Σύνταξη: Αγγελική – Ελένη Μπιτζούνη
Καθημερινά τα επίσημα χείλη εγχώριων και εξωτερικών ερευνητών ή προπαγανδιστών μας πληροφορούν από τηλεοράσεως, ραδιοφώνου και εφημερίδων για την καλπάζουσα ανεργία, την αύξηση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, την ιλιγγιώδη άνοδο των ποσοστών της φτώχειας στην Ελλάδα αλλά και για δεκάδες άλλα νούμερα που άλλοτε προσεγγίζουν και άλλοτε όχι την πραγματικότητα, ανάλογα με τα συμφέροντα του εκάστοτε πομπού.
Ποιος όμως από όλους αυτούς βλέπει τι συμβαίνει
κάθε μέρα στους δρόμους της πόλης; Ποιος προσπαθεί να επιβιώσει με τον πενιχρό μισθό ενός υπαλλήλου ή την πετσοκομμένη σύνταξη ενός ηλικιωμένου, το κουτσουρεμένο επίδομα ανεργίας ενός νέου ή το ανύπαρκτο χαρτζιλίκι ενός μαθητή; Κανένας από αυτούς! Οι περισσότεροι, στρογγυλοκαθισμένοι στις βελούδινες καρέκλες τους, αρκούνται στους παχυλούς μισθούς που τους σεβάστηκε η κρίση και δεν μειώθηκαν και εξαντλούνται στην ανάλυση του προβλήματος που σίγουρα δεν πηγάζει από τον μικροαπατεώνα ή το κλεφτρόνι.
Κανείς από αυτούς δεν έχει συνείδηση της πραγματικής καταστάσεως γιατί δεν κατεβαίνει στο κέντρο της πόλης περπατώντας, δεν βλέπει τις σκιές στις γωνίες του δρόμου, δεν κοιτάζει κατάματα πεινασμένα παιδιά και εξαθλιωμένους παππούδες, δεν έρχεται αντιμέτωπος με πολίτες που αγωνιούν για την αυριανή μέρα, δεν στέκεται δίπλα σε απελπισμένους ανθρώπους, δεν παρατηρεί πως οι πολίτες αλλάζουν μέρα με τη μέρα…
Αλλά ποιοι πολίτες; ποιού κράτους; ποιάς χώρας; ποιάς ηπείρου; ποιού πλανήτη; ποιού σύμπαντος; Όλα πλέον μοιάζουν τόσο μακρινά και τόσο ξένα, τόσο κοντινά και τόσο όμοια… Οι άνθρωποι νιώθουν τόσο μόνοι, τόσο μικροί, τόσο απροστάτευτοι, τόσο ευάλωτοι, τόσο αδύναμοι… Όλοι ανεβαίνουν ένας Γολγοθά κουβαλώντας έναν σταυρό στην πλάτη του ο καθένας γιατί κάποιοι ισχυροί αποφάσισαν πως πρέπει να πράξουν αυτά για να σωθούν… Για να σωθούν άραγε ή για να πεθάνουν; Μήπως οι κύριοι αυτοί σκέφτηκαν πως θυσιάζοντας κάποιους, λέγοντάς τους ένα όμορφο ψέμα και γεμίζοντάς τους με κάλπικες ελπίδες, θα ζήσουν οι ίδιοι καλύτερα, απαλλαγμένοι από τους πολλούς που μόνο να τους «βασανίζουν» συνεχώς ξέρουν;
Φαίνεται πως έφτασε το τέλος των μεγάλων ιδεών, των σπουδαίων θεσμών, των φανταχτερών ονείρων, της λαμπερής ιστορίας. Είναι όμως πράγματι έτσι ή μήπως ή δύναμη που κρύβει ο καθένας μέσα του αρκεί για να αποδείξει πως τίποτα δεν τελειώνει πραγματικά, αν δεν τελειώσει πρώτα μέσα μας; Μια σπίθα αρκεί για να ανάψει μια φωτιά… Αναλόγως, μια ελπίδα αρκεί για να χτιστεί από την αρχή ο κόσμος. Ο πόλεμος δεν τελείωσε και δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί εχθρός του καλού είναι το καλύτερο… και εμείς σήμερα βιώνουμε μια πραγματικότητα που δεν είναι καν καλή. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και αξίζει να προσπαθήσουμε να τον κερδίσουμε!
http://pacific.jour.auth.gr/emmeis/?p=4655