Thessallloniki: Ο ΟΑΕΕ, η νέα ρύθμιση και λίγη ... ιστορία

“Οι διαδοχικές ρυθμίσεις στις οποίες υποχρεώνεται να προχωρεί η κυβέρνηση είναι συνέπεια της υπερφορολόγησης και της μαζικής άρνησης (ή/και αδυναμίας) των φορολογουμένων να πληρώσουν τις οφειλές.

ThessTickets || μόνο τις τιμές ΔΕΝ απογειώνουμε

Έχω διηγηθεί και άλλοτε την ιστορία των πριγκιπών των Ρος (σκανδιναυοί πρόγονοι των σημερινών ρώσων), οι οποιοι κατέβαιναν με τα καράβια τους τα ρωσικά ποτάμια και σε προκαθορισμένα σημεία εύρισκαν τους σλάβους υπηκόους που είχαν βγει από το δάσος και τους έδιναν τον σχετικό φόρο (ήταν μια σύνθετη συναλλαγή αφού ταυτόχρονα απέδιδαν δικαιοσύνη και αντάλλασσαν τα προϊόντα του δάσους, με αλάτι, όπλα και άλλα αναγκαία).
Όσο ο φόρος ήταν γύρω στο 10% οι σλαβοι έρχονταν στο ετήσιο ραντεβού. Μόλις ανέβαινε στο 12-13% κρύβονταν στο δάσος και οι Ρος έμεναν με τα προϊόντα αμανάτι και χωρίς φόρο.
Οι νεοΈλληνες, που πάντα είχαν την άποψη ότι το κράτος τους διοικείται από κάποιους άλλους, τα τελευταία χρόνια "κρύφτηκαν στο δάσος" και ο μόνος τρόπος για να βγούν είναι το χαμηλότερο φορολογικό βάρος.
Αυτό εν μέρει μόνο επιτυγχάνεται με την ρύθμιση γιατί το κύριο φορολογικό βάρος δεν έχει αλλάξει, ούτε έχουν διαμορφωθεί οι οικονομικές συνθήκες που θα επέτρεπαν την πληρωμή του.
Οι υψηλοί φόροι, η μη πληρωμή τους και οι διαρκείς ρυθμίσεις είναι μια κακή πρακτική, έστω κι αν η ίδια της η αποτυχία καθιστά αναγκαία και αναπόφευκτη την προσφυγή σ' αυτήν, όπως γίνεται στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Το σοβαρό λάθος πάντως στην υπόθεση αυτή δεν αφορά τη ρύθμιση που προβλέπεται για το κεντρικό κράτος (που είναι όπως προείπα αναπόφευκτη), όσο τη ρύθμιση για τον ΟΑΕΕ.
Η μόνη πραγματική λύση, την οποία προτείνει η Δράση, που είναι η κεφαλαιοποίηση των οφειλών (και συνεπώς ο μηδενισμός του χρέους έναντι περιστολής των μελλοντικών συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων) και η καθιέρωση εισφορών αντίστοιχων με το τρέχον εισόδημα των ασφαλισμένων του ΟΑΕΕ, απομακρύνεται.
Με τους μισούς ασφαλισμένους του ΟΑΕΕ εκτός συστήματος η τμηματοποίηση της οφειλής έστω και σε 100 δόσεις είναι δεν οδηγεί πουθενά.
Οι περισσότεροι δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στις τρέχουσες εισφορές. Συνεπώς δεν θα επανέλθουν στο σύστημα και αυτή η πλευρά της ρύθμισης θα αποτύχει.
Σε τελική ανάλυση η ασφάλιση έχει νόημα (ως υποχρεωτική αποταμίευση) μόνο όταν ο ασφαλισμένος μπορεί να χρηματοδοτήσει στοιχειωδώς τις τρέχουσες πραγματικές ανάγκες του. Κι αυτό σήμερα δεν ισχύει...”