“Γιατί η προεκλογική περίοδος στην Ελλάδα είναι μια άκρως οδυνηρή περιπέτεια για τη χώρα. Την πληγώνει. Μιλάνε όλοι μαζί, ο ένας απαξιώνει τον άλλο και ο καθένας ακούει μόνο τον εαυτό του. Παράλληλοι μονόλογοι. Βαβέλ.
Δεν φταίνε εξ ολοκλήρου οι πολιτικοί. Μια βόλτα στην αγορά και στα κοινωνικά δίκτυα δείχνει το μέγεθος του πολιτισμικού καρκίνου της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Δεν έχουμε πολίτες. Οπαδούς έχουμε και παρτάκηδες. Οι πολιτικοί έχουν ευθύνη γιατί ενώ γνωρίζουν ότι ο λεγόμενος λαός είναι σάπιο πράμα, εντούτοις τον καλοπιάνουν με κούφια λόγια: «περήφανος λαός», «ο λαός που έχει γνώση» και άλλα τέτοια γλυκανάλατα.
Δεν είναι το πρόβλημα ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο Σαμαράς. Είναι ότι η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού είναι σάρκα από τη σάρκα μιας μάζας αδιάφορης και ανεύθυνης. Οι εξαιρέσεις συνθλίβονται στην ασφυξία του κανόνα.
Αλλάζουμε λαό; Όχι βέβαια, πώς άλλωστε; Απλά οι ψύχραιμοι και συνετοί κάνουνε ένα βήμα πίσω. Παρακολουθούν τις κραυγές και το θόρυβο, και σιωπούν για να σώσουν την αξιοπρέπειά τους. Και όποτε δε σιωπούν λένε:
Άσε με στην ερημιά μου, λαός είσαι και φαίνεσαι! ”
_____________________________________________________
«Οι ευρύτερες μάζες, καθοδηγούμενες από το ίδιο ένστικτο της βραχυπρόθεσμης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόμενες γαλανόλευκα ράκη, οπότε το καλεί η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν μόνιμα με παντοειδείς τρόπους: από τη φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα "αυθαίρετα" ίσαμε τα ευκολοαπόκτητα πτυχία, τη χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50% του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης!) και την κραυγαλέα ανισότητα ανάμεσα σ’ ό,τι παράγεται και σ’ ό,τι καταναλώνεται, με αποτέλεσμα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου».
Παναγιώτης Κονδύλης, 1997
Μην χάσετε για κανένα λόγο ... αξίζουν τον κόπο
