“Τα συστήματα κοινωνικής προστασίας έχουν σχεδιαστεί για να παρέχουν προστασία και να βοηθούν στην αντιμετώπιση καταστάσεων όπως: ανεργία, γονικές υποχρεώσεις, περίθαλψη, αναπηρία, γήρας, στέγαση, συντάξεις και κοινωνικός αποκλεισμός. Στις μέρες μας, όλοι οι προαναφερθέντες τομείς δοκιμάζονται, με κίνδυνο να υπονομευτεί σοβαρά η κοινωνική ευημερία της Ε.Ε. Συγκεκριμένα:
Τα επίπεδα ανεργίας έφθασαν στο ποσοστό-ρεκόρ του 11% (2013) και 23% μεταξύ των νέων. [Το 10% των Ευρωπαίων ζει σε νοικοκυριά όπου κανένας δεν έχει δουλειά]
Το ποσοστό των ανθρώπων που απειλούνται από φτώχια φτάνει πλέον το 25%
Το 20% του εργατικού δυναμικού έχει σοβαρές ανεπάρκειες όσον αφορά στις επαγγελματικές δεξιότητες και ένας στους τέσσερεις ενήλικες δεν μπορεί να αξιοποιήσει της δυνατότητες της πληροφορικής.
Υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ των συστημάτων υγείας και περίθαλψης των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα πιο αποδοτικά συστήματα έχουν περιορίσει κατά 35% τις ανισότητες, ενώ τα λιγότερο αποδοτικά συστήματα το καταφέρνουν σε ποσοστό λιγότερο του 15%.
Μερικά κράτη μέλη της ΕΕ έχουν αυξήσει ραγδαία τα φορολογικά βάρη και τις κοινωνικές εισφορές των πολιτών.
12 εκ. περισσότερες γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες ζουν σε καθεστώς φτώχιας, ενώ, ένα στα τρία παιδιά κινδυνεύει από το ίδιο πρόβλημα.
Συγκεκριμένοι πληθυσμοί όπως οι Ρομά αντιμετωπίζουν ειδικότερες δυσκολίες ...”