“Τα μονα που εχουμε καταφερει μεχρι στιγμης να αντιπαραθεσουμε στην κυριαρχη θεωρια των λεφτοδενδρων, που ατυχως ασπαζονται οι δυο βασικοι πολιτικοι σχηματισμοι και μαζι τους το μεγαλυτερο μερος της κοινωνιας, ειναι:
- Η αποψη οτι θα σηκωσουμε μανικια, θα φτιαξουμε startups και θα κατακλυσουμε την υφηλιο με απλικεισιονς για σμαρτ φοουνς, λυνοντας μια και καλη το οικονομικο μας προβλημα.
- Η προταση να παρουμε τους λογγους και τα βουνα, να μαζευουμε ελιες, να φυτευουμε ροδιες και ιπποφαες, να εξαγουμε τα εξωτικα αυτα προιοντα στα περατα της γης και πολυ συντομα να τρωμε ολοι με χρυσα κουταλια.
Πεντε χρονια μετα την σφαλιαρα της κρισης κανεις δεν σκεφθηκε ακομη να συνταξει εναν χαρτη του ελληνικου βιομηχανικου τοπιου, να τον αντιπαραθεσει με εναν αντιστοιχο για τις αναγκες της χωρας που καλυπτονται απο εισαγωγες, να μελετησει τις δυνατοτητες υποκαταστασης τους, κυριως στον τομεα των κρατικων προμηθειων και να μιλησει με ορους ρεαλιστικους για μια συμβατικου τυπου αναπτυξη.
Προωθωντας παραλληλα εναν καταναλωτικο πατριωτισμο.
Κανεις δεν εχει ιδεα για το τι ειναι η πραγματικη παραγωγη, ποση απο αυτην διαθετει ακομη η χωρα και ποση μπορει να αποκτησει, αν το θελησει και αν το σχεδιασει.
Ψιλα γραμματα.
Απο την μια τα λεφτοδενδρα και απο την αλλη οι ονειροπαρμενοι, που διεκδικουν μαλιστα και τα ευσημα της σοβαροτητας.
Σε μια χωρα που εισαγει μεχρι και συριγγες και ουροσυλλεκτες.
Για να μιλησουμε για τα πιο απλα, που επιπλεον αποτελουν και μια αγορα που ελεγχει κατα το μεγαλυτερο μερος της το κρατος...”
