Πόση πραγματική εξουσία πρέπει να έχουν οι εκλεγμένοι άρχοντες

“Οι ως τώρα πράξεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου εγείρουν ένα ενδιαφέρον ερώτημα για το πόση πραγματική εξουσία πρέπει να έχουν σε μία φιλελεύθερη δημοκρατία εκλεγμένοι άρχοντες (έναντι του κατά πόσον θα πρέπει να περιορίζεται η εξουσία τους από το πλέγμα νόμων, κανόνων, θεσμικών περιορισμών και γενικότερης γραφειοκρατικής "αδράνειας" που διασφαλίζει την συνέχεια και την σταθερότητα σε ένα κράτος δικαίου).



Πολλές χώρες της δύσης - ειδικά οι ΗΠΑ αλλά και μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες - αντιμετωπίζουν μία κρίση διακυβέρνησης εξαιτίας της διάχυσης ισχύος.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο περιορισμένη είναι η πραγματική ισχύς του Προέδρου και το πόσο η επιτυχής διακυβέρνηση του 21ου αιώνα απαιτεί την πειθώ και την συνεχή δημιουργία συμμαχιών, συνεργασιών και συνασπισμών.

Αντιθέτως στην Ελλάδα φαίνεται ότι βασικοί κόμβοι του πολιτικού συστήματος φέρουν ακόμα αποφασιστική εξουσία - όχι μόνο συμβολική, διαδικαστική ή έμμεση, αλλά άμεση.

Ως ένα βαθμό αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως θετικό γιατί σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα μία σχετικά άμεση σχέση λογοδοσίας ανάμεσα στην δημοκρατική διαδικασία (εκλογές) και σε αυτούς που φέρουν εξουσία.

Επίσης σημαίνει ότι η κεντρική κυβέρνηση μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική γιατί δεν έχει τόσες εξαρτήσεις από εξωτερικούς veto players.

Ωστόσο αυτό σημαίνει ταυτόχρονα ότι υπάρχει μεγαλύτερο περιθώριο στο να πέσει η άσκηση θεσμικής εξουσίας θύμα της προσωπικότητας και των προθέσεων του εκάστοτε ατόμου, χωρίς τα checks & balances άλλων πολιτικών συστημάτων.

Επίσης, μεθοδολογικά δεν είναι ξεκάθαρο αν η εξουσία που φέρει σε αυτή την φάση π.χ. η Ζωή Κωνσταντοπούλου, είναι μόνο σύμπτωμα της δομής του ελληνικού συστήματος, ή αν είναι και αποτέλεσμα ευρύτερης κοινωνικής και πολιτικής νομιμοποίησης την οποία δεν απολάμβαναν προκάτοχοι της.”

Πάντως αν κρίνω από το news feed μου, η Ζωή σήμερα πρέπει να "έσπασε" τα μηχανάκια της AGB (ή όποιου άλλου μετράει τηλεθέαση αυτές τις μέρες) περισσότερο κι από το Euro. Ας συνεχίσουμε όλοι να παίζουμε το παιχνίδι της. Ο κατάλληλος όρος σε αυτήν την περίπτωση νομίζω είναι "front page syndrome".