“Αν οι ΑΝΕΛ συρρικνωθούν (ή εξαφανιστούν, όπως η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη), μπορεί να έχουμε τους βαρβάτους του ΣΥΡΙΖΑ, αυτοδύναμους πλέον, να θέλουν να πάνε να κατασκηνώσουν έξω από την Καγκελαρία του Βερολίνου μέχρι να υποκύψει η Μέρκελ! Μπορεί να αρχίσουν να παίζουν ζουρνάδες, νταούλια και λύρες, για να αναγκάσουν τις αγορές να χορέψουν στον ρυθμό τους!”
"Χορευταράδες ή ψεκασμένους;"
Η πρώτη ελπίδα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση -εννοείται αν δεν έχει αυτοδυναμία- ακούει στο όνομα Ανεξάρτητοι Ελληνες, αν και τους χωρίζει «πολιτιστική άβυσος», όπως είπε τις προάλλες ο Αλέξης Τσίπρας.
Έλα, όμως, που το κόμμα του Πάνου Καμμένου αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της κοινοβουλευτικής εξαφάνισης. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις του δίνουν ποσοστό στα όρια του 3% και ακόμα δεν έχουμε μπει σε εκλογική τροχιά, ούτε η πόλωση έχει φτάσει στο ζενίθ.
Οι ψηφοφόροι αυτού του μορφώματος, το οποίο πριμοδότησε με δεξιούς ψηφοφόρους ο Σαμαράς, όταν το 2012 έκανε απανωτές κωλοτούμπες και από ούλτρα αντιμνημονιακός ψήφιζε και υπέγραφε το ένα μνημόνιο μετά το άλλο, δεν είναι σταθεροί. Όσοι θέλουν να εκδικηθούν τον Σαμαρά, αυτή τη φορά θα πάνε κατευθείαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι άλλοι, οι πιο «συνετοί δεξιοί», ας τους πούμε έτσι, θα επιστρέψουν στο «μαντρί». Κι έτσι ο Καμμένος μπορεί την επομένη των εκλογών να ψάχνει απελπισμένα να βρει από πού του ήρθαν οι «ψεκασμοί», από δεξιά ή από αριστερά.
Δεν κρύβω ότι εύχομαι να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα. Ακόμα κι αν αυτό οδηγήσει σε ανεπιθύμητες καταστάσεις αυτοδυναμίας; Ναι, ακόμα κι έτσι. Δεν μπορώ να φανταστώ την επομένη των εκλογών ο Καμμένος να απαιτεί από τον Τσίπρα να τον ορίσει αντιπρόεδρο και υπουργό Αμυνας, για να στείλει τα στρατά να καθαρίσουν στο Αιγαίο, στα Σκόπια κ.λπ. Θεέ (του αριστερού ριζοσπαστισμού) και Κύριε (του ψεκασμού), βάλε το χέρι σου!
Βέβαια, αν οι ΑΝΕΛ συρρικνωθούν (ή εξαφανιστούν, όπως η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη), μπορεί να έχουμε τους βαρβάτους του ΣΥΡΙΖΑ, αυτοδύναμους πλέον, να θέλουν να πάνε να κατασκηνώσουν έξω από την Καγκελαρία του Βερολίνου μέχρι να υποκύψει η Μέρκελ! Μπορεί να αρχίσουν να παίζουν ζουρνάδες, νταούλια και λύρες, για να αναγκάσουν τις αγορές να χορέψουν στον ρυθμό τους (εδώ)!
Αλλά δεν θα γίνει έτσι. Τώρα λένε λόγια, τότε θα το γυρίσουν, αν δεν θέλουν στο τέλος να καταλήξουν στο Ζάλογγο. Οι χοροί κάποτε τελειώνουν και ο χορευτές, ξεμέθυστοι πλέον, προσγειώνονται. Αντίθετα, οι ψεκασμοί πειράζουν τα μυαλά και οι βλάβες είναι μόνιμες.
Γι' αυτό σας λέω ότι προτιμώ τους χορευταράδες, ακόμα και μόνους τους, από το να έχουν συνεταίρους ψε- κα(σ)μμένους.
Άσε που ο σοφός λαός, στο τέλος, θα βρει σοφότερη λύση. Αν δεν βρει; Τι να σας πω; Θα προσευχηθούμε όλοι μαζί στον καλό θεό της Ελλάδας κι εκείνος θα μας σώσει ξανά…
"Έτσι θα χορέψουν πεντοζάλη"
Ως Κρητικός, έστω και ψευδο-κρητικός, επικροτώ την αλληγορία του Αλέξη Τσίπρα περί λύρας και πεντοζάλη. Μακάρι μια ελληνική κυβέρνηση να οδηγούσε τον χορό των αγορών, αντί να σέρνεται συνεχώς σε ένα οικτρό γαϊτανάκι θεσμικών δανειστών και αρπακτικών «επενδυτών».
Επί της ουσίας: Από το 2010 η ελληνική κυβέρνηση αρνείται ότι το κράτος χρεοκόπησε και παρουσιάζει την προέκταση της πτώχευσης αυτής στο διηνεκές, μέσω του μεγαλύτερου δανείου στην Ιστορία, ως... «διάσωση». Έτσι, μεγεθύνοντας τις μαύρες τρύπες και χρεοκοπώντας τον ιδιωτικό τομέα (ξεζουμώντας τον ώστε να αποπληρώνονται, δήθεν, τα δάνεια), το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βασίζεται στη δημιουργία νέας φούσκας στην αγορά ομολόγων (μιας και το τεράστιο χρέος ποτέ δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί πραγματικά) και των χρηματιστηρίων (καθώς οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις, λόγω συνολικής χρεοκοπίας της κοινωνικής οικονομίας κι αυτές, όπως και το δημόσιο, αδυνατούν να χτίσουν σε πραγματικές βάσεις). Έτσι καταντήσαμε έρμαια που χορεύουν συνεχώς σε σκοπούς που σιχαινόμαστε.
Πώς μπορεί να μετατραπεί επιτέλους η ελληνική κυβέρνηση σε λυράρη, από αλυσοδεμένο χρεο-δουλοπάροικο που χορεύει στους σκοπούς των δανειστών; Μόνο μέσα από μια πραγματική διαπραγμάτευση που θα γίνει μόνο αν είμαστε έτοιμοι να πούμε ΟΧΙ σε συνθήκες συνεχιζόμενης επέκτασης της συνολικής χρεοκοπίας στο μέλλον. Όσο διαρκούν αυτές οι διαπραγματεύσεις, οι αγορές και οι κερδοσκόποι θα είναι σε κατάσταση αποπληξίας. Όταν ολοκληρωθούν, με την Ελλάδα ξανά βιώσιμη χώρα, τότε, πράγματι, οι αγορές θα σπεύσουν να χορέψουν από πεντοζάλη έως και βαλς στους δικούς μας σκοπούς.
"Φαγώθηκαν να κυβερνήσουν"
«Φαγώθηκαν». Αυτή ακριβώς είναι η λέξη που αποτυπώνει με απαράμιλλη γλαφυρότητα την τραγωδία του ελληνικού πολιτικού εποικοδομήματος. Φαγώθηκαν όλοι τους να ρίξουν αυτόν που κυβερνούσε και να πάρουν την εξουσία. Η λέξη, παρμένη από καφενειακή συζήτηση ή από γυναικείο κουτσομπολιό αυγουστιάτικης ρούγας, μοιάζει ίσως ανεπαρκές ερμηνευτικό εργαλείο για όσα σεισμικά επέπεσαν επί της κεφαλής μας. Δεν πειράζει, μπορεί να μην τα εξηγεί όλα, τα περιγράφει όμως θαυμάσια. Ταλαίπωρε Πλεχάνοφ, προφανώς δεν είχες υπ' όψη σου την ελληνική πραγματικότητα όταν έγραφες το «η φιλοσοφία της ιστορίας και ο ρόλος της προσωπικότητας». Άσχετε Γκράμσι, τι σου 'ρθε να γράψεις ότι «όποιος στην πολιτική δεν έχει φιλοδοξίες, είναι ή τρελός ή επικίνδυνος»; Φαντάστηκες ποτέ ότι αυτά τα τρία θα μπορούσαν να πηγαίνουν μαζί;
Φαγώθηκε, λοιπόν, κάποτε ο Γιώργος να ρίξει τον Καραμανλή. Η κρίση ερχόταν κατά πάνω μας, αυτός τίποτα. Στύλωσε τα πόδια στην προεδρική εκλογή, μέχρι που τα κατάφερε. Μετά, φαγώθηκε ο Σαμαράς να φάει τον Γιώργο απ' την πρωθυπουργία. Η κρίση έβραζε μέσα στη χώρα, αυτός επέμενε. Αντιμνημονιακή υστερία μέχρι που τον έδιωξε. Έπειτα φαγώθηκε να φάει και τον Παπαδήμο. Η χώρα τσουρουφλιζόταν, αλλά αυτός επέβαλε διπλές εκλογές μέχρι να μπει στο Μαξίμου. Φαγώθηκε κι ο Βενιζέλος να φάει τον Γιώργο από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα εξατμιζόταν, αυτός εκεί, το ήθελε μέχρι που το πήρε.
Και τώρα ήρθε η σειρά του Αλέξη. Φαγώθηκε να φάει Σαμαρά και Βενιζέλο για να πάρει τη θέση τους μια ώρα αρχύτερα. Για να δούμε λοιπόν, τώρα που θα την πάρει τι θα την κάνει. Είναι προφανώς βέβαιος ότι θα κάνει κάτι διαφορετικό απ' αυτό που έκαναν όλοι οι προκάτοχοί του. Μακάρι, πάντως ο δρόμος προς την αυτοκαταστροφή είναι στρωμένος με ουρανοκατέβατες σιγουριές, με παραφουσκωμένα Βατοπαίδια, με τζούφια Ζάππεια και με προγράμματα Θεσσαλονίκης. Όσοι φαγώθηκαν να κερδίσουν, άργησαν πολύ να καταλάβουν ότι η έσχατη μπουκιά τους την ώρα του τελικού θριάμβου, δεν ήταν το τελευταίο κομμάτι του αντιπάλου αλλά το πρώτο κομμάτι από το ίδιο τους το κορμί.
Ξεκίνησαν ως δήθεν απλοί και συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, για να καταλήξουν όλοι μανιακοί της εξουσίας. Ο άνθρωπος της παρέας Καραμανλής, ο εναλλακτικός χορτασμένος Γιώργος, ο εξοβελισμένος μοναχικός Σαμαράς, ο επαρκέστατος καθηγητής Βενιζέλος, το παιδί της αριστεράς Αλέξης. Μόλις έμπαιναν στην πίστα, τους ερχόταν μια επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και πίστευαν με θεολογική βεβαιότητα, ότι για κάποιον ανώτερο λόγο ήταν καλύτεροι απ' τους προηγούμενους. Πορεύτηκαν περιστοιχισμένοι από υπανάπτυκτους κομματικούς μηχανισμούς που δεν ήξεραν ούτε ποια ιδεολογία υπηρετούσαν, ούτε ποια κοινωνικά στρώματα εκπροσωπούσαν. Τα κόμματά τους ήταν ένας πολυσυλλεκτικός αχταρμάς που διέθετε την απόλυτη συνταγή για κάθε νόσο, που κατείχε το ελιξίριο της μελλοντικής επιτυχίας: «Το θέμα είναι πολιτικό». Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, αλλά το λαδόξυδο δεν κάνει έξι, διότι το θέμα είναι πολιτικό. Οκ λοιπόν…
Οι κύριοι κάλπασαν προς την πολυπόθητη εξουσία, εξωθούμενοι από ανεπαρκείς προσωπικές αυλές που είχαν ως μοναδική συγκολλητική ουσία τη μεταφυσική ανωτερότητα του αρχηγού. Η αυλή δόξαζε τον αρχηγό, ο αρχηγός διαφήμιζε την αυλή και αυτόν τον αναμεταξύ τους μυκτηρισμό τον ονόμαζαν «πρόγραμμα εξόδου από την κρίση». Και με χίλια αλαζονικά ταρατατζούμ ορμούσαν περιχαρείς προς τον αυτο-ακρωτηριασμό τους. Για θυμηθείτε πόσες πανίσχυρες ομάδες εξουσίας με περισπούδαστο ύφος ζήσαμε, για να γκρεμιστούν κατόπιν με πάταγο και να τις φάει το μαύρο σκοτάδι αφήνοντας πίσω τους μια αχλή ψευτιάς και ανικανότητας. Ούτε τα ονόματά τους δεν θυμόμαστε. Είθε να μην πάθει το ίδιο και ο Αλέξης, αλλά δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά με όσα έχω δει ως τώρα.
Ο καθένας απ' αυτούς είχε κάποια στιγμή την ευκαιρία να χάσει ένα πιόνι και να κερδίσει λίγο αργότερα όλη την παρτίδα. Δεν το έκανε κανείς τους. Προτίμησαν να πετάξουν κάτω τη σκακιέρα και τα πιόνια, για να ξαναρχίσουν από την αρχή με χειρότερους όρους. Δεν έπαιζαν σκάκι, έπαιζαν ποδόσφαιρο και στο γήπεδο είναι η εξέδρα που εξουσιάζει. Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο Αλέξης τώρα. Θα μου πείτε βέβαια, «τώρα που ο Τσίπρας κερδίζει, ανακάλυψες εσύ -όλως τυχαίως- πως άπαντες είναι μανιακοί της εξουσίας; Ύποπτο».
Σύμφωνοι, είμαι ύποπτος. Παρακάτω, επί της ουσίας...
