“-Τι θα μου απαντούσες αν σού έλεγα ότι έχω μια καλή ιδέα, αλλά όχι αρκετή θέληση και αντοχή για να την κάνω πράξη; ρώτησα την αυτοδημιούργητη Βρετανίδα επιχειρηματία Celia Gates, στο πλαίσιο μιας συνέντευξης, που τής πήρα πέρυσι για το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
-Αν μού έλεγες κάτι τέτοιο, μού απάντησε, θα σε ρωτούσα αν έχεις τη θέληση να ζήσεις γενικώς. Αν μου απαντούσες 'ναι', θα σε ρωτούσα τι θέλεις να σημαίνει η ζωή σου. Ποιες ιστορίες θα ήθελες να λες; Ιστορίες σχετικά με μια ιδέα, που ποτέ δεν προσπάθησες να κάνεις πράξη ή ατελείωτες ιστορίες για την περιπέτεια που έζησες;-Όλοι θα προτιμούσαμε το δεύτερο φαντάζομαι, αλλά ποιος είναι ο τρόπος για να φτάσουμε εκεί χωρίς να σπάσουμε ανεπανόρθωτα τα μούτρα μας;
-Ποτέ κανείς δεν μπορεί να σού δώσει οδηγίες για τη στάση ζωής που χρειάζεσαι για κάτι τέτοιο. Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι το ν' αναβάλεις τα όνειρά σου στοιχίζει ακριβότερα από το ν΄ ανακάμψεις από μια λανθασμένη απόφαση.Σκέφτηκα αυτό τον διάλογο με αφορμή μια συζήτηση που είχα χτες με τρεις ¨ηττημένους¨ (συν μία εγώ τέσσερις) σε καλή διάθεση.
Αναρωτήθηκα πόσες φορές απαρνήθηκα τον ενεστώτα για το “θα”. Από φόβο.Και μάλιστα φόβο με κακό κέντρο βάρους, που αν τού δώσεις μια σπρωξιά πέφτει στα γόνατα.
Φόβο μην αποτύχω, μην εκτεθώ.Φόβο συχνά καμουφλαρισμένο (¨τώρα δεν μπορώ γιατί δεν εχω λεφτά¨, ¨δεν είμαι ακόμη έτοιμη¨, ¨ας κάνω πρώτα εκείνο και μετά βλέπουμε¨, ¨δεν προλαβαίνω¨).
Τι σόι πράγμα είναι αυτό, που παρότι δημιούργημά σου, δεν σε αφήνει να πας όπου θέλεις;Για πολλά χρόνια νόμιζα πως ο φόβος είναι κάτι σαν τον πόνο, ένας προειδοποιητικός μηχανισμός για να μένω μακριά από αυτά που δεν μπορώ να αντέξω -ή να καταλαβαίνω ότι αυτό που θέλω να κάνω ¨μπάζει¨.
Η σύγχυση αυτή με αποπροσανατόλισε ξανά και ξανά. Χρειάστηκε να ζήσω τόσα χρόνια και να περάσω από πολλές διαδικασίες, για να καταλάβω την πραγματική λειτουργία του φόβου όταν σκέφτομαι να αρχίσω κάτι καινούργιο. Ο φόβος μου είναι η ζυγαριά που αποκαλύπτει το πραγματικό βάρος των αποφάσεών μου.Όταν φοβάμαι ξέρω ότι έχω αποφασίσει να πηδήξω στο απάτητο έδαφος που βρίσκεται μπροστά. Κι άρα αξίζει να αποδεχτώ ότι ο φόβος μου υπάρχει και παρόλα αυτά να προχωρήσω. Κι έτσι έμαθα να τον εκτιμώ και να τον αγαπάω.
Κοιτάζοντας πίσω συνειδητοποιώ πως οτιδήποτε φοβήθηκα μα το τόλμησα στη ζωή μου, με ελευθέρωσε με χίλιους τρόπους, ακόμη κι όταν στοίχισε. Κι ας ήταν μικρό και αμελητέο -για τα δικά μου μεγέθη ήταν μεγάλο.Τι αξία έχει αλλιώς η διαδρομή ρε παίδες;
"I just don't want to die without a few scars, I say. [...] You see those cars that are completely stock cherry, right out of a dealer's showroom in 1955, I always think, what a waste", γράφει ο Chuck Palahniuk στο Fight Club.Καλά τα λέει πιστεύω.
Καλύτερα “γραντζουνισμένoς” απ' τα χιλιόμετρα, παρά ξοδεμένος στη βιτρίνα από φόβο.Καλημέρα σε όλους!”
