Οταν η Δημοκρατική Ανανέωση του Κωστή Στεφανόπουλου (που μακάρι να ήταν ενεργός πολιτικός, οχι Προέδρος της Δημοκρατίας την δεκαετία του 2000) είχε αρχίσει την κατηφορά, εμφανίσθηκε μπαμπάς επιχειρηματίας αντιπροσωπευτικός της γεννιάς του, και προσέφερε τον οβολό του έναντι της συμμετοχής του παιδοβούβαλου υιού του στα ψηφοδέλτια της ΔΗΑΝΑ.
Πράγματι στις εκλογές η Αθήνα γέμισε αφίσες της ΔΗΑΝΑ με την φωτογραφία του φερέλπιδος υιού.
Καθώς όμως δεν κατέστη δυνατόν να εκλεγεί ο νέος αυτός, αμέσως μετά τις εκλογές έσπευσε να αλλάξει άμεσα κόμμα.
Ο κομματικος πατριωτισμός υπεχώρησε ατάκτως μπροστά στην πολιτική καριέρα.
Το καμαρι αυτό άρχισε να δηλώνει υπερδεξιός και να εκφράζεται ως τέτοιος.
Μέχρι και το ΠΑΣΟΚ και τον Α.Παπανδρέου ανεκάλυψε πίσω από την 17Ν με εμβριθές πόνημα του.
Αναρωτιέμαι, αν χρησιμοποιήσουμε τα κριτήρια που τώρα χρησιμοποιεί ο Κατατακαημένος, γραφικός, αυτός αρχηγίσκος, για να μαζέψει στο καταρρέον μαντρί που έστησε, οποιους πάνε να ξεμυτίσουν, πώς θα έπρεπε να τον αποκαλέσουμε και τι θα έπρεπε να υποθέσουμε για την τότε συμπεριφορά του;
Για τι ποσά και ποιές προδοσίες και εξαγορές θα έπρεπε να κάνουμε λόγο για να εξηγήσουμε μια απλή και προφανή πράξη πολιτικού καιροσκοπισμού που υπήρξε η απαρχή της ενδοξης αυτής καριέρας προσφορά και αυτοθυσίας;
Και πάλι όμως, το πρόβλημα δεν είναι οι αστείοι και γραφικοί τύποι.
Το προβλημα ειναι οτι η εκτεταμμένη πολιτική ανοησία, ατολμία ή και ανοχή άλλων, ακόμα και η αποδοχή πολλών, μας έφερε στο σημείο σήμερα η μοίρα της Ελλάδας να εξαρτάται από ένα σύνολο είτε ανοήτων είτε επικινδύνων ή και τα δύο, ερασιτεχνών πολιτικάντηδων ...”
