“Η πραγματικότητα, με τη βοήθεια των δανειστών της Ελλάδας, έφερε την κυβέρνηση στο γνωστό μονοπάτι των συνεχών διαπραγματεύσεων, στις οποίες επιδιώκει:
• Να μη θιγούν οι πελάτες του κόμματος. Να μη θιγούν δηλαδή όσοι τρέφονται και συντηρούνται με τους φόρους (θα τους ονομάζω εφεξής «οι φοροδίαιτοι») τους οποίους πληρώνουν όσοι ακόμη εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα.
• Την εξασφάλιση κάποιας οικονομικής ενίσχυσης από τους εταίρους μας.
Οι διαπραγματευτικές επιδιώξεις της σημερινής κυβέρνησης δεν διαφέρουν από εκείνες της προηγούμενης. Το στυλ έχει αλλάξει και η ένταση, αλλά το αφήγημα παραμένει το ίδιο.
Επιδιώκοντας να μη θίξουν τους φοροδίαιτους οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά οδήγησαν την Ελλάδα σε ύφεση και ανεργία. Επιδιώκοντας το ίδιο ο κ. Τσίπρας θα οδηγήσει και αυτός την Ελλάδα σε ύφεση και ανεργία. Πιο γρήγορα, όμως, λόγω αυξημένης έντασης.
Το τι πρέπει να γίνει πολλοί το έχουν πει. Δεν βρέθηκε όμως κανείς να το κάνει. Διότι, όπως σωστά είπε ο κ. Γιουνκέρ: «Ολοι ξέρουν τι πρέπει να γίνει, αλλά δεν ξέρουν πώς θα επανεκλεγούν αν το κάνουν». Οσες φορές προθυμοποιήθηκα να το κάνω εγώ (παλαιότερα με τους Ταύρους και πιο πρόσφατα με τη Δράση) αποκρούστηκα με πολλούς επαίνους από τον ελληνικό λαό.
ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ επιδίωξαν να αντιμετωπίσουν την κρίση τραβώντας μια χοντρή κόκκινη γραμμή: «Δεν θα γίνουν απολύσεις, δεν θα θίξουμε τους φοροδίαιτους». Πιστεύω ακράδαντα ότι η κρίση δεν θα αντιμετωπιστεί αν δεν θιγούν οι φοροδίαιτοι. «Κάτι τέτοια λες και μόλις 1% σε ψηφίζει!». Πράγματι. Το 99%, όμως, που δεν με ψήφισε, σφάλλει. Απόδειξη η ύφεση και η ανεργία.
Πώς θα θιγούν οι φοροδίαιτοι;
• Με την άμεση κατάργηση κάθε περιττής κρατικής δαπάνης. Παράδειγμα: να μην ανοίξει τώρα η ΕΡΤ. Να συμπληρωθούν τα ανά τη χώρα κενά στο ΕΣΥ με ιατρούς και στα σχολεία με δάσκαλους και να απολυθούν όσοι περισσεύουν (περισσεύουν πολλοί).
• Με την κατάργηση των χαριστικών πρόωρων συντάξεων.
• Με την κατάργηση όλων των υπέρ τρίτων φόρων που αφαιρούν πόρους από πολλούς για χάρη λίγων. Οι φόροι υπέρ τρίτων αποδίδουν περίπου όσα ο ΕΝΦΙΑ και στην πλειονότητά τους ευνοούν τις συντάξεις προνομιούχων τάξεων.
• Με την άμεση καθιέρωση της συστηματικής αξιολόγησης των φοροδίαιτων (δημοσίων υπάλληλων και υπαλλήλων ΔΕΚΟ) και την απομάκρυνση όσων δεν πληρούν τις προϋποθέσεις απασχόλησής τους. Διότι οι φόροι είναι ιεροί και οι φοροδίαιτοι πρέπει να δικαιολογούν συνεχώς τους φόρους που καταναλίσκουν.
Η κατάργηση των περιττών κρατικών δαπανών θα διευκολύνει την ανάπτυξη. Διότι οι περιττοί φοροδίαιτοι, για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους, δημιουργούν εμπόδια και περιπλοκές σε εκείνους που πληρώνουν, επιχειρούν και πληρώνουν φόρους.
Η Ελλάδα χρειάζεται παραγωγή και εξαγωγές. Χρειάζεται επενδύσεις. Ο,τι διευκολύνει την παραγωγή και τις εξαγωγές είναι καλό. Ο,τι τις εμποδίζει, κακό.
Η καθυστέρηση επιστροφής ΦΠΑ στις εξαγωγές είναι κακό. Να επιστρέφεται ο ΦΠΑ αμέσως. Ο έλεγχος μετά. Να καταργηθούν όλες οι κρατικές άδειες για εγκατάσταση σε βιομηχανική περιοχή. Να υπάρχει μία άδεια για το σύνολο της βιομηχανικής περιοχής και όχι επιμέρους άδειες για κάθε επιχείρηση. Τα δίκτυα (ηλεκτρικό, νερό, αποχέτευση, τηλεφωνία) να συνδέονται με τη βιομηχανική περιοχή και όχι με κάθε επιχείρηση χωριστά. Παραχώρηση μεγάλων καλλιεργήσιμων εκτάσεων του Δημοσίου για την ανάπτυξη εξαγωγικών καλλιεργειών. Παραχώρηση εκτάσεων του Δημοσίου για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, π.χ. Μακρόνησος. Προτεραιότητα σε ιδιωτικοποιήσεις υποδομών (αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηροδρομικό δίκτυο, ενέργεια), διότι διευκολύνουν τις εξαγωγές και τον τουρισμό. Προτεραιότητα σε ΣΔΙΤ στα τουριστικά νησιά για νερό, αποχέτευση, ενέργεια και λιμάνια.
Το ασφαλιστικό είναι σε αδιέξοδο. Οι συντάξεις είναι χαμηλές και οι εισφορές τόσο μεγάλες, ώστε να εξοντώνουν τη νόμιμη επιχειρηματική δράση. Πρότεινα μια σύνταξη (πληρωμένη από τον προϋπολογισμό) για όλους στα 67 ύψους 700 ευρώ τον μήνα με μηδέν εισφορές. Οποιος θέλει καλύτερη σύνταξη, θα πρέπει να φροντίσει γι’ αυτήν μόνος του. Να την πάρει όποτε θέλει και όπως θέλει, με δική του όμως επιλογή και ευθύνη. Το ζήτημα είναι εξαιρετικά περίπλοκο. Να μελετηθεί, αλλά μέσα σε 12 μήνες να έχουν ληφθεί αποφάσεις. Αν καταργηθούν οι εργοδοτικές εισφορές, θα ακολουθήσει τεράστιο άλμα ανταγωνιστικότητας και εξαγωγών.
Οι δήμοι πρέπει να χρηματοδοτούνται από τους δημότες που απολαμβάνουν τις υπηρεσίες τους. Η πηγή των πόρων της Αυτοδιοίκησης πρέπει να είναι οι δημότες (οι άμεσα ωφελούμενοι) και όχι όλοι οι φορολογούμενοι με διαμεσολάβηση του κράτους (ή του κόμματος). Ετσι, οι οικονομικά ανεύθυνοι δήμοι θα γίνουν υπόλογοι στους δημότες και άρα υπεύθυνοι. Από την ώρα που οι δήμοι θα είναι υπεύθυνοι για τη χρηματοδότησή τους, θα καταβάλλουν προσπάθειες να προσελκύσουν επενδύσεις που αυξάνουν τα έσοδά τους και μειώνουν την επιβάρυνση των δημοτών. Για παράδειγμα, ανεμογεννήτριες. Στα νησιά του Αιγαίου οι ανεμογεννήτριες μπορούν να καλύψουν όλες τις δαπάνες του δήμου και να μηδενίσουν τα ανταποδοτικά τέλη των δημοτών. Επειδή το κράτος θα απαλλαγεί από τη δαπάνη για τους δήμους μπορεί να καταργήσει ολοσχερώς τον ΕΝΦΙΑ (που αποδίδει όσα δίνει το κράτος στους δήμους).
Για να συνέλθουμε από την κρίση πρέπει να φύγουμε από την πεπατημένη, από όσα κάναμε μέχρι σήμερα. Χρειαζόμαστε άλλο αφήγημα. Σκεφτείτε τις αντιδράσεις αν, αντί για φανταχτερά πουκάμισα, κόκκινες ρίγες και δημιουργικά αμφίσημες προτάσεις, παρουσιάζαμε ένα πρόγραμμα σαν αυτό που σας περιέγραψα.”
Το τελευταίο δίλημμα του Αλέξη Τσίπρα
Αντιγράφω από το άρθρο του κ. Δημήτρη Παπακωνσταντίνου(δείτε το παρακάτω) στο Capital με τίτλο "Το τελευταίο δίλημμα του Αλέξη Τσίπρα": "Αντιμέτωπος με την ιστορία βρίσκεται ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας καθώς καλείται πλέον να επιλέξει μεταξύ δύο και μοναδικών πολύ δύσκολων δρόμων. Της απόφασης να αφήσει πίσω του ιδεοληψίες και βιώματα της πρώιμης πολιτικής του διαδρομής και να προχωρήσει σε ολοκληρωτική συμφωνία με τους εταίρους, ή από την άλλη πλευρά της επιλογής να κρατηθεί στη πορεία σύγκρουσης η οποία μπορεί να οδηγήσει τη χώρα ακόμη και σε έξοδο από το ευρώ. Το δίλημμα είναι δραματικό και η δική του θέση εξαιρετικά δυσχερής."
Το δικό μας πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να προβλέψουμε την επιλογή του πρωθυπουργού. Επειδή δεν μπορούμε, είμαστε επιφυλακτικοί και αναβλητικοί. Η στάση μας δυσχεραίνει την κατάσταση.
Ο κ. Βαρουφάκης, ο κυβερνητικός ειδικός στα παίγνια, λέει σωστά ότι αν ο πρωθυπουργός αφήσει να φανεί ότι στο τέλος θα συμφωνήσει δεν έχει λόγο να διαπραγματεύεται. Έχει ήδη χάσει.
Θα έχει πράγματι χάσει τις εντυπώσεις από τις προσδοκίες που τόσο ο ίδιος όσο και τα ΜΜΕ καλλιέργησαν. Εμείς όμως τι κερδίζουμε και τι χάνουμε; Πότε κερδίζουμε και πότε χάνουμε;
Ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να αναθέσει σε ένα συνεργάτη του να καταγράφει σε καθημερινή βάση ορισμένα στοιχεία και να τα απεικονίζει σε γραφήματα για να τα βλέπει κάθε μέρα. Τα στοιχεία θα μπορούσαν να αρχίσουν αναδρομικά από την 1.1.2015.
Τι θα περιλάμβαναν τα στοιχεία; Ενδεικτικά αναφέρω: Το σύνολο των καταθέσεων. Τον αριθμό των ανέργων. Τον αριθμό των απολύσεων. Την αξία των εξαγωγών. Τα ταμιακά έσοδα του Δημοσίου. Την αξία της μετοχής της ΕΤΕ. Την κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας υψηλής τάσης. Το ύψος των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων. Και άλλα.
Απέχουμε λίγες μόνον εβδομάδες από τη στιγμή που, όπως γράφει ο κ. Παπακωνσταντίνου(δείτε το παρακάτω), ο πρωθυπουργός θα χρειαστεί να επιλέξει. Καθώς βαδίζουμε προς τα εκεί ελπίζω να γνωρίζει ο πρωθυπουργός όχι τι χάνει αυτός και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τι χάνουμε εμείς.
Το τελευταίο δίλημμα του Αλέξη Τσίπρα
Αντιμέτωπος με την ιστορία βρίσκεται ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας καθώς καλείται πλέον να επιλέξει μεταξύ δύο και μοναδικών πολύ δύσκολων δρόμων. Της απόφασης να αφήσει πίσω του ιδεοληψίες και βιώματα της πρώιμης πολιτικής του διαδρομής και να προχωρήσει σε ολοκληρωτική συμφωνία με τους εταίρους, ή από την άλλη πλευρά της επιλογής να κρατηθεί στη πορεία σύγκρουσης η οποία μπορεί να οδηγήσει τη χώρα ακόμη και σε έξοδο από το ευρώ. Το δίλημμα είναι δραματικό και η δική του θέση εξαιρετικά δυσχερής..
Ακόμα και αν συνθηκολογήσει πλήρως με τους "θεσμούς", η πορεία επιστροφής της χώρας σε ανάπτυξη θα περάσει μέσα από συμπληγάδες. Ο χρόνος που χάθηκε και η ζημιά που σωρευτικά έχει υποστεί η ελληνική οικονομία θα απαιτήσουν νέες θυσίες προκειμένου να επιτευχθεί έστω και η επιστροφή στην κανονικότητα. Ομως το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον πρωθυπουργό αν λάβει αυτή την απόφαση, θα είναι η εξαιρετικά πιθανή εξέλιξη της αποχώρησης στελεχών από την κυβερνητική παράταξη.
Η οποία θα οδηγήσει ενδεχομένως σε ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις, χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει κάλπες. Μπορει να σημαίνει όμως αναδιατάξεις πολιτικών δυνάμεων και νέες πολιτικές ή και κυβερνητικές συμμαχίες. Αναίμακτη πολιτικά πλήρης συμφωνία είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει. Και ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι το πολιτικό του μέλλον στην "επόμενη ημέρα" δεν θα είναι καθόλου ξεκάθαρο και βέβαιο.
Η άλλη επιλογή, αυτή της σύγκρουσης με την Ευρώπη, όσο και αν θεωρείται από την πλειοψηφία των πολιτών, ακόμη και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ ως απευκταία, δεν μπορεί δρστχώς αυτή τη στιγμή να αποκλειστεί. Ο Αλέξης Τσίπρας σταθμίζει όλον αυτόν τον καιρό τις αντοχές και τις αντιδράσεις των εταίρων. Γνωρίζει ότι έχει ξεμείνει από συμμάχους, αλλά από την άλλη πλευρά φαίνεται πως πιστεύει ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ του. Ομως η ουσία πλέον είναι ότι δεν έχει άλλο χρόνο.
Ίσως γι αυτό παρατηρείται τις τελευταίες ημέρες ένας μεγάλος εκνευρισμός ο οποίος εκδηλώνεται με αιχμές και συγκρουσιακή διάθεση κατά του διοικητή της ΕΚΤ, λόγω της απαγόρευσης να αυξηθούν οι εκδόσεις εντόκων που θα έδιναν μία προσωρινή λύση στο ασφυκτικό πρόβλημα της ρευστότητας που του στερεί τα χρονικά περιθώρια στα οποία υπολόγιζε.
Η ηρωική έξοδος δεν είναι προοπτική, από τη στιγμή που δεν υπάρχει σοβαρό plan B. Εξοδος από την Ευρωζώνη συνεπάγεται καταστροφή. Το γνωρίζει, αλλά εξακολουθεί να κάνει ένα λάθος και αυτό μπορεί να αποβεί κρίσιμο ή και μοιραίο.. Εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Ευρώπη προ του κινδύνου της αποχώρησης μίας χώρας από το ευρώ, θα δειλιάσει και θα υποχωρήσει. Ισως το παιχνίδι αυτό του ποιος θα δειλιάσει πρώτος να έχει νόημα όταν ανταγωνίζονται δύο ίσες δυνάμεις. Ομως όταν τρέχει ένα... τρίκυκλο για να συγκρουστεί μετωπικά με μία νταλίκα, τι πιθανότητες υπάρχουν να δειλιάσει η νταλίκα;
