Σύντροφοι! Μήπως ... λέω μήπως ... η Ελπίδα έπεται της ΚυΒίΣΤηΣηΣ;
“Η απελπισία είναι επικίνδυνη ψυχολογική κατάσταση, γιατί η ανάγκη για σωτηρία οδηγεί στην εναπόθεση ελπίδων εκεί που καμία ψυχρή, ορθολογική ανάλυση δεν θα επέτρεπε.
Σε καταστάσεις πανικού όλοι ψάχνουν ένα ψυχολογικό κλαδί να κρατηθούν.
Και η κυβέρνηση μέχρι τώρα μοιράζει απλόχερα τέτοια κλαδιά, σε κάθε διαφορετικό ακροατήριο.
Έχεις ανάγκη να πιστέψεις ότι η κυβέρνηση θα κάνει κυβίστηση;
Υπάρχουν δηλώσεις από τις οποίες μπορείς να πιαστείς και να πιστέψεις ότι κάτι τέτοιο γίνεται.
Έχεις ανάγκη να πιστέψεις ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται και πετυχαίνει;
Ότι η κυβέρνηση αντιστέκεται;
Ότι η κυβέρνηση διαολοστέλνει την ΕΕ;
Ότι το ξανθό γένος θα μας σώσει;
Ότι και να θέλεις να πιστέψεις, η κυβέρνηση σου δίνει αφορμές να εκτονώσεις την ψυχολογική σου πίεση.
Σου επιτρέπει να προβάλεις πάνω της την δική σου ανάγκη, και να ταυτιστείς μαζί της.
Και πολύ φοβάμαι ότι η κυβέρνηση δεν έχει κάποιο επικοινωνιακό σχέδιο, αλλά πιστεύει η ίδια τα νεφελώδη παραμύθια που πουλάει.
Υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα.
Αυτή η καταραμένη η πραγματικότητα.
Όποιος νομίζει ότι είναι εύκολο να σκέφτεται και να δρα με βάση τους αυστηρούς περιορισμούς της πραγματικότητας, πλανάται.
Ας δει πχ πόσο δύσκολο είναι να συμφιλιωθούμε με την πραγματικότητα μιας ανίατης ασθένειας.
Πήρε αιώνες συγκρούσεων, δοκιμών και διαψεύσεων στην Δύση για να καταφέρει να κάνει αυτό τον τρόπο σκέψης κυρίαρχο.
Κόντρα σε θρησκείες, θρησκευτικού τύπου ιδεολογίες, εθνικισμούς ή ακαδημαϊκές θεωρίες.
Πουθενά δεν ήταν τόσο ξεκάθαρη η αντίθεση στον τρόπο σκέψης όσο στην συνέντευξη του Βαρουφάκη στο BBC.
Απέναντι στο συγκεκριμένο είχαμε υπεκφυγές, απέναντι στην απαίτηση για "habeas corpus" των πραγματικών δεδομένων και επιλογών είχαμε μπαρουφολογίες.
Και τελικά, όπως συμβαίνει όταν η πλάνη συγκρούεται με το απτό, ο φορέας της πλάνης εκνευρίστηκε.
Όταν ήμουν μικρός είχα διαβάσει ένα βιβλίο για την αντίσταση και τον εμφύλιο γραμμένο από την πλευρά του ΚΚΕ.
Λεγόταν το Χρονικό του Αγώνα.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι μέχρι την τελευταία παράγραφο της τελευταίας σελίδας, ο ΔΣΕ δεν είχε χάσει ποτέ και πουθενά.
Διάβαζες ένα βιβλίο θριάμβου και νικών απέναντι σε υπέρτερους αντιπάλους, και ξαφνικά σε μια σελίδα όλα τελειώνουν, τον Αύγουστο του '49 (όπου επίσης σε μια σειρά κατονομάζονται οι υπεύθυνοι της ήττας, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής: ο προδότης Τίτο βασικά και δευτερευόντως οι Αμερικανοί)
Αυτό είναι το κλασικό διαζύγιο με την πραγματικότητα.
Ένα διαζύγιο που προσβάλει πρώτα και κύρια τους ίδιους τους αγωνιστές που θυσιάστηκαν στις μάχες που περιγράφονται.
Με αυτό το διαζύγιο έχει γαλουχηθεί όλη η αριστερή πλευρά της κυβέρνησης.
Έτσι και σήμερα, η Ελλάδα διεθνώς απομονωμένη από όλους (και ειδικά από τις χώρες του Νότου της ΕΕ, που υποτίθεται θα μας υποστήριζαν) εμφανίζεται από την κυβέρνηση να πετυχαίνει διπλωματικούς θριάμβους.
Μέχρι να έρθει η ατυχής μέρα κάποιου Γιούρογκρουπ ή κάποιας συνόδου Κορυφής, όπου έκπληκτοι θα διαπιστώσουμε ότι βρισκόμαστε προ γκρεμού.
Ότι η πραγματικότητα έχει κανόνες.
Ότι το δημοσιονομικό κενό, που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει, δεν είναι αφηρημένη έννοια.
Και θα πρέπει να παρθούν δύσκολες αποφάσεις.
Αλλά αυτή η κυβέρνηση και οι ψηφοφόροι της είναι ελάχιστα έτοιμοι να κάνουν μια τέτοια στροφή.
Αλλωστε υπάρχει έτοιμη η δικαιολογία για την αποφυγή της: οι κακοί Γερμανοί, οι κακοί καπιταλιστές, οι κακοί Εβραίοι τραπεζίτες, κτλ. Θα υπάρχουν εχθροί για όλα τα ιδεολογικά, ψυχολογικά και ψυχιατρικά γούστα, για να εκτονωθεί ο εκνευρισμός της διάψευσης της πλάνης του καθενός.
Η ελπίδα ότι θα πετύχουν την κυβίστηση έρχεται να καλύψει μάλλον την δική μου ψυχολογικη ανάγκη.”
