“Σκηνές από ένα Ε.Σ.Υ, που κάνουμε ότι δε βλέπουμε… (Μόλις με πληροφόρησαν ότι θα πληρωθούμε, λέει, τις εφημερίες του Δεκέμβρη. Ωσαννά και λίγα λέω…)
ΣΚΗΝΗ 1η: Μεγάλο Σάββατο βράδυ, επείγοντα, Νοσοκομείο Ρεθύμνου. Ο γνωστός σε όλους Ελληναράς μού λέει: «Αργούμε, γιατρέ, εγώ σε πληρώνω εσένα…» Με απλήρωτες ακόμα τις εφημερίες από τα Χριστούγεννα, που πάλι λείπαμε από το σπίτι μας και τα παιδιά μας, δεν τον λες και καλοπληρωτή…
ΣΚΗΝΗ 2η: Σήμερα πρωί-πρωί, μαμά με το πιτσιρίκι αγκαλιά με κυνηγάει στους διαδρόμους. Γιατρέ, η αναμονή να δεις το παιδί είναι μήνες. Και το παιδί είναι αλλεργικό και τα βράδια πνίγεται. Πάλι στο φιλότιμο με ρίχνει…
ΣΚΗΝΗ 3η: Ζητάω από το ΕΚΑΒ να διακομίσω επειγόντως άρρωστο σε τριτοβάθμιο Νοσοκομείο και μου λέει επί 7 (ναι επτά, το επαναλαμβάνω κι ολογράφως για αποφυγή παρεξηγήσεων) ώρες ότι έχει μόνο δύο ασθενοφόρα όλα κι όλα για όλο το νομό και δεν προφταίνει…
ΣΚΗΝΗ 4η: Κουρουμπλής και Ξανθός επισκέπτονται το ίδιο Νοσοκομείο, Δευτέρα του Πάσχα. Κανείς μας δεν πήρε χαμπάρι. Απολύτως ελεγχόμενο ακροατήριο. Ούτε αντιπαράθεση, ούτε επαφή με το σώμα των εργαζομένων. Μαζεύτηκαν οι θεσμικοί κι οι συνδικαλιστές, και ξεδίπλωσε καθένας ένα σεντόνι με ιδέες, έλεγε δηλαδή το μακρύ και το κοντό του, ως έκθεση δημοτικού με ολίγον από οικονομικά. Ενώ η εφημερία έτρεχε, με τις μισές ειδικότητες να μην έχουν εφημερεύοντα. Μετά, βγήκαν φωτογραφίες και πήγαν για κοψίδια….
ΣΚΗΝΗ 5η (από το παρελθόν): Πριν κάποια χρόνια ο Λοβέρδος, τότε υπουργός Υγείας έκανε την ίδια εθιμοτυπική επίσκεψη στο Ρέθυμνο. Ούτε τον εκτιμώ, ούτε τον θεωρώ πετυχημένο υπουργό Υγείας. Θυμάμαι όμως μια ειδοποιό διαφορά. Ενώ δεν ήμασταν και 5 μήνες απλήρωτοι, οι συνδικαλιστές μας του είχαν οργανώσει «υποδοχή» με βρισιές, κατάρες, πανό παντού και ντουντούκες. Τώρα, μούγκα… Τώρα, λέει, η ελπίδα έρχεται. Μα τι λέτε! Εγώ άλλα βλέπω.
Βλέπω αοριστολογίες, θα γίνουν διορισμοί αλλά πότε, πού, δεν ελέχθη. Βλέπω να συνοδεύουν ατάκες τύπου «στο βαθμό που μας επιτρέπουν οι οικονομικές συνθήκες της χώρας». Βλέπω δηλαδή οπισθοδρόμηση, αφού οι εξαγγελίες δεν έχουν απτή χρηματοδότηση, άρα μάλλον θα παραμείνουν εξαγγελίες. Γιατί για τις προσλήψεις που ευαγγελίζονται ότι θα κάνουν, τα λεφτά δεν άκουσα από πού θα τα βρουν. Να διευκρινίσουμε βέβαια εδώ ότι οι επικουρικοί γιατροί δεν είναι προσλήψεις, είναι απλά βούλωμα στις τρύπες.
Βλέπω αδιαφορία για δομικές μεταρρυθμίσεις, που αν δε γίνουν, ποτέ μα ποτέ δεν θα φτάνει το προσωπικό. Κλασικό παράδειγμα, τρεις ειδικοί συγκεκριμένης ειδικότητας, σε Νοσοκομείο που δεν χρειάζεται καν να υπάρχει, αφού ο νομός διαθέτει άλλα δύο… Συγχωνεύσεις και μετακινήσεις βάση αναγκών, δεν άκουσα να συζητιούνται. Είναι απαγορευμένες λέξεις. Ξεβολεύουν διευθυντές του Ε.Σ.Υ. που θα χάσουν το πριγκιπάτο τους, που θα χρειαστεί να συνεργαστούν, πολλοί εξ αυτών θα χρειαστεί και να δουλέψουν. Δομές Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης να αναχαιτίζουν το κύμα προσφυγής ασθενών στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών των Νοσοκομείων δεν άκουσα να ενισχύονται. Έτσι, συντηρείται δυσθεώρητα υψηλό το διαχειριστικό κόστος στα Νοσοκομεία, καθώς οι εργαζόμενοι απασχολούνται για περιστατικά που δεν χρειάζεται και η εξυπηρέτηση δυσχεραίνει και καθυστερεί.
Βλέπω ανοχή στη διαφθορά. Δεν άκουσα τίποτα για ελεγκτικούς μηχανισμούς για την πάταξη της συνδιαλλαγής με τον ασθενή, της έχτρα αμοιβής κάτω από το τραπέζι, της αδιαφάνειες στη λίστα αναμονής για χειρουργείο.
Βλέπω παντελή απουσία στο διάλογο της λέξης αξιοκρατία, ορθολογική αξιολόγηση βάση προσόντων, αποδοτικότητα, εξειδίκευση. Κίνητρα, δηλαδή, για τους Άξιους. Ξέχασα, κατά τον έτερο υπουργό κύριο Μπαλτά, είναι στρεβλή η φιλοδοξία της Αριστείας. Όλους όμως τους Άριστους, Απόφοιτους Ιατρικών και νέους Ειδικούς της Ελλάδας, μας τους αναμαζώνει η Γερμανία. Εμείς εδώ θα μείνουμε με ό,τι περίσσεψε, να περιθάλπουμε και τους «πρόσφυγες που λιάζονται στις πλατείες» της κυρίας Χριστοδουλοπούλου.”
