“Η κρίση στην Ελλάδα δεν υποχωρεί γιατί αυτά που πρέπει να γίνουν ξεβολεύουν και γιατί αυτά που την προκάλεσαν στην πραγματικότητα τα αποδεχόμαστε.
Αν μπορούσαμε δια μιάς να γυρίσουμε στην προ κρίσης κατάσταση, με οτι άρρωστο συνεπαγόταν, θα το κάναμε ευχαρίστως.
Δεν εχουμε πειστεί ούτε ποιά είναι τα αίτια της κρίσης ούτε πως διορθώνεται. Αντίθετα, ανεξάρτητα από κομματική επιλογή, η μεγάλη πλειοψηφία ακόμα και όσων αποδέχονται οτι αύριο αποφασίζουμε για το αν και πώς θα υλοποιήσουμε την τελευταία ευκαιρία να σταθούμε στα πόδια μας, πιστεύει οτι έτσι είναι απλά και μόνο επειδή μας το επιβάλλουν.
Η μεγάλη πλειοψηφία ακόμα και αυτής της ομάδας ανθρώπων πιστεύει ότι μπορεί να διορθωθεί η οικονομία χωρίς ούτε μεταρρυθμίσεις, ούτε περικοπές δαπανών, ούτε φορολογία. Οτι τελικά μας χρωστάν και δεν τους χρωστάμε.
Δυσπιστούμε με τους πολιτικούς μας όχι επειδή δεν έχουν την τόλμη και την γνώση και πολλοί την πρόθεση, να κάνουν όσα πρέπει, αλλά επειδή χωρίς να κάνουν ότι πρέπει για να βρεθεί λύση, παρα ταύτα λύση δεν βρίσκεται!
Παραλογιζόμαστε, γιατί δεν μπορεί να ήταν τίποτα λιγότερο από παραλογισμός οι τελευταίοι επτά μήνες, αλλά και ότι προηγήθηκε αυτών. Τελικά καταφέραμε η ελληνική βουλή να ψηφίσει εν μια νυκτί, στο πλαίσιο ενός μνημονίου, τις προφανώς αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, που λίγους μήνες πριν οι διάφορες συντεχνίες και κάποιοι μικρόνοες πολιτικοί δεν ήθελαν.
Θυμίζω οτι η κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου απέπεμψε υπουργούς που κουτσά στραβά και με σεβασμό προς τις “ισοροπίες”, επιχειρούσαν να εφαρμόσουν κάποιες απο αυτές τις μεταρρυθμίσεις.
Για αυτό και το ζητούμενο αυτών των εκλογών είναι οτι την Δευτέρα πρέπει να υπάρχει κυβέρνηση η οποία και να μπορεί και να θέλει να εφαρμόσει τις αναγκαίες αλλαγές, πέρα και ανεξάρτητα από μνημόνια, γιατί οι φορομπηχτικές επιλογές των μνημονίων είναι αποτέλεσμα της άρνησης να μειωθεί και να εκσυγχρονισθεί ο δημόσιος τομέας, όχι μόνο ή πρωτίστως αριθμητικά, αλλά στην έκταση της συμμετοχής του στην καθημερινότητα όλων μας και στην δραστηριότητα όλων.
Να απαλλαγούμε σπό φραγμούς και βιλαέτια που εξασφαλίζουν προνόμια στους ψευτοεπιχειρηματίες που ζούν από το κράτος ή στις συντεχνίες επαγγελματικές και συντεχνιακές που βραχυκυκλώνουν την οικονομία.
Μπορεί να είναι αυτή η ΝΔ;
Πολύ αμφιβάλλω αν θα μπορεί μόνη της.
Ο Μεϊμαράκης, ως αρχηγός της ΝΔ είναι άγραφο χαρτί και δικαιούται με το παραπάνω της καλοπιστίας μας. Η ΝΔ όμως είναι ένας ολόκληρος, πολύπλοκος, γερασμένος, μηχανισμός που διεγείρεται από την νάρκωση του μόνο όποτε οσμίζεται εξουσία, με αγκυλώσεις και προσκολήσεις σε νοοτροπίες που διευκόλυναν αν δεν προκάλεσαν εν μέρει και την κρίση.
Είναι όμως ένας οργανισμός απολύτως περισσότερο προβλεψιμος, με μεγαλύτερη σταθερότητα και συνέπεια και εμπειρία και προφανώς, θεωρητικώς τουλάχιστο, πολύ πλησιεστερα στο τι δει γεννέσθαι από ότι ο ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς να αποκλείεται βέβαια καθόλου μια μετασαμαρική στροφή της ΝΔ στη σοβαρότητα να δώσει ευκαιρία σε συντηρητικούς λαϊκιστές που εχει στις τάξεις της σε μεγάλες δόσεις, να μπούν στον πειρασμό να κάνουν την δική τους τάχα μου επανάσταση κατα της κακιάς Ευρώπης.
Με αυτά τα δεδομένα οι κυβερνήσεις συνεργασίας που δείχνουν οι σφυγμομετρήσεις, αν η ΝΔ αποσπάσει την σχετική πλειοψηφία φαίνονται η πλέον ενδεδειγμένη λύση. Οχι μόνο με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και με το ΠΟΤΑΜΙ γιατί κακά τα ψέματα, υπάρχουν νέοι στην πολιτική άνθρωποι στο Ποτάμι που θα βοηθησουν να ανανεωθεί σημαντικά η γηρασμένη πολιτική σκηνή και θα αποτελέσουν πιθανότατα έναυσμα πολιτικοί που μέχρι τώρα επέλεξαν να είναι μέρος του προβλήματος, να γίνουν μέρος της λύσης.
Σε κάθε περίπτωση, προσωπικά, και καθώς η συνήθεια είναι δεύτερη φύση, στη μετασαμαρική ΝΔ κατευθύνομαι..
Ολα όμως τα παραπάνω, αναδεικνύουν και μια πραγματικότητα.
Στην Ελλάδα η πολιτική εξαντλείται στο κομμα και την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας.
Πρέπει να πάμε ένα βήμα πίσω.
Οι συνθήκες που γεννούν την ανάγκη ύπαρξης του κάθε κόμματος και που ωθούν στην υιοθέτηση της μίας ή της άλλης άποψης από αυτό, δημιουργούνται πολύ πριν, εκεί όπου ξεκινάει η συζήτηση για το τι θέλουμε και που πάμε. Αυτό είναι το πιό κρίσιμο από όλα γιατί η έλλειψη αυτού από τον χώρο πέραν της αριστεράς και του παλαιού ΠΑΣΟΚ, εχει εδραιώσει την πεποίθηση ότι η ΕΕ είναι καλή μόνο ως ανάγκη, οτι το δημόσιο είναι πανάγαθο και οτι η ελεύθερη επιχειρηματική δραστηριότητα είναι σχεδόν ένα αναγκαίο κακό, αφού δεν μπορούν όλοι να είναι στο δημόσιο ή να ζούν, λιγότερο ή περισσότερο πλουσιοπάροχα, απομυζώντας αυτό.
Εκεί εχει χαθεί το παιχνίδι και εκεί αξίζει να και πρέπει να δωθεί η μάχη.
Ιδιαίτερα τώρα, που σύμφωνα με την ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κάτι που δείχνει και την απόλυτη επίγνωση που είχε της πραγματικής μας κατάστασης, κινδυνεύουμε να πνιγούμε γιατί χρόνια τώρα παραμυθιάζαμε τους εαυτούς μας οτι κολυμπώντας κοντά στην ακτή, με νηνεμία και δεκάδες σωσίβια, δήθεν μάθαμε να κολυμπάμε.
Οι θύελλες που προκαλέσαμε ως Νέμεση αποδείξαν πόσο άδικο είχαμε.”
.gif)
.gif)
