ότι το πρόβλημα αυτό δεν έχει λύση που να δικαιώνει ηθικά ή πολιτικά κανέναν από τους εμπλεκόμενους.
Όμως όλος ο παραλογισμός της σημερινής ανθρωπότητας ήταν κλεισμένος στα σφραγισμένα με βουλοκέρι κουτιά που επέστρεφαν σήμερα από την Ελλάδα στο Ιράκ.
Έχοντας μέσα τους τις νεκρές ελπίδες εκείνων και τις δικές μας αποστειρωμένες ευαισθησίες.”
.gif)
.gif)
