Η κρίση θα τελειώσει μόνον όταν...

“...οι φορολογούμενοι σταματήσουν να πληρώνουν παρασιτούντες συμπολίτες τους. Άχρηστους υπεράριθμους υπαλλήλους, με μισθούς δυσανάλογα μεγάλους, σε σχέση με τις υπηρεσίες που προσφέρουν και τις εν γένει δυνατότητες της κοινωνίας και έφηβους συνταξιούχους, που κατά τεκμήριο δεν έχουν ποτέ καταβάλλει τις εισφορές που αντιστοιχούν στις απολαβές τους.


Δεδομένου του μεγάλου αριθμού και της μικρής ηλικίας όλων αυτών, οι υποχρεώσεις των φορολογουμένων, άρα και η κρίση, θα διαρκέσουν τουλάχιστον μια γενιά, αν όχι περισσότερο. Ότι καλό είναι να γίνει θα γίνει μετά και το όποιο ξεκίνημα θα είναι από εξαιρετικά χαμηλό σημείο εκκίνησης. Στο διάστημα που θα μεσολαβήσει η κατάσταση θα μπορεί να αλλάζει μόνον προς το χειρότερο.

Η νομιμοποιητική βάση των "δικαιωμάτων" που θα καταβάλλονται τις επόμενες δεκαετίες είναι ότι τώρα το κακό έγινε και θα είναι άδικο να αλλάξει η θέση αυτών των ανυποψίαστων, αθώων ανθρώπων. Όσοι τρύπωσαν τρύπωσαν και δεν είναι σωστό να ξετρυπωθούν.

Είναι το θεώρημα της "κατσίκας του γείτονα". Τώρα διορίστηκε, τι να κάνουμε; Τώρα βγήκε στην σύνταξη, τι να τον κάνουμε; Ότι έγινε, έγινε. Είναι κρίμα αυτοί οι άνθρωποι. Που μάλιστα, βρέθηκαν στην θέση που βρέθηκαν νόμιμα, μια και, σύμφωνα με την μέση αντίληψη, είμαστε μια δυτική δημοκρατία και οφείλουμε να σεβόμαστε την συνέχεια της έννομης τάξης και τον νομικό μας πολιτισμό. Άσχετα αν το σύνολο των νόμων που ψήφισε ο βόθρος της βουλής προς όφελος των κρατικοδίαιτων ομάδων συνιστά βαριά καταχρηστικές ρυθμίσεις, που συνεχίζουν να ισχύουν μόνον λόγω της πλήρους ανυπαρξίας της δικαιοσύνης, της ουσιαστικής κατάργησης της διάκρισης των εξουσιών.

Την ίδια στιγμή, το άδικο της βίαιης αλλαγής της ζωής των εκατομμυρίων άλλων Ελλήνων, αυτών που δεν σχετίζονται με το δημόσιο ταμείο, παρά μόνον ως χρηματοδότες και παράγουν μόνοι τα προς το ζήν, δεν λαμβάνεται υπ΄όψιν. Επειδή τα δικά τους δικαιώματα βασίζονται σε αρχές και ερμηνείες του συντάγματος, που κανένα δικαστήριο δεν είναι πρόθυμο να κάνει και όχι στους εκατοντάδες καταχρηστικούς και φωτογραφικούς νόμους, που αφορούν μόνον το κράτος και τους υπαλλήλους του.

Η γενιά που βρίσκεται στην επιφάνεια ολοφάνερα αυτοκτονεί, επωμιζόμενη υποχρεώσεις που δεν της αναλογούν. Και ταυτόχρονα παρασύρει στην πτώση και την γενιά που έρχεται, κληρονομώντας της ένα βουνό παράλογων υποχρεώσεων. Είναι πολλοί αυτοί που δεν καταλαβαίνουν ότι το χρέος είναι εσωτερικό. Χρέος των μισών Ελλήνων έναντι των άλλων μισών. Με την λογική του "τι να κάνουμε, τώρα έγινε".

Και το πρόβλημα είναι ότι έγινε νόμιμα. Δυσκολευόμαστε να αποχωριστούμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε μια δημοκρατική χώρα. Εξ ου και η εμμονές μας με τις Βόρειες Κορέες και τις Βενεζουέλες. Είναι βολικές και ξορκίζουν το κακό.”

Το κείμενο έγραψε ο Ermippos Ermippiou