Συνηθίζεται να σκεφτόμαστε ότι η μεγαλύτερη δύναμη της Αμερικής δεν ήταν η στρατιωτική ισχύς της, αλλά ένα οικονομικό σύστημα που ήταν ο φθόνος του κόσμου. Αλλά γιατί όλοι οι άλλοι επιδιώκουν να μιμηθούν ένα οικονομικό μοντέλο στο οποίο ένα μεγάλο ποσοστό - ακόμη και μια πλειοψηφία - του πληθυσμού έχει δει στασιμότητα των εισοδημάτων του, ενώ τα υψηλότερα εισοδήματα έχουν εκτοξευθεί στα ύψη;
Μια δεύτερη μελέτη, του Προγράμματος Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών, Έκθεση για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη 2014 , επιβεβαιώνει αυτά τα ευρήματα. Κάθε χρόνο, το UNDP δημοσιεύει μια κατάταξη των χωρών σύμφωνα με τον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης (HDI), ο οποίος ενσωματώνει και άλλες διαστάσεις της ευημερίας, εκτός από το εισόδημα, συμπεριλαμβανομένης της υγείας και της εκπαίδευσης.
Η Αμερική βρίσκεται στην πέμπτη θέση, σύμφωνα με τον HDI, κάτω από τη Νορβηγία, την Αυστραλία, την Ελβετία και την Ολλανδία. Αλλά όταν η βαθμολογία εστειάζεται στην ανισότητα, πέφτει κατά 23 θέσεις - μια από τις μεγαλύτερες τέτοιες πτώσεις για οποιαδήποτε εξαιρετικά ανεπτυγμένη χώρα. Πράγματι, οι ΗΠΑ πέφτουν κάτω από την Ελλάδα και τη Σλοβακία, χώρες τις οποίες οι άνθρωποι συνήθως δεν θεωρούν ως πρότυπα προς μίμηση ή ως ανταγωνιστές με τις ΗΠΑ στην κορυφή των πινάκων κατάταξης.
Η έκθεση του UNDP υπογραμμίζει μια άλλη πτυχή της κοινωνικής επίδοσης: την ευπάθεια. Επισημαίνει ότι ενώ πολλές χώρες κατάφεραν να απομακρύνουν ανθρώπους από τη φτώχεια, οι ζωές των πολλών είναι ακόμα σε κατάσταση αβεβαιότητας. Ενα σχετικά μικρό γεγονός - ας πούμε, μια ασθένεια στην οικογένεια - μπορεί να τους ωθήσει πίσω στην ανέχεια. Η πτωτική κινητικότητα είναι μια πραγματική απειλή, ενώ η ανοδική κινητικότητα είναι περιορισμένη.
Στις ΗΠΑ, η ανοδική κινητικότητα είναι περισσότερο μύθος παρά πραγματικότητα, ενώ καθοδική κινητικότητα και η ευπάθεια είναι μια ευρέως διαδεδομένη εμπειρία. Αυτό είναι εν μέρει λόγω του συστήματος υγείας της Αμερικής, το οποίο εξακολουθεί να αφήνει τους φτωχούς Αμερικανούς σε επισφαλή θέση, παρά τις μεταρρυθμίσεις του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα. Τα χαμηλότερα στρώματα είναι μόνο ένα μικρό βήμα μακριά από την πτώχευση με όλα όσα αυτή συνεπάγεται. Μια ασθένεια, ένα διαζύγιο, ή η απώλεια της θέσης εργασίας αρκεί συνήθως για να τους ξαναρίξει στο χείλος του γκρεμού.
Το 2010 η "Obamacare" είχε ως στόχο να μειώσει αυτές τις απειλές - και υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι είναι στο σωστό δρόμο για την σημαντική μείωση του αριθμού των ανασφάλιστων Αμερικανών. Αλλά, εν μέρει λόγω της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου και της ισχυρογνωμοσύνης των Ρεπουμπλικάνων κυβερνητών και βουλευτών, οι οποίοι σε δύο δεκάδες πολιτείες των ΗΠΑ έχουν αρνηθεί να επεκτείνει την Medicaid (ασφάλιση για τους φτωχούς) - παρόλο που η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πληρώνει σχεδόν το σύνολο των υπεσχημένων - 41 εκατομμύρια Αμερικανοί παραμένουν ανασφάλιστοι . Όταν η οικονομική ανισότητα μεταφράζεται σε πολιτική ανισότητα - όπως συμβαίνει σε μεγάλα τμήματα των ΗΠΑ - οι κυβερνήσεις δίνουν ελάχιστη προσοχή στις ανάγκες των ατόμων στα χαμηλότερα στρώματα.
Ούτε το ΑΕΠ ούτε ο HDI αντικατοπτρίζουν τις διαχρονικές μεταβολές ή τις διαφορές μεταξύ χωρών όσον αφορά την ευπάθεια. Ωστόσο, στην Αμερική και αλλού, έχει υπάρξει μια σημαντική μείωση στον τομέα της ασφάλειας. Εκείνοι που έχουν μια θέση εργασίας ανησυχούν αν θα είναι σε θέση να την κρατήσουν με τους ανέργους να ανησυχούν αν θα μπορέσουν να βρουν μία κι αυτοί.
Η πρόσφατη οικονομική ύφεση απομύζησε τον πλούτο των πολλών. Στις ΗΠΑ, ακόμα και μετά την ανάκαμψη της χρηματιστηριακής αγοράς, ο μέσος πλούτος μειώθηκε περισσότερο από 40% μεταξύ του 2007 και του 2013. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί από τους ηλικιωμένους και όσους πλησιάζουν τη συνταξιοδότηση ανησυχούν για το βιοτικό τους επίπεδο. Εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν χάσει τα σπίτια τους, ενώ ακόμη περισσότεροι βρίσκονται στην ανασφάλεια, γνωρίζοντας ότι μπορεί να χάσουν και το δικό τους στο μέλλον.
Αυτές οι ανασφάλειες προστίθενται σε εκείνες με τι οποίες βρίσκονται αντιμέτωποι από καιρό οι Αμερικανοί. Στο εσωτερικό των πόλεων της χώρας, τα εκατομμύρια των νέων Ισπανόφωνων και Αφρο-Αμερικανών αντιμετωπίζουν την ανασφάλεια ενός δυσλειτουργικού και άδικου αστυνομικού και δικαστικού συστήματος. Το να βρεθούν στο δρόμο ενός αστυνομικού ο οποίος πέρασε ένα άσχημο βράδυ μπορεί να τους οδηγήσει σε μια αδικαιολόγητη ποινή φυλάκισης - ή και ακόμη χειρότερα.
Η Ευρώπη έχει παράδοση στην κατανόηση της σημασίας της αντιμετώπισης της ευπάθειας με την παροχή ενός συστήματος κοινωνικής προστασίας. Οι Ευρωπαίοι έχουν αναγνωρίσει ότι ένα καλό σύστημα κοινωνικής προστασίας μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε βελτίωση της συνολικής οικονομικής απόδοσης, καθώς τα άτομα είναι πιο πρόθυμα να αναλάβουν τα ρίσκα που οδηγούν σε υψηλότερη οικονομική ανάπτυξη.
Σε πολλά μέρη της Ευρώπης σήμερα, το υψηλό ποσοστό ανεργίας (12% κατά μέσο όρο, 25% στις πλέον πληγείσες χώρες), σε συνδυασμό με την λιτότητα που προκαλεί περικοπές στην κοινωνική προστασία, έχει οδηγήσει σε πρωτοφανή αύξηση της ευπάθειας. Το αποτέλεσμα είναι ότι η μείωση στην κοινωνική ευημερία μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που υπολογίζεται από τις συμβατικές μετρήσεις του ΑΕΠ - αριθμοί που ήδη είναι αρκετά ζοφεροί, με τις περισσότερες χώρες να δείχνουν ότι το πραγματικό (προσαρμοσμένο βάσει του πληθωρισμού), κατά κεφαλήν εισόδημα είναι χαμηλότερο σήμερα από ό, τι πριν από την κρίση - μια χαμένη μισή δεκαετία.
Η έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τη Μέτρηση των Οικονομικών Επιδόσεων και της Κοινωνικής Προόδου (στην οποία προεδρεύω) τόνισε ότι το ΑΕΠ δεν αποτελεί ένα καλό μέτρο του πόσο καλά λειτουργεί η οικονομία. Οι εκθέσεις του US Census Bureau και του UNDP μας υπενθυμίζουν τη σημασία αυτής της αντίληψης. Πάρα πολλά έχουν ήδη θυσιαστεί στο βωμό του φετιχισμού στο ΑΕΠ.
Ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορα μεγαλώνει το ΑΕΠ, ένα οικονομικό σύστημα που δεν αποφέρουν κέρδη για τους περισσότερους από τους πολίτες του, και στο οποίο ένα συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό του πληθυσμού αντιμετωπίζει μια κλιμάκωση της ανασφάλειας, είναι, κατα μια θεμελιώδη έννοια, ένα αποτυχημένο οικονομικό σύστημα. Και οι πολιτικές, όπως η λιτότητα, που αυξάνουν την ανασφάλεια και οδηγούν σε χαμηλότερα εισοδήματα και επίπεδα διαβίωσης για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, κατα μια θεμελιώδη έννοια, είναι λανθασμένες πολιτικές ...”
