Στη δική μου προεκλογική εκστρατεία, για παράδειγμα, τα έξοδα δεν θα ξεπεράσουν τις 3.500-4.000 ευρώ. Το μεγαλύτερο μέρος από αυτά, περίπου 2.500 ευρώ, θα πάνε για διαφήμιση στο Facebook και το Google. Τα υπόλοιπα είναι τα έξοδα μετακίνησής μου στην Κοζάνη, Λάρισα, Κρήτη, Καλαμάτα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη και Λέσβο.
Φυλλάδια δεν τυπώνω, γραφεία δεν ανοίγω, ενώ στις διάφορες πόλεις φιλοξενούμαι από φίλους. Με αυτά τα δεδομένα, τα έξοδά μου δεν μπορούν να περάσουν το ποσό που προανέφερα. Βεβαίως, τα 3.500-4000 ευρώ δεν είναι λίγα. Ελπίζω να τα καλύψω με περισσότερη δουλειά το επόμενο διάστημα.Δεν θέλω, όμως, να μείνω στην προσωπική μου περίπτωση, γιατί όσα λέω αφορούν γενικά το Ποτάμι. Όλα γίνονται με ελάχιστα λεφτά και, ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορεί στην εποχή του internet να γίνει μια ευπρεπέστατη προεκλογική εκστρατεία με ελάχιστα χρήματα μέσω του διαδικτύου. Είναι, λοιπόν, δικαιολογημένη η καχυποψία για το πού βρίσκουμε τα λεφτά;
Προφανώς, δεν είναι. Γιατί, άραγε, η συκοφαντία αυτή διαδίδεται μαζί με άλλες εξίσου εξωφρενικές, όπως ότι το Ποτάμι είναι μέρος του συστήματος- παρότι το καταπολεμά, ότι πίσω του κρύβονται οικονομικά συμφέροντα, διαπλεκόμενοι και μεγαλοκαναλάρχες; Η μόνη εξήγηση είναι ότι έχει διαβρώσει την κοινωνία μας η τερατώδης νοοτροπία ότι όλα πουλιούνται, ότι όλα έχουν μια τιμή. Δεν απαιτούνται στοιχεία ότι κάποιος τα πιάνει ούτε χρειάζεται να έχει κάποιο λόγο για να το κάνει.Η ιδέα ότι όλοι και όλα εξαγοράζονται είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει σε μια κοινωνία. Κι αυτό, μολονότι αντιλαμβάνομαι ότι τα πολλά σκάνδαλα την καθιστούν αληθοφανή.
Αν συνηθίζουμε στην ιδέα ότι όλοι τα πιάνουν, αν δεν μπορούμε να σκεφτούμε πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν δέχονται να υπηρετήσουν τον οποιονδήποτε οικονομικό παράγοντα, τότε δεν μπορούμε να φανταστούμε ούτε και τη δική μας δράση ως ανιδιοτελή και ανεξάρτητη.Γι’ αυτό όσοι, παριστάνοντας τους κυνικούς, συκοφαντούν πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν τους τιμά αυτό που αποκαλύπτουν για τον εαυτό τους...”