“Προκειμένου να αρχίσουμε να βλέπουμε φως στο τούνελ της ελληνικής κρίσης θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να απαντήσουμε στο υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας. Αν μπορούν 2,5 εκατ. εργαζόμενοι στην ιδιωτική οικονομία να συντηρήσουν 3 εκατ. συνταξιούχους συν 0,75 εκατ. δημοσίους υπαλλήλους;
Η εύκολη απάντηση είναι η μείωση της ανεργίας και η καταβολή εισφορών από τους εργαζόμενους.Είναι ψέμα.
Ακόμη και αν ως δια μαγείας από 1,5 εκατ. ανέργους δεν είχαμε κανένα, θα είχαμε 3 εκατ. συνταξιούχους και 4 εκατ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.Μια αναλογία δηλαδή της τάξης 1,3 εργαζόμενος ανά συνταξιούχο. Η πιο συντηρητική μελέτη για ένα βιώσιμο ασφαλιστικό απαιτεί 4-5 εργαζόμενους ανά συνταξιούχο.
Προσπαθώντας να αποφύγει αυτό το ερώτημα το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα το αποκρύπτει και δημαγωγεί περί σκληρών διαπραγματεύσεων για τη ρύθμιση του χρέους. Το χρέος είναι δεδομένο πως θα ρυθμιστεί, τα υπόλοιπα είναι τα δύσκολα...
Ακόμη δηλ. και αν ως δια μαγείας εργάζονταν όλοι οι εργαζόμενοι θα είχαμε 1,3 εργαζόμενους ανά συνταξιούχο. Η αναλογία αυτή σε άλλες χώρες είναι ως εξής: Στις ΗΠΑ το ’70 ήταν 5,3 εργαζόμενοι ανά συνταξιούχο, το 2010 4,5 εργαζόμενοι ανά συνταξιούχο και το 2050 υπολογίζεται η αναλογία να πέσει στο 2,6 εργαζόμενοι ανά συνταξιούχο.
Στη Γερμανία αντίστοιχα ήταν 4,1, είναι 3 εργαζόμενοι ανά συνταξιούχο και θα είναι 1,9.
Είναι φανερό πως εμείς αντιμετωπίζουμε ήδη ένα πρόβλημα σε οξύτερη μορφή σε σχέση με αυτή που θα το αντιμετωπίσουν οι άλλοι στο μέλλον.
Αντί να συζητάμε γι’ αυτό και να σχεδιάζουμε την εκτόνωσή του που θα επιτρέψει στην οικονομία να πάρει ανάσα, ο κ. Βρούτσης ορκίζεται πως το ασφαλιστικό είναι βιώσιμο και ο κ. Τσίπρας υπόσχεται 13η σύνταξη.
Είτε είναι μακρά νυχτωμένοι, είτε τους νοιάζει μόνο η εξουσία όσο η χώρα παραμένει όρθια προκειμένου τα ασκέρια των πελατών να λεηλατήσουν ότι έχει απομείνει...
Στοιχειωδώς ευφυής θα άκουγε ήδη τον ήχο των ελικοπτέρων...*Πριν λίγες μέρες σε τηλεοπτική του ομιλία ενώπιον της Ολλανδικής Βουλής ο βασιλιάς Βίλχεμ-Αλεξάντερ δήλωσε πως: «Το κράτος πρόνοιας του 20ού αιώνα έχει τελειώσει και πως θα πρέπει να αντικατασταθεί από μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι δημιουργούν τα δικά τους δίχτυα κοινωνικής και οικονομικής προστασίας με λιγότερη βοήθεια από το κράτος.
Το κεντρικό σημείο της ομιλίας ήταν πως τα τρέχοντα επίπεδα στα οποία το κράτος καταβάλλει επιδόματα ανεργίας και επιδοτεί τον τομέα της υγείας δεν είναι βιώσιμα εν μέσω των συνεχιζόμενων οικονομικών προβλημάτων της Ευρώπης.
Αν και η ομιλία του δεν προμηνύει απαραίτητα το τέλος του κράτους πρόνοιας στην Ολλανδία, αποτέλεσε μια σχετικά σπάνια αναγνώριση της σοβαρότητας της ευρωπαϊκής κρίσης από την ελίτ της ηπείρου...».
Αν αυτό ισχύει για μια χώρα με τόσο ισχυρή οικονομία όσο της Ολλανδίας που διαθέτει τις περισσότερες κατά κεφαλήν πολυεθνικές μεταξύ των κρατών της υφηλίου, τότε τι μπορεί να σημαίνει για το φτωχό συγγενή της Ευρώπης το Νότο και τι μπορεί να σημαίνει για το φτωχό συγγενή του Νότου της Ευρώπης την Ελλάδα;”
Μην χάσετε για κανένα λόγο ... αξίζουν τον κόπο
