Ένα τόσο εκκωφαντικό τίποτα...
“Οσο, όμως, δεν επιθυμώ την Ελλάδα που ζω άλλο τόσο δεν θέλω και την Ελλάδα που έζησα. Είμαι πρόθυμος να ακολουθήσω μόνο εκείνον που δεν θα μπει μπροστά για να βλέπω την πλάτη του, αλλά θα σταθεί πλάι μου και θα μου δώσει το χέρι του όχι για να με τραβήξει προς τα εκεί που ο ίδιος έχει προαποφασίσει να με οδηγήσει, αλλά για να μου υπενθυμίσει πως μόνοι μας είμαστε τίποτα και μαζί είμαστε πολλά...”
