“Επί κυβερνήσεων Σαμαρά δεν είχαμε κατά δήλωσή του σταθερότητα; Δεν έβαιναν όλα ομαλώς; Τι ακριβώς δικαιολογεί τις έκτακτες περιστάσεις εξαιρετικής ανάγκης όταν ρύθμιζε με ΠΝΠ τα χρέη του Ντυνάν; Ή όταν έκλεινε με ΠΝΠ που ούτε καν κυρώθηκε μεταγενέστερα την ΕΡΤ;”
1. Ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε πριν λίγες μέρες μία συνέντευξη (σε Ευαγγελάτο-Τρέμη) στην οποία κλήθηκε να απαντήσει γιατί δεν έκλεισε αυτός με τον Βενιζέλο τη συμφωνία που δεν κλείνει τώρα ο Τσίπρας
Απάντησε ότι το έκανε για το καλό του τόπου. Γιατί οι εταίροι σήκωναν τόσο τη μπάρα, ώστε δεν μπορούσε η κυβέρνησή του να συμφωνήσει. Είπε ότι περίμενε περισσότερη βοήθεια, αλλά οι δανειστές κοιτάζοντας τα συμφέροντά τους δεν ήθελαν να του τη δώσουν. Οκ, ειλικρινής. Αλλάζει λοιπόν η κυβέρνηση και έρχεται η επόμενη. Οι δανειστές το πιάνουν από εκεί που το άφησαν και επιμένουν να υλοποιηθούν όλα τα αιτήματά τους μέχρι κεραίας. Μα σωστά-μα λάθος, μα επιτυχημένα-μα αποτυχημένα, να τηρηθούν. Εμείς τσινάμε (άγαρμπα ενίοτε). Μας κόβουν τα δανεικά, μας αφήνουν τον ela, μας απειλούν και με τον ela, συζητάνε για δανεικά. Η γάτα με το ποντίκι, η πέτρα με το αυγό και όλα τα παρόμοια μας ταιριάζουν γάντι. Ο χρόνος κυλά σε βάρος μας, αλλά οι επιλογές είναι: δέχεσαι αυτά που και ο Σαμαράς ακόμα δε δέχτηκε ή χτυπιέσαι μέχρι τέλους, μέχρι να πάρεις το καλύτερο δυνατό; Κάνουμε το δεύτερο (θα ήθελα να μην ήμασταν τόσο ερασιτέχνες) και συμφωνώ που το κάνουμε γιατί αρνούμαι την αδιαπραγμάτευτη συναίνεση σε μία πολιτική αυτόματου τυφλού πιλότου, στην οποία δεν έχουμε λόγο, επειδή είμαστε οι οφειλέτες και η οποία όταν υλοποιήθηκε κατά γράμμα -σε ορισμένα σκέλη της- από τους προηγούμενους αποδείχτηκε σε πάμπολλα σημεία εσφαλμένη.
2. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν το εξής λάθος:
Διεύρυναν τρομερά (με μέτρα που έπλητταν επαναληπτικά τις ίδιες κοινωνικές ομάδες) το ποσοστό ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν από έναν ενδεχόμενο όλεθρο.
Ανήκω σε αυτούς που σε έναν πιθανό όλεθρο έχω να χάσω πολλά: σπίτι που δεν το χρωστάω γιατί δάνεια δεν έχω, έναν καλό κύκλο εργασιών στη δουλειά μου, τη σύνταξή του ο πατέρας μου, ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής μέσου αστού εν πάση περιπτώσει. Ωστόσο, δεν καταδέχομαι να σώσω το τομάρι μου επειδή μπορώ ακόμα να πληρώνω τους φόρους μου και ο Κακομοιρίδης που τα έχασε όλα να χάσει και την πρώτη κατοικία του. Ούτε αποδέχομαι δεδομένης της διάψευσης των θεωριών περί εσωτερικής υποτίμησης (που ήρθε όσο και ο Γκοντό) να μειωθεί και άλλο ο κατώτατος μισθός του Φουκαριάρογλου που ήδη τρελαίνεται κολυμπώντας στο καθεστώς της πλήρους απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων. Έχετε ιδέα τι σφαγή γίνεται στα εργασιακά; Απλήρωτες υπερωρίες, μειώσεις και άλλες μειώσεις, απολύσεις με "αποζημίωση" και καπάκι επαναπρόσληψη των ίδιων με δυσμενέστερους όρους και αναγκαστική επιστροφή της αποζημίωσης κάτω από το τραπέζι, εκμετάλλευση της εμπειρίας του παλιού που εργάζεται πια με μισθό νεοεισερχόμενου στην αγορά εργασίας, τρόμος απόλυσης σε περίπτωση όχι διεκδίκησης δικαιωμάτων αλλά και σκέτης άρθρωσης κιχ από πλευράς εργαζομένου, απειλές απόλυσης γιατί στο ράφι υπάρχουν στοίβες τα βιογραφικά, απόλυτη ασυδοσία των εργοδοτών, μαύρη ακόμα πιο ασύδοτη εργασία και άγιος ο θεός. Όσο αυτές (α κατοικία, κατώτατος μισθός, αξιοπρεπείς συντάξεις) είναι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης, στοιχίζομαι πίσω της. Αν κόκκινη γραμμή γίνει το σύνταξη στα 18-στράτευση στα 81, ε, δε θα στοιχίζομαι πίσω της. Ο κουβάς με τους απελπισμένους να αποκτήσει πάτο, όχι να γίνει πηγάδι. Και αν αυτό είναι "all greek to them" -θεσμούς, τρόικες, Eurogroup, συνόδους κορυφής, σαμαροβενιζέλους και περιμένουν (ή και ελπίζουν) με κλειστές τράπεζες να υποχωρήσουμε, προσωπικά αποδέχομαι και με κλειστές τράπεζες να επιμείνουμε μέχρι να καταλάβουν τι λέμε σε απλά ελληνικά.
3. Έλεγε στην ομιλία του για τη β πνπ ο Λυκούδης (Ποτάμι, ex Δημαρ) σοκαρισμένος, ότι τα πράματα δεν πάνε καλά και τον λογαριασμό δεν θα τον πληρώσουν πια "τα γνωστά υποζύγια" αλλά όλοι μας!
Αυτό είναι το άγχος! Μην και πληρώσουμε όλοι το λογαριασμό, αντί να πηγαίνει για πάντα στα γνωστά μισοψόφια γαϊδούρια (μισθωτοί, συνταξιούχοι;) που σέρνουν το κάρο. Αυτή η αποστροφή της ομιλίας Λυκούδη μου θύμισε το πολύ απλό σύστημα που έχουμε αναπτύξει εδώ στο φβ για να κρίνουμε την αξιοπιστία όσων μαδάν τις τρίχες τους ότι ο Σύριζα είναι η καταστροφή ενώ ο σαμαράς και ο βενιζος ήταν καλοί και μας είχαν σώσει αλλά δεν το ξέραμε (η νδ ως κόμμα, ειρήσθω, έχει ξεμείνει από ρευστό, οι εργαζόμενοί της είναι απλήρωτοι και έχει σκάσει κανόνια σε διαφημιστικές που ξεκίνησαν τα ασφαλιστικά σε βάρος της. Αλλά ο σαμαράς που δεν μπορεί να σώσει το κόμμα του, θα σώσει τη χώρα). Το απλό μας σύστημα, λοιπόν: (Εφόσον δεν μιλάμε για καμένες περιπτώσεις εκ πεποιθήσεως ανέργων που ζουν από τα χρήματα των γονιών και δεν έχουν τι άλλο να κάνουν παρά να βρίζουν την κυβέρνηση και τον Συριζα νυχθημερόν ένεκα αντικομουνιστικών συνδρόμων που για αδιανόητους λόγους τους ξυπνάει αυτό που κατά τα αλλά θεωρούν νέο Πασοκ) όταν βλέπουμε πολύ υστεριασμένο σαμαροβενιζελισμό κάνουμε το εξής απλό: γκουγκλάρουμε το όνομα του αυθόρμητα και συστηματικά έξαλλου χρήστη. Πόσες φορές εμφανίζεται στη διαύγεια να παίρνει χρήματα ή καλοπληρωμένες θέσεις και από πού; Πόσα πακετάκια με ζεστά-ζεστά ευρουλάκια φαίνεται να έχει τσεπώσει από κρατικές δουλειές επί κυβερνήσεων Πασοκ, Νέας δημοκρατίας ή συνεργασίας των δύο; Σε ποιό υπουργείο, γγ, ευρύτερο τομέα του δημοσίου ήταν σταθερά ή περιστασιακά μετακλητός/ διορισμένος/ αποσπασμένος, συνήθως με άσχετο πτυχίο σε άσχετη θέση; Πόσα δημόσια έργα είχε αναλάβει και, κυρίως, με τι τρόπο; Σε ποιά κομματική νεολαία έτρωγε τα νιάτα του ως αφισοκολλητής με προσδοκία δικαιώματος εξαργύρωσης των "ενσήμων" όταν μεγαλώσει και τώρα εύλογα θρηνεί τις ματαιωμένες προσδοκίες του; Σε ποιό κύκλο ρουσφετιών του πελατειακού κράτους ανήκε; Εφόσον διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για τρόφιμο των προηγούμενων καταστάσεων, αντιμετωπίζουμε με κατανόηση τα άγχη και τα καντήλια του. Είναι ένας *από αυτούς* που ανησυχεί ότι φεύγει το βάρος από τα "γνωστά υποζύγια" και θα του έρθει και αυτουνού λογαριασμός. Εάν, όμως, πειστούμε ότι δεν μιλάμε για πελατάκι, τότε τον διαβάζουμε πολύ προσεκτικά. Γιατί ο τίμιος ανθρωπάκος που μιλάει με την καρδιά και το μυαλό, θα πει πράγματα σωστά. Θα δει τα σωστά, θα φωνάξει στα στραβά. Ο αφισοκολλητής κλακαδόρος θα πει ό, τι χρειάζεται για να μείνουν τα υποζύγια στη θέση τους και αυτός στην απ έξω.
4. Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου
Νομίζω ότι για τη δεύτερη (η πρώτη ήταν αψυχολόγητο, ακατανόητο φάουλ/ αυτογκόλ/ ατόπημα της κυβέρνησης) φωνάζουν μόνο όσοι απέκτησαν ψυχολογικά από τις οργισμένες αντιδράσεις μας στον καταιγισμό αδικαιολόγητων και αδιανόητων πνπ το αμέσως προηγούμενο διάστημα. Πράξη νομοθετικού περιεχομένου είναι η πράξη που εκδίδεται με τις προϋποθέσεις του αρθρ. 44 του Σ σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικής και κατεπείγουσας ανάγκης. Στη θεωρία ως τέτοιες περιπτώσεις αναφέρονταν ο πόλεμος, οι επιστρατεύσεις κλπ. Επί κυβερνήσεων Σαμαρά δεν είχαμε κατά δήλωσή του σταθερότητα; Δεν έβαιναν όλα ομαλώς; Τι ακριβώς δικαιολογεί τις έκτακτες περιστάσεις εξαιρετικής ανάγκης όταν ρύθμιζε με πνπ τα χρέη του Ντυνάν; Ή όταν έκλεινε με πνπ που ούτε καν κυρώθηκε μεταγενέστερα την ΕΡΤ; Και ερχόμαστε στη σημερινή κατάσταση: μας άφησε ο Σαμαράς σε κατάσταση εξόδου στις αγορές; Όχι. Έκλεισε ενδιάμεση συμφωνία; Όχι. Πήρε την εξάμηνη παράταση που του πρότειναν οι δανειστές; Όχι. Τι έκανε; Παρέδωσε τη χώρα σε συνθήκες και σκόπιμης και αναγκαστικής οικονομικής ασφυξίας ώστε να υλοποιηθεί η θεωρία της αριστερής παρένθεσης και να ξαναμπεί αυτός μετά βαΐων στο Μαξίμου (που ποτέ δεν παρέδωσε).
Οι δρόμοι για τη νέα κυβέρνηση είναι δύο: ναι σε όλα (και στα λάθος και στα σωστά) και προσωρινή ανάσα ρευστότητας υπό το φως της ίδιας αποτυχημένης συνταγής ή μάχη μέχρις εσχάτων (δεν υποστηρίζω ότι τη δίνουμε με καμιά τρομερή διπλωματικότητα) με την ασφυξία να μεγαλώνει; Η κυβέρνηση έχει επιλέξει το δεύτερο σενάριο. Ξύνει τον πάτο του βαρελιού να βρει χρήματα για να πληρώσει τις τελευταίες υποχρεώσεις που το κράτος ακόμα εξυπηρετεί (μισθούς-συντάξεις). Αν δεν ξύσει τον πάτο αυτό, έχουμε εσωτερική πλήρη στάση πληρωμών, επίσημη χρεοκοπία με άλλα λόγια. Αυτό, δηλαδή, που θεωρητικά πέντε χρόνια το ξορκίζουμε και ακόμα ante portas είναι. Οι νομάρχες στη συνάντησή τους με τον Τσίπρα συμφώνησαν στην απόδοση των αποθεματικών, την οποία χαρακτήρισαν ως "πατριωτικό τους καθήκον". Άρα, η πιθανή στάση πληρωμών ΕΙΝΑΙ εξαιρετικά επείγουσα έκτακτη και απρόβλεπτη ανάγκη κατά 44Σ -και αν μη τι άλλο είναι πιο έκτακτη επείγουσα και απρόβλεπτη από την αντιμετώπιση των ατασθαλιών του Μαρτίνη στο Ντυνάν. Συμπέρασμα: αν η κυβέρνηση συνεχίσει το βιολί με τις πνπ (όπως η πρώτη πνπ της) θα μας βρίσκει απέναντι. Αν παρ ελπίδα πληρούνται οι προϋποθέσεις έκδοσής τους, θα είμαστε μαζί της. Εμείς, άλλωστε, που δεν κάναμε γαργάρα τη βροχή πνπ δια πάσαν νόσον των σαμαροβενιζέλων, ΕΜΕΙΣ όχι μόνο δικαιούμαστε, αλλά και υποχρεούμαστε να φωνάξουμε αν βρέξει πνπ και ο Συριζα. Με παραμετροποίηση, όμως, την οποία δεν απαιτούμε να είναι ικανοί να παραδεχτούν πως αντιλαμβάνονται οι απασφαλισμένοι που αισθάνονται ηττημένοι.
5. Τρεις περίπου μήνες κυβέρνηση Σύριζα
Σε άλλα συμφωνώ μαζί τους, σε άλλα διαφωνώ. Δεν με πειράζει που ψηφίζονται λίγα νομοθετήματα. Από το να έρχονται με διαδικασίες εξπρές νομοθετήματα με ένα άρθρο (για να ψηφιστεί αναγκαστικά ολόκληρο), 700 σελίδες, 100 ντροπολογίες και να ψηφίζεται αδιάβαστο μέσα σε λίγες ώρες, καλύτερα να έρχεται ένα, να θέτει τα κριτήρια της ανθρωπιστικής κρίσης και με βάση αυτό η Πειραιώς πχ να ρυθμίζει ή μερικώς απαλλάσσει στη συνέχεια τους πραγματικά αδύναμους οφειλέτες της από τα βαρίδια τους. Ή να εκδίδεται η πράξη για τις 100 δόσεις και σε όποιον αρέσει. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν θέματα που δεν μπορεί η κυβέρνηση να ρυθμίσει γιατί θα θεωρηθούν από τους δανειστές μονομερείς ενέργειες, υπάρχουν όμως και νομοσχέδια με τα οποία, χωρίς καμία ρήξη με τους εταίρους, θα μπορούσε να ρυθμίσει - πολυετείς προκλήσεις σε βάρος των πολιτών, όπως πχ ένα νομοσχέδιο που θα άλλαζε το βρωμερό εξάμβλωμα περί ευθύνης υπουργών. Αν θέλει η κυβέρνηση να κρατήσει τον κόσμο με το μέρος της και να διατηρήσει το πλεονέκτημά της έναντι του προγενέστερου βούρκου, αντί να συζητάμε τις ανοησίες του Αριστείδη Μπαλτά και τις φιέστες του Καμμένου, θα έπρεπε όρθιοι να χειροκροτούμε το κατατεθειμένο νομοσχέδιο που θα έκλεινε το δρόμο στις προκλητικές ασυλίες των πολιτικών. Από μία αριστερού προσήμου κατά τεκμήριο καθαρή προς το παρόν κυβέρνηση περιμένουμε να κάνει ό, τι (χωρίς να είναι μονομερής ενέργεια) ποτέ δεν θα τόλμαγαν οι διαπλεκόμενοι προγενέστεροι: απελευθέρωση της δικαιοσύνης από τις πολιτικές παρεμβάσεις. Ανεξαρτησία της γγε και ταυτόχρονη προστασία της. Αλλαγή νόμου περί ευθύνης υπουργών. "Οικειοθελείς προσελεύσεις" σαν αόρατες προσαγωγές Μπομπολάδων για ρύθμιση των *εκκρεμοτήτων* τους από τη λίστα Λαγκάρντ και όχι μόνο. Αδιαπραγμάτευτο κυνήγι στο καρτέλ των πετρελαιάδων. Συμβολικό επαναπατρισμό των κεφαλαίων που βάσει των δηλώσεων πόθεν έσχες διατηρούν στο εξωτερικό στελέχη της κυβέρνησης, για επίσημη αντιδιαστολή προς τον κάθε Γεωργιάδη και Χαρδούβελη. Συγκεκριμένα και χειροπιαστά απλά πράγματα που γίνονται χωρίς να είναι ρήξη, δηλαδή.
6. Και κλείνοντας:
Σε όσους με υστερικές κραυγές που πολύ θα ήθελαν να ήταν αυτοεκπληρούμενες προφητείες καταστροφής, ανησυχούν που αισιοδοξούμε, που ελπίζουμε ότι θα κλείσει τελικά συμφωνία, που ποστάρουμε τραγουδάκια ήρεμοι και χαλαροί και που δεν στοκάρουμε χαρτιά υγείας, (τενεκέδες με λάδι), μίσος, ψυχολογικά και μακαρόνια, αφιερώνω λίγο αλλαγμένα τα στιχάκια: "εμείς την (τραγουδάμε) τη ζωή, την πιάνουμε απ' τα χέρια".
"Και ας μας φωνάζετε αεροβάτες".
Σκέψεις πολιτικές από το Fb της Φιλοθέης Βαρσαμή
