Υπό τις συνθήκες αυτές ο βαθμός υπευθυνότητας που επιδεικνύει ο μέσος άνθρωπος, σε σχέση με υποθέσεις των τρίτων, που μπορεί να επηρεάζονται από την στάση του, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τις δυσάρεστες συνέπειες που ο ίδιος κινδυνεύει να υποστεί.
Είναι λοιπόν φανερό ότι όσο αυτοί που μας κυβερνούν ή οι άλλοι που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν είναι πεπεισμένοι ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ να λογοδοτήσουν, με πραγματικούς όρους απόδοσης δικαιο, για τις πράξεις τους θα μένουν αδιάφοροι και απαθείς για πράγματα που έχουν να κάνουν με τις ευθύνες τους απέναντι μας. Και θα λειτουργούν αποκλειστικά με όρους εξυπηρέτησης των αναγκών του προσωπικού τους σύμπαντος. Ακόμη και αν ο υπόλοιπος κόσμος γύρω τους αιμορραγεί θανάσιμα και γκρεμίζεται.
Ας θυμηθούμε λίγο την αρχή της κρίσης, το 2009 και το 2010.
Τότε που τόσοι διαπρεπείς και βαθείς διανοούμενοι, συνεπικουρούμενοι από πλήθος στοχαστικών μεγαλοδημισιογράφων, αντιμετώπιζαν σχεδόν περιφρονητικά και αγνοούσαν ως υπερβολικούς και επιπόλαιους όσους μιλούσαν για δίκες και αναζητήσεις ευθυνών.Με κύριο επιχείρημα ότι δεν είναι καιρός για πράγματα που θα μπορούσαν να διαταράξουν την ενότητα του πολιτικού κόσμου και να δυσκολέψουν την εθνική προσπάθεια για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Κύριο μέλημα τους ήταν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι συνέβη, για να μπορέσουμε δήθεν να δούμε χωρίς περιττούς περισπασμούς μπροστά.Αγνοώντας, δόλια και ηθελημένα, ότι η απόκρυψη των εγκλημάτων του παρελθόντος, (εγκλημάτων κάθε είδους, από τις δόλιες πολιτικές αποφάσεις μέχρι τις καταχρήσεις του δημοσίου χρήματος από απλούς υπαλλήλους, οι οποίες αμνηστεύονται με τις δεκάδες αντισυνταγματικές τροπολογίες που ψηφίζονται καθημερινά), είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλισθεί η επανάληψη τους στο μέλλον.
Η γεμάτη υποκρισία ηθικολογική αυτή στάση, η ακύρωση κατ΄ουσίαν των διαδικασιών ενός συντεταγμένου κράτους δικαίου, έναντι μιας επείγουσας και αγαθής σκοπιμότητας, που ονομάστηκε αόριστα σωτηρία της χώρας, θα πληρωθεί πολύ ακριβά στο άμεσο μέλλον. Η ακόμη μεγαλύτερη σε σχέση με το παρελθόν κατοχύρωση της ατιμωρησίας των δημοσίων προσώπων, την φορά αυτή με την επίκληση των έκτακτων αναγκών, έδωσε την ευκαιρία στους πολιτικούς να χειριστούν την κρίση με γνώμονα τα αμιγώς προσωπικά τους συμφέροντα. Την διασφάλιση του απολύτως προσωπικού τους μέλλοντος. Κάτι που πλέον είναι ορατό ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού.
Υπό αυτήν την έννοια οι απελπισμένες φωνές του κοπαδιού που οδηγείται πλέον μαζικά στην σφαγή, για επίδειξη υπευθυνότητας εκ μέρους των θυτών, δεν έχει κανένα νόημα. Τα βελάσματα δεν ακούγονται.
Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων που συνεχίζουν να διαπράττονται θα ακούσουν μόνον τις ήρεμες και αποφασιστικές φωνές που δεν θα προσπαθούν να τους συνετίσουν αλλά που θα τους απειλούν. Ακόμη και με την άσκηση φυσικής βίας. Μια και όλα τα θεσμικά μέσα έχουν ήδη από καιρό παραδοθεί στα χέρια τους ...”
