Το σύνθημα αυτό σε πολύ πρώιμη εκδοχή ("ο κόσμος αλλάζει, εμείς;) το πρότεινα και υιοθετήθηκε στην προεκλογική εκστρατεία της (τότε) Νέας Δημοκρατίας το 1990. Τα 25 χρόνια που μεσολάβησαν ο κόσμος πράγματι άλλαξε προσφέροντας στην Ελλάδα απίστευτες ευκαιρίες, μια που είχε βρεθεί κατά τρόπο απόλυτο στην πλευρά των νικητών της μεγαλύτερης διαμάχης του προηγούμενου αιώνα.
Οι ευκαιρίες αυτές σπαταλήθηκαν μέχρι απολύτου εξαντλήσεως και αντίθετα καταλήξαμε να βρισκόμαστε στη χειρότερη δυνατή θέση που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί το 1989.
Ο λόγος είναι ότι η Ελλάδα σε νοοτροπία και λογική παρέμεινε στην προ του 1989 εποχή.
Η κυρίαρχη ιδεολογία παραμένει ο βαθύς κρατικισμός και η πελατειακή αντίληψη που αυτός συνεπάγεται.
Τα πρότυπα που θαυμάζουμε και αναπολούμε (ως κοινωνία) αφορούν τους αποτυχημένους της ιστορίας.
Η πλήρης ιδεολογική ήττα του ορθολογισμού και της λογικής οδήγησε σε μια κοινωνία που ακραία εφαρμόζει την "πολιτικη ομοιοπαθητική".
Αν πάρεις μεγαλύτερες δόσεις από αυτό που σε καταστρέφει θα γίνεις καλά.
Μας κατέστρεψε το πελατειακό σύστημα, συνέχισε όμως η ελληνική κοινωνία να επιλέγει σε πολύ μεγάλα ποσοστά πελατειακά κόμματα (ακριβώς γιατί είναι πελατειακά).
Μας κατέστρεψε η (γνησίως αριστερή) καταδίωξη της έντιμης επιχειρηματικότητας (γιατί με τους διαπλεκόμενους μια χαρά βλέπω να τα βρίσκει τελευταίως η αριστερά) και τώρα που έχουμε την έντιμη επιχειρηματικότητα μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ, θα δώσουμε σε κόμματα της σκληρής αριστεράς την πλειοψηφία στις εκλογές.
Λοιπόν σας πληροφορώ ότι η πολιτική ομοιοπαθητική δεν δουλεύει.
Αν λαμβάνεις σε μεγαλύτερες δόσεις αυτό που σε κατέστρεψε, απλώς θα καταστρέφεσαι περισσότερο.
Ο κόσμος τώρα αλλάζει για μια ακόμα φορά.
Τώρα οι χθεσινοί νικητές (και εξ αυτών κυρίως οι Ευρωπαίοι), κινδυνεύουν να αποτελέσουν τους αυριανούς ηττημένους. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για εμάς που ήμαστε ήδη ηττημένοι στον πόλεμο που δεν έγινε ποτέ.
