“Αρκετοί άνθρωποι στο Νότο της Ευρώπης φαίνεται να πιστεύουν ότι το αντίθετο θα σήμαινε «αυτάρκεια» και ότι αυτή η αυτάρκεια θα ήταν εθνικά ωφέλιμη.
Όμως, αν δεν υπήρχε η διεθνής βοήθεια (bail out) θα ήμασταν αναγκασμένοι να προχωρήσουμε στη λήψη μιας σειράς μέτρων.
Για παράδειγμα, θα έπρεπε να μηδενίσουμε άμεσα και στιγμιαία τα ελλείμματα του κράτους και, κυρίως, τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών για να μην έχουμε ανάγκη νέου δανεισμού, να προχωρήσουμε σε μονομερή διαγραφή χρέους, να εγκαταλείψουμε άτακτα το ευρώ και να τυπώσουμε νέο εθνικό νόμισμα (πως θα πληρωνόντουσαν διαφορετικά π.χ. οι άνθρωποι που εργάζονται στο δημόσιο τομέα;) κάνοντας ταυτόχρονα και μια μεγάλη υποτίμηση αυτού του νέου αδύνατου νομίσματος, κλπ.
Τέτοιες εξελίξεις (ιδιαίτερα όταν γίνονται άτακτα και υπό πίεση από τις αγορές) σε μία οικονομία χωρίς ισχυρά θεσμικά υπόβαθρα, όπως είναι η ελληνική, θα οδηγούσαν σε τραπεζική φυγή και πανικό και ότι αυτά συνεπάγονται, απότομη μείωση των εισαγωγών και άρα έλλειψη ακόμα και βασικών εισαγομένων αγαθών όπως το πετρέλαιο, υπερπληθωρισμό και απότομη μείωση της πραγματικής αξίας των μισθών και των τραπεζικών καταθέσεων, απομόνωση από τις διεθνείς αγορές για κάποια χρόνια, ανασφάλεια που θα οδηγούσε και σε μείωση του τουρισμού, διεθνή απομόνωση και έλλειψη τεχνογνωσίας, κλπ.Πέρα ωστόσο από αυτά τα έντονα βραχυχρόνια προβλήματα, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι «αυτάρκεια» σημαίνει στην ουσία κλειστή οικονομία, και ότι οι κλειστές οικονομίες είναι παγιδευμένες σε χρόνια υπανάπτυξη”
