Όμως, η όποια αλλαγή στη μέτρηση, θα σημάνει οριστικά το τέλος της ώρας Γκρίνουιτς. Τον Ιανουάριο του 2012 θα συνέλθει στη Γενεύη η παγκόσμια σύνοδος της Διεθνούς Ένωσης Τηλεπικοινωνιών και οι επιστήμονες θα επιχειρηματολογήσουν για το κατά πόσο θα πρέπει να συνεχίσουν να προσθέτουν «διορθωτικά» δευτερόλεπτα ή να αφήσουν τον πραγματικό-αστρονομικό χρόνο να αποκλίνει, δίχως περιοδικές διορθώσεις.
Ο Μαρσέλ Προυστ, ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας, ανάμεσα στα υπόλοιπα, έχει γράψει το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», αυτό που ο Σεφέρης, απολύτως δικαιολογημένα, χαρακτήρισε ως «βιβλίο του Χρόνου».
«Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς. Μερικές φορές, μόλις έσβηνα το κερί, τα μάτια μου έκλειναν τόσο γρήγορα, ώστε δεν πρόφταινα ν' αναλογιστώ: “Με παίρνει ο ύπνος"…»
Αυτή είναι η αρχή του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο». Δεν ξέρω για εσάς, αλλά, τελευταία, είμαι τόσο κουρασμένος, που αισθάνομαι ακριβώς έτσι. Λέτε ο ύπνος να είναι πρώτος στη λίστα του χαμένου χρόνου της ζωής μας;
Από σχετικές ερωτήσεις, άλλο τίποτε! Μήπως, τελικά, ο χρόνος και η μέτρησή του είναι μια… αγκύλωση του φερόμενου και ως πολιτισμένου κόσμου; Το γράφω επειδή, ας πούμε, στη μαύρη ήπειρο, είναι εξαιρετικά σχετική η έννοια «χρόνος». Για παράδειγμα, στο τελευταίο «Κόπα Άφρικα», υπήρχε μεγάλο πρόβλημα στην τήρηση του προγράμματος, επειδή οι θεατές δεν πήγαιναν ποτέ την ώρα που έπρεπε, αλλά… «στην ώρα τους»!
Στην Ινδονησία διατείνονται ότι «ο χρόνος είναι ατέλειωτος, άρα έχουμε χρόνο». Άρα, μην άγχεσαι, μη βιαζού, μην τρελαίνεσαι. Σ’ αυτή την ατέρμονη μεταφορά μας δια μέσω του χρόνου, ο χρόνος δεν σταματάει ποτέ να κυλάει, εμείς δεν παύουμε να δουλεύουμε και σε αυτή τη μάχη με τον χρόνο ποτέ δεν βγαίνουμε νικητές, σχεδόν ποτέ δεν προλαβαίνουμε όλα αυτά που θέλουμε να κάνουμε. Και όχι μόνο δεν προλαβαίνουμε, αλλά χάνουμε και τον χρόνο μας σε δουλειές με τρεις κι εξήντα, σε σχέσεις αδιέξοδες, σε κοινωνικές επισκέψεις ευγενείας, σε μποτιλιαρίσματα με ολόκληρα κομμάτια λαμαρίνας τετράτροχων.
Πώς φεύγει έτσι ο χρόνος μας;
Διανύοντας το τριήμερο των Θεοφανείων, στον ελεύθερο χρόνο μου, θα… ξαπλώσω στον καναπέ και θα διαβάσω (ξανά) το βιβλίο του Γιώργου Ζαρκαδάκη «Αρχιπελάγους Πολιτεία», Εκδόσεις Κέδρος. Στην προκειμένη περίπτωση ο χρόνος μπλέκεται, γίνονται μεταφορές χρονικές από το Βυζάντιο στον Κολόμβο, με εσάνς από Ατλαντίδα, ανακατεύεις σε χαμηλή φωτιά τον 20ό αιώνα, σερβίρεις σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου όπου κάποιοι, διάολε, επιτέλους, βρήκαν το τοπ σίκρετ και καταφέρνουν να νικούν και τον χρόνο, αλλά και τον θάνατο…
Θα ανάβω τσιγάρο και θα γελάω μόνος μου σαν χάχας, «ο χρόνος είναι σχετικός» θα σκέφτομαι, το απέδειξε κι ο Αϊνστάιν, αλλά πώς μπορείς, κύριε Άλμπερτ, να μη χάνεις χρόνο και να ζεις μόνο τα αληθινά της ύπαρξής σου; Και, τελικά, πού πάει, ο χρόνος (μας) όταν χάνεται; Πού αποθηκεύεται στο σύμπαν;
Αυτές είναι κάποιες από τις πάμπολλες ερωτήσεις, που δεν μπορώ να απαντήσω. Ερωτήσεις, ερωτήσεις δίχως απαντήσεις, ο χαμένος χρόνος της ζωής μου.
Το σίγουρο είναι ένα: O χρόνος δεν σταματάει ποτέ να κυλάει. Αποφασίζω, λοιπόν, από τώρα, για όλο το τριήμερο - σαν να βγάζω σλόγκαν για κάποιο τηλεοπτικό προϊόν - να αδράξω κάθε νανοσεκόντ του, σταματώντας να μοιρολογώ για τον χαμένο χρόνο μας. Όπως έγραψα, αυτό θα το κάνουν οι επιστήμονες, στην πόλη των ρολογιών…
του Σπύρου Σεραφείμ στο Protagon