“Οι φορολογούμενοι με ληξιπρόθεσμες οφειλές αυξήθηκαν τον Ιούλιο από τα 2,26 στα 2,43 εκ (δηλαδή κατά 172 χιλ) και το νέο χρέος που έχει δημιουργηθεί από την 1-1-13 στα 15,2 δισ. ευρώ, έναντι 13,95 δισ. ευρώ που ήταν τον Ιούνιο του 2014.
Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι ένα σοβαρό μέρος των φορολογικών υποχρεώσεων τους αναβλήθηκε λόγω της άτακτης υποχώρησης της κυβέρνησης στην υπόθεση ΕΝΦΙΑ.
Έτσι πάνω από ένας στους τρεις φορολογούμενους δεν είναι πλέον φορολογικά ενήμερος.Η ελληνική κρατική χρεοκοπία μεταφέρεται λοιπόν όλο και περισσότερο από το κράτος στους πολίτες του, ικανοποιώντας το νέο γερμανικό δόγμα που διαμορφώθηκε με αφορμή την περίπτωση της Ελλάδας (υπάρχει σχετική ανάλυση της Bundesbank πριν από μερικούς μήνες που εξηγούσε πως οι φορολογούμενοι ενός κράτους εντός της ευρωζώνης ευθύνονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και με την ατομική τους περιουσία για τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει το κράτος τους).
Ταυτόχρονα οι ρουσφετολογικές επιδόσεις και η κακοδιαχείριση της οικονομίας και της περιουσίας του ελληνικού κράτους συνεχίζονται από το ελληνικό πολιτικό σύστημα.Οι διορισμοί, οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις σε 50ρηδες σχολικούς φύλακες και πλείστους άλλους, οι ειδικές τροπολογίες για τους "πελάτες" τύπου ΠΑΕ κ.λπ.), συνδυάζονται με την ανυπαρξία της προστασίας της αγοράς από μονοπωλιακές πρακτικές και τις "εκποιήσεις με μια προσφορά" τύπου ΤΑΙΠΕΔ.
Όσο για τον πολιτικό ανταγωνισμό αυτός παραμένει φαλκιδευμένος από το σφιχταγγαλιασμένο ταγκό που χορεύουν χρεοκοπημένα ΜΜΕ και χρεοκοπημένα κόμματα με τις ελεγχόμενες από το πολιτκό σύστημα και ανήκουσες κατά πλειοψηφία στους φορολογούμενους τράπεζες (το 2013 δόθηκαν νέα δάνεια που είναι απίθανο να αποπληρωθούν και στα κυβερνητικά κόμματα και στα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ).Το πολιτικό μας σύστημα συνεχίζοντας απτόητο τις συμπεριφορές που μας οδήγησαν εδώ (και επιβραβευόμενο από τους ίδιους τους πολίτες που για την ώρα δεν το αλλάζουν με την ψήφο τους), συνδυαζόμενο με το νέο γερμανικό δόγμα, δημιουργεί ένα ασταθές και αδιέξοδο κοινωνικό και πολιτικό μίγμα.
Η ανάγκη για ένα δυναμικό και μεγάλο γνήσια μεταρρυθμιστικό ρεύμα, που να ξεπηδά από το κέντρο του πολιτικού σκηνικού και την κοινωνία των πολιτών, είναι σήμερα εμφανέστερή περισσότερο πάρά ποτέ ...”
